Anka UMUT SERİSİ

Merhamet

"O zaman Anka kuşu uçup gidecektir. Özgür olacaktır kendi hayat boğumlarında."

Görüşme odasında beni bekleyen adam evet onun adı Altay. Benim eski kocam. Sürekli yetersiz manyak olduğumu iddia eden kocam.

"Ne diye geldin? Buraya."

"Seni buradan çıkaracağım ama çocuklarıma iyi bir anne olacaksın yoksa çıkamazsın." Kahkaha attım.

"Böyle bir niyetim yok Çek git. Onlar benim çocuklarım değil onları o kadından peydahladın ve beni ezip geçtin, sürekli senin yüzünden hep elbise etek sevmediğim ne varsa giydim yaptım. Çünkü sürekli kadınlığımdan vurdun beni. Şimdi bende seni erkekliğinden vuruyorum. Ne biçim erkeksiniz be!"

Altay yerinden kalkıp bir sürü küfür edip gitmişti. Onun yüzünden yıllarca kendim olmadan yaşamıştım.

İçimde hissettiğim acımın tarifi yoktu. Çünkü hem kendim için hem de diğer kadınlar için hissediyordum bu hissi. Ama bir yanım hala bana Anka diye seslenen o çocuktaydı, hissediyordum bunu. Kimse bana Anka dememişti. Bu lakap beni değerli hissettiren başka bir şeydi•,Benim gücüm kelimelerdir. Benim gücüm hayaller. Ama onun üzerimdeki gücü bambaşkaydı. Hastaydı o da aramızdaki bağ buydu. Merak ediyordum, buraya neden geldiğini soracaktım. Ben annemin dayaklarından, çevreden dolayı yaşadığım zorbalıklardan, kendime zarar vermem dolayısıyla, kendimi burada bulmuştum. Anlayacağınız gibi pek şaşkınlık yaratan bir durum değildi bu.

Bahçeye çıktık. Ben banklardan birine oturdum bu sefer düşüncelere daldım.

"Anka hey beni duymuyor musun?" Demişti. İsmini dahi bilmediğim çocuk.

"Bu arada ismim söylemedim değil mi? Senin gözlerine bakmak tuhaf her şeyi unutturuyor bana. Adım Ayvaz. Memnun oldum Anka."

"Benimde Gece ama bana verdiğin isim daha güzel."

"Sana bir şey soracağım." Dediğimde gerildi yüzündeki ifade değişti. Korkuyor gibiydi. Elleriyle oynuyordu.

"Geçmişin buraya neden geldin sadece meraktan soruyorum. Beni yanlış anlamanı istemem."

"Ben insanların bana dokunmasından hoşlanmıyorum. Beni anlıyor musun? Bu beni korkutuyor Küçükken tecavüze uğradım Anka." Tüm bunları söylerken sesinde kırılma oluşmuştu. Onu anlıyordum. Korkunç bir şeydi bu, İnsanlar nasıl bu kadar kötü olabilirlerdi.

"Üzülme Ayvaz eminim atlatacaksın."

"Umarım. Yoksa hiç baba olamayacağım."

"Olacaksın." Dedim gülümseyerek. O da tebessüm etti. Umutlara tutunuyorduk. Umuttan yapılmış salıncaklara. Tekrar geri dönmüştük odalarımıza bir odada üç kişi kalıyorduk.

"Yüzün gülüyor noldu kız." Dedi Seren benim en yakın arkadaşımdı. O da tacizcisini öldürmüştü sürekli bununla ilgili kabus görmüş sonunda ona psikoz teşhisi koyulmuştu.

"İyiyim çünkü onu tekrar gördüm kızlar."

"Aaa umarım aranızda bir şeyler olur ha." Deyip kıkırdadı Selen. Bende umarım dedim.