TRENDAFIL NE DUART E TIJ

•5•

Edhe e sotmja vashdonte te ishte dite me shi. Ditet me shi ishin te shumta per Londren dhe londinezet ishin mesuar me kete. Ditet me diell... eh ato ishin te rralla dhe londinezet ishin gjithmone gati per t'i shfrytezuar ne maksimum.
Iris kishte mbeshtetur koken ne xhamin e makines dhe mendjen e saj po e krahasonte veten me Londren. Njejte si Londra edhe ajo kishte pasur dite te stuhishme ne jeten e saj, por ditet me diell kishin qene me te pakta se te Londres. Ky ishte ndryshimi mes tyre. Nga mendimet e nxorri zeri i Dianit.

-A mund te te pyes se cfare ndodhi mbreme qe dole ashtu nga shtepia?

-Jo.

-Nese s'do te vije me mua ku do te shkoje?

-Askund.

-S'ke te dashur?

-Jo.

-Po.......

-Stop te lutem. S'ka c'te duhet asgje per mua. -e nderpreu ajo e besdisur nga pyetjet e tij te shumta.

Pjesa tjeter e rruges vashdoi e heshtur. Vajten ne spital dhe spitali te ben te ben te harrosh cdo problem qe ke. Kur sheh njerez te vuajtur, jeta e te cileve eshte ne duart e tua harron se cfare ke lene ne shtepi dhe e vetmja gje qe ke ne mendje eshte si t'i shpetosh jeten dikujt. Oret qe kalonte ne spital ishin oret me te lodhshme normalisht ama per te ishte clodhje....
E kishin nisur diten me nje operacion te rendesishem qe kishte shkuar mire dhe kishte kaluar neper duar shume paciente,por si rralle here ne spital sot kishte qene nje dite "e qete" .

Serish po binte shi, thua se kishte ndaluar se reni prej 2 ditesh. Mbante veshur rrobat e profesorit te saj, çader s'kishte jo e jo. S'po dinte c'te bente kur zeri i profesorit te saj e therret serish:

-Besoj se sonte s'do kundershtosh meqe mban veshur rrobat e mia te cilat s'dua qe t'me prishen.- i foli ai qe nga makina dhe ajo shkoo drejt tij e heshtur.

-Shume e heshtur sot assistente. S'me duket e zakonshme per ty. - i foli serish pasi ajo hipi ne makine, por mbeti pa pergjigje.

-Mos te ka ngrene macja gjuhen assistente fol.

-Gjithmone keshtu interesoheni per assistentet tuaja profesor?- pyeti me ironi ajo.

-Jo gjithmone, vec ne rast se mbajne veshur rrobat e mia. - i ktheu te njejten ironi ai.

-C'mu desh mua qe vesha rrobat tuaja?! Ja prisni dhe 20 minuta dhe do i keni ne dore.- ja ktheu Iris e besdisur dhe ai se ngacmoi me.

Vashduan njejte si ne mengjes rrugen te heshtur derisa arriten perballe pallatit ku banonte Irisi.

-Prisni 5 minuta sa t'ua sjell. - i tha ajo teksa zbriste nga makina dhe ai qendroi per te pritur.

_____________
____________________

-Ma! Ma! Erdha une. Mami ku je? - nisi te therriste, ama e gjithe shtepia ishte ne erresire.

Shkoi ne dhomen e ndjenjes ku ajo e priste zakonisht prej vitesh dhe degjonte me durim se cfare do t'i thoshte e bija, por sonte nuk ishte aty. E vetmja gje qe ishte aty ishte nje leter e bardhe e palosur ne kater pjese. E hapi me shpresen se do t'i kishte shkruar se mund te kete shkuar tek ndonje shoqe, por thjesht genjente veten. Ne ate Londren e madhe ato te dyja kishin vetem njera-tjetren dhe ajo s'mund ta kishte braktisur.... jo!

Me vjen keq bije. Me duhet te ikja me babane tend ne Shqiperi. Me fal! Me fal nje mije here, por s'mund ta lija.

Kaq vetem kaq asnje fjale me teper. Me 3 rreshta e kishte braktisur. Mendoi se mos ishte ndonje loje. Vajti ne dhome hapi dollapin bosh. Asnje rrobe te vetme sa per t'i marre ere dhe per ta zene gjumi me aromen e nenes se saj, por jo. Asnje rrobe te vetme, asnje send te saji vetem nje cope leter.

Nese mamaja e saj ate leter e kishtte palosur ne kater pjese zemra e saj ishte ndare nje katermije pjese. U kthye ne dhomen e ndjenjes dhe e mori letren e shterngoi fort ne zemer.

-Pse mami pseee!!!!!- nisi te thoshte permes ngasherimave dhe te perplaste tutje cdo gje qe i zinte dora.

Nderkohe Diani po priste me durim poshte per rrobat e tij kur syte i zune nje hije ne dritare qe dukej se po shkaterronte nje dhome. Vendosi te ngjitej lart dhe dera e apartamentit ishte e hapur. Nga nje prej dhoma degjoheshin ngasherimat e nje vajze qe ai e njohu kush ishte..... vrapoi drejt saj dhe nga buzet e saj dilte vetem fjala 'pse'.

-Iris mblidhe veten! Iris!- por ajo nuk e degjonte.

-Iris! -tha kete here me zerin me te forte dhe ajo e pa me sy.

-Pse profesor? Pse? - tha dhe i ra te fiket. Arriti ta kapte ne kohe dhe e dergoi ne shtratin e saj. Lexoi letren qe ajo mbate fort ne dore dhe arriti ta kuptonte gjendjen e saj, por jo dhimbjen e saj.

Kaloi nje ore duke mbledhur copat e xhamave te thyer ne dysheme dhe vendosi ta kalonte naten ne dhomen e saj te ndjenjes per siguri.

Kuptoi qe ishte gabuar per ate vajze. Ndoshta mund te ishte shpirt rebel, ndoshta mund ta kishin nisur keq bashke, por se mohonte dot se pervecse do behej mjeke e mire ishte edhe njeri i mire.

Ndoshta kishin qene fortunat e vetes qe e kishin bere te tille. Ajo mund te ishte rebele , por ai tashme e kishte kuptuar qe ajo luante ne pozicion mbrojtje.... per te mos u lenduar, por ndoshta akoma se kishte kuptuar qe sado e mire te jete mbrotja nese portieri nuk eshte i mire goli shenohet.....