Dabi x Reader (Bnha x Reader)

Kabussuz Uykular

Beğenin Lütfen 

Yorum da atın

Arabam ara sokağın önünde durduğunda yarım saattir süren sessizlik Dabi'nin kapıyı açıp inmesiyle bozulmuştu. Kapıyı kapatıp benim kapımın önüne geçti ve yarısı açık cama doğru eğildi. "Konuşuruz sonra o zaman."

"Aynen." demekle yetindim. Hala üstümdeki siniri atamamıştım, bu yüzden şu an pek modumda değildim. Bir şey demeyerek doğruldu ve evine doğru yürümeye başladı. Ben de gaza basarak oradan hızla uzaklaştım. 

Tek tük arabaların geçtiği ana yolda ilerlerken yaklaşık beş dakika sonra Clay sesli bir şekilde boğazını temizledi. "Ansel."

"Hm?"

"Sinirli misin hala?" dedi, cevabını bildiği sorular sormaya bayılırdı.

"Evet."

"Bu kadar sinirlenmene gerek yok-"

"Çocuk sana uyuşturucu vermeye çalıştı Clay!" başımı öfkeyle ona çevirdiğimde irkilerek kendisini kapıya yasladı.  "Ne bok yersen ye ama uyuşturucu almayacaksın!"

"Tamam, tamam." dedi, ellerini hava kaldırıp. "Sadece bu kadar olay çıkarmak yerine bana düzgünce söyleseydin de yeterdi."

Başımı önüme çevirdim.  Haklıydı bir taraftan.

"Sinirliydim. Sinirlenince kendimi-"

"Kontrol edemezsin." diyerek cümlemi tamamladı. "Babam gibi." dedi, sessizce.

Arabanın hızını düşürdüm ve gözlerimi birkaç saniyeliğine kapatıp derin derin nefesler aldım. Onunla konuşurken sakin olmalıydım, kızınca hiçbir şey değişmiyordu. 

"Düzgün arkadaşlar edin."

"Çok da kötü değiller aslında."

"Clay." dedim, uyarır bir tonla.

"Tamam be." dedi ama sırıttığının farkındaydım. Ukala çocuk.

Başka bir şey demedim, çünkü çok yorgun hissediyordum. Clay, olayı çok ciddiye almıyormuş gibi gülümsüyordu ama başka bir zamanda olsak tartışmanın daha da büyüyeceğine emindim. 

.

Arabayı evin önünde durdurduğumda  Clay benden önce arabadan inip eve doğru yürümeye başladı, ben de onun ardından inip peşinden ilerlemeye başladım. "Motorum onun evinde kaldı." dedi, sakince.

"Alırsın bir ara."

"Motor sağlam kalırsa tabii." alaycı bir tonla dediği şeye karşılık sadece göz devirmekle yetindim. Kapının önüne geldiğimizde elim tam kapı kulpuna uzanırken kapı açıldı ve Leo abi ile göz göze geldik. 

"Selam." diyerek kenara çekilip içeri girmemize izin verdi. 

"Yatıyorum ben." Clay onu umursamadan merdivenlere yöneldiğinde çatık kaşlarla arkasından baktım. Saniyeler sonunda ışığın vurmadığı merdivenlerde kaybolan Clay ile iç çekerek ben de yürümeye başladım. 

"Ansel." Leo abinin bana seslenmesiyle durup bedenimi ona çevirdim, "Ne oldu?" dedi, iki elini de pantolonunun cebine sokup. 

"Gereksiz şeyler." geri önüme dönüp yürümeye başladım, o da başka bir şey demedi. Merdiven basamaklarından yavaşça çıkarken her bir adımımda vücudumun üstüne sanki daha da ağırlık çöküyordu. Bir üst kata ulaştığımda tam çıkmaya devam edecekken birinin beni izlediği hissiyatına kapılıp durdum ve başımı koridora çevirdim.