جُمَلات

جمله شصت و هفتم

ما انسانها نمیدانم چرا همیشه دغدغه داریم؟

از ۳ تا ۵ سالگی دغدغه اسباب بازی را داریم،
از ۵ تا ۷ سالگی دغدغه مدرسه رفتن را داریم،
از ۷ تا ۱۵ سالگی دغدغه انجام دادن تکلیف را داریم،
از ۱۵ تا ۱۸‌سالگی دغدغه زندگی همسِن هایمان را داریم،
از ۱۸ سالگی به بعد اگر مرد باشیم دغدغه سربازی رفتن را داریم و اگر زن باشیم دغدغه این را داریم که لااقل تحصیل خوبی داشته باشیم،
از ۲۰‌ سالگی تا ۳۰‌ سالگی دغدغه کار و زندگی مشترک با فَردی را داریم،
از ۳۰‌ تا ۳۵ به مسیری که آمدیم نگاه میکنیم و دغدغه آینده فرزندِ مان را داریم،
از ۳۵ تا ۴۵ دغدغه این را داریم که فرزندِ مان در مسیر درستی هست یا نه،
از ۴۵ تا ۵۵ دغدغه پیری را داریم،
از ۵۵ تا ۶۵ ما پیریم و دغدغه سرو و صدای نوه هایمان را داریم هر چند دغدغه شیرینی است,
۶۵ تا ۷۵ دغدغه بیمه مان را داریم که باشد یا نباشد،
از ۷۵ تا ۸۵ دغدغه این را داریم که رفقایمان را داریم از دست میدهیم،
از ۸۵ تا ۹۰ دغدغه مرگ را داریم،
خلاصه دغدغه هایمان این است و هر روز زندگی مان دغدغه داریم حتی اگر خوش باشیم دغدغه نا خوشی را داریم و نا خوش باشیم دغدغه خوشی!

www.wattpad.com/celoarth