𝐒𝐨𝐩𝐞 𝐔𝐧𝐢𝐯𝐞𝐫𝐬𝐞ᴼⁿᵉˢʰᵒᵗˢ

༺𝐖𝐡𝐞𝐧 𝐖𝐞 𝐖𝐞𝐫𝐞 𝐘𝐨𝐮𝐧𝐠 𝐩𝐭.2༻

༄𝐍𝐚𝐦𝐞 ݁.࣭ ˙ When We Were Young pt.2

༄𝐂𝐨𝐮𝐩𝐥𝐞 ݁.࣭ ˙ Sope

༄𝐆𝐞𝐧𝐫𝐞 ݁.࣭ ˙ angst, romance, psychology

༄𝐖𝐫𝐢𝐭𝐭𝐞𝐧 𝐛𝐲 ݁.࣭ ˙ Orca

____________________

یونگی گردن‌ش رو تکون داد و دست‌ش رو روی زانوش گذاشت؛ باید ویلچر هوسوک رو می‌آورد؛ چون اون داشت عین یه نوزاد چند ماهه، بی‌هدف، دست و پاش رو تکون می‌داد.

"اینا رو نگا! دیدم هیچکدوم از اون احمقا بهمون گل پرت نکردن... گفتم خودم بکنم؛ دراز بکش یونگی، نرو!"

یونگی، چند تکه چمن رو از روی لباسش برداشت و رو صورت هوسوک فوت کرد.

"همین‌جام، نگران نباش"

هوسوک چشم‌هاش رو بست، اجازه داد خنکیِ گیاه رو پوستش بخزه.

داشت کم‌کم خوابش می‌گرفت.

یونگی نفس عمیق کشید، زانو‌هاش رو ماساژ داد تا بلند شه و ویلچر همسرش رو بیاره.

درد داشت، فقط می‌خواست بمیره و درد استخون‌هاش رو نفهمه؛ اما باید به خاطر هوسوک دووم میاورد.. باید هوسوک رو به تخت برمی‌گردوند.

وقتی برگشت، صدای خواب‌آلود هوسوک رو شنید که می‌گفت. "مرسی که... تنهام نذاشتی... دوسِت... دارم..."

یونگی کنارش دراز کشید، سرش رو روی بازوی هوسوک گذاشت و گفت "سان‌شاین، میخوای برگردیم خونه؟ قرار بود..."

نتونست کلمه 'خوش‌گذرونی' رو به زبون بیاره؛ وقتی که هیچ خوش‌گذرونی واسشون باقی نمونده بود، وقتی که هوسوک داشت ذره‌ذره از بین میرفت..

یونگی می‌دونست که یکی دو ساعت بعد، حتی چند دقیقه بعد، باز هم واسه هوسوک یه غریبه می‌شه.

قلبش برای بار هزارم تیر کشید، شدید‌تر از دفعه قبل.

"فقط منو ببر خونه.."

یونگی سرش رو از روی شونه هوسوک برداشت و زمزمه کرد.

"دستامو بگیر"

فورا، دست کوچیک مرد، روی دستش قرار گرفت.

یونگی انتظار داشت هوسوک هیچ عکس‌العملی نشون نده؛ ولی امروز، اون داشت به طرزی باور‌نکردنی، عادی رفتار می‌کرد.

با اینکه رفتارش هیچ‌ شباهتی با انسان سالم نداشت ولی واسه کسی مثل یونگی که پنج سال با این بیماری سر و کله زده‌بود، زیادی عادی بود!

و این، واسش ترسناک بود؛ خیلی ترسناک.

چون کم‌کم داشت باورش میشد که هوسوک آماده رفتن شده.

تند تند سرش رو چپ و راست تکون داد و چشم‌هاش رو بست.

به خودش یادآوری کرد که باید به خاطر هوسوک قوی بمونه، اون تنها تکیه‌گاه هوسوک بود و نباید به این زودی می‌شکست.. همین حالا هم، اشتباه کرده بود؛ نباید اونطوری گریه‌ش می گرفت.