Chapter 17

22 4 0
                                    

Destine's P.O.V

Napamulat ako ng mga mata dahil sa sinag ng araw na tumama sa aking mukha. Bumangon ako at kinusot ang mga mata. I roamed my eyes. Nahagip naman ng mga mata ko ang isang kumpol ng rosas sa ibabaw ng desk ko. Inabot ko ito at nakita ko naman ang papel na nakapatong.

I'm sorry Tintin. Please don't be mad at me.

-Lucas

Napanguso ako dahil ayaw kong ngumiti. I sniffed them and I couldn't stop myself from smiling. The smell so damn good. So fresh and sweet. I giggled. Fuck, I'm so marufok.

Malapad ang ngiti kong bumaba sa kama at iniwan lang sa desk ang bulaklak. I went to the bathroom and I washed my face.

Lumabas ako ng kwarto at bumaba. I directly went to the kitchen but to my surprise, I saw Lucas cooking. He's topless but he's wearing apron. I bit my lip. Pipihit sana ako patalikod nang lumingon ito. He smiled at me sweetly. No, no, don't smile at me like that. No!

"Take a seat" He said. I composed myself and I sat to the chair. Tahimik lang ako at iniwasang mapatingin sa kanya.

"Did you see the flowers I gave you?" He asked. I pursed my lips. God, don't asked me that. Of course, I will definitely see them idiot.

Gusto ko sana siyang barahin pero mas pinili kong manahimik. Tumahimik muli ang paligid.

"Mom, just left already. She was worried about you. You didn't eat dinner yesterday. I know you're famished right now" Basag niya muli sa katahimikan. I stayed quiet. I heard him sighed.

Nabigla ako nang naglagay siya ng cup with coffee sa aking harapan at may caramel sa ibabaw na hugis puso. My heart skipped. I leapt out when he held my shoulders.

"Please talk to me Tintin. You're torturing me. I'm so sorry, okay?" Malambing niyang sabi ngunit hindi pa rin ako nagsalita. Ano ba kasi ang sasabihin ko diba?

"Here, eat. I'm the one who made these" Naglagay siya ng cookies katabi sa kape. Napalunok ako. Tingin pa lang masarap na. Napaigtad ako nang hinawakan niya ang aking kamay at pinahawak sa akin ang isang kukis. I looked at him and he gave me a sweet smile. Dinala niya ang kamay ko sa aking bibig at pinasubo sa akin ang kukis. Napilitan akong nguyain ito. Gago, ang sarap.

Wala ng patumpik-tumpik pa, kumuha ako ang isa pang kukis at kumain. Ininum ko rin ang kape na bigay niya. God, I'm hungry.

"Are we cool now?" Napalingon ako sa kanya. I could see fear and sadness to his eyes. Napakurap-kurap ako dahil bigla nalang kasing nawala. I think I am just hallucinating.

"Tintin, are we cool now?" Masuyo niyang tanong. I sighed and I nodded. He smiled a bit that made my heart skip. I was surprised when he immediately kissed my forehead.

"Thank you Tintin" He sincerely said. I bit my lip to prevent from smiling.

"Alright, wait for a moment. I'll just finish this" Magaan niyang sabi at muli inaasikaso ang ginawa niya. Pinagpatuloy ko naman ang pag-inom ng kape.

Ilang minuto ang lumipas bago kami nakapagsimulang mag-agahan.

"After this, we will go out. Where do you want to go?" He asked after he swallowed the food he chew. Napaisip naman ako.

"May amusement park dito?" Magiliw kong tanong sa kanya. He chuckled and hemmed before he nodded. Umaliwalas ang mukha ko. Well, back to normal na kami and I'm proud for being marupok.

Sabi pa nila, mas mabuting magpatawad kaysa magkimkim ng galit. Nakakapangit kasi. Sayang beauty ko pag nagkakataon.

Minsan kasi emotional ako pero madali ding mapapangiti. Madaling umiyak, madaling magpatawad at madaling ngumiti. Ganun ako karupok.

You've reached the end of published parts.

⏰ Last updated: Feb 04, 2023 ⏰

Add this story to your Library to get notified about new parts!

Writer Of Destiny: The Opposition (On-going)Where stories live. Discover now