Dabi x Reader (Bnha x Reader)

Kıyametin Eşiği

Beğenin lütfen

Yorum da atın

.

Elit Keko

Ansel.

Neredesiniz?

Clayleyim.

Neredesiniz yani?

Arkadaşları parti yapıyormuş

Oraya geldik. 

Eve gireceğiz.

Eve dönecek misiniz?

Bilmiyorum.

"Ansel." Clay'in bana seslenmesiyle telefonumu kapatıp cebime koydum ve ona baktım. "Kiminle konuşuyordun?" 

"Leo abi nerede olduğumuzu soruyordu." başımla evi işaret ettim, "Girecek miyiz artık?"

Üçümüz de evin açık kapısına doğru ilerlerken Dabi, hemen yanımdan yürürken konuştu, "Yemek var mıdır?"

Kaşlarım şaşkınlıkla kalkarken ona döndüm, "Aç mısın? Daha 1 saat önce yedik."

"Sana ne ya?" diye atarlanarak bana döndü. "Çabuk acıkıyorum ben."

"Tamam be. Bir şey dedik sanki." göz devirerek önüme döndüğüm sırada eve girmiştik. Gerçekten çok kalabalıktı. Yüksek bir müzik sesi evin her tarafını sarmışken aynı zamanda renkli ışıklar da sırayla yanarak ortamı aydınlatıyordu. 

Mor saçlı bir erkek kalabalığın arasından geçip yanımıza geldi ve Clay ile yumruk tokuşturdu, "Clay! N'aber?"

"İyidir kanka." başıyla beni işaret etti, "Bak, ablam."

Çocuğun bakışları bana döndüğünde hızlıca beni süzdü ve gülümseyerek elini uzattı, "Merhaba, ben Jason."

Gülümseyerek elini sıktım, "Ansel."

"Evet evet, ismini çok duyduk ama görememiştik bir türlü. Düşündüğümden daha güzelmişsin."

"Teşekkürler." demekle yetinip elimi geri çektim. Clay ve Jason hızlıca kalabalığa karıştığında Dabi ile tek kalmıştık. Koluma dokunduğunda başımı ona çevirdim. "N'oldu?"

"Mutfağa gidelim, bir şeyler atıştırmak istiyorum."

İç çekerek önüme döndüm ve odanın sonundaki mutfağı işaret ettim, "Oraya kadar gideceğiz. Kaybolur musun?"

"Bana diyene bak. Asıl sen kaybolursun." bileğimden tutup beni kalabalığın içine sürüklediğinde bir şey diyecek zamanım bile olmamıştı. Yaklaşık yarım dakika sonunda mutfağa ulaştığımızda bileğimi bıraktı ve ikimiz de rahat bir nefes verdik. Sanki 10 kilometre yol koşmuştuk.

Masada duran pizza kutularını gördüğümüzde ikimiz de masaya yaklaşıp kutuları açtık ve birer dilim alıp yemeye başladık. Elinde ısırdığı pizza dilimiyle bana baktı, "Bir de bana aç mısın diyordun. Kıtlıktan çıkmış gibi yiyorsun." dedi, dalga geçerek. 

Kaşlarımı çattım, "Görünce canım çekti."

"Neyse." omuz silkti, "En azından bedavaya yemek yiyoruz."

Sesli bir şekilde güldüm, "Kıyamam ya sana! Ben sana yemek ısmarlarım, üzülme."

Göz devirerek yemeye devam ettiğinde ben de başka bir şey demeyerek yemeye devam ettim. Bu sırada mutfağa birçok kişi gelip gidiyordu. Bir kişi sağ tarafımdan önümdeki pizza kutusuna elini uzattığında başımı ona çevirdim. Clay'in yaşlarında bir çocuktu.