Bones & All

1.

Ονομάζομαι Park Jimin. Είμαι 23 χρονών και δουλεύω σε μια σχολή χορού στην Seoul. Συγκατοικώ με τον κολλητό μου Taehyung εδώ και 4 χρόνια. Είμαστε ίδια ηλικία και η ιστορία μου μαζί του πάει πολύ πίσω.

Γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα στο λύκειο, ήταν φαίνεται αποφασισμένος να κοινωνικοποιηθεί όσο ναναι γιατί ήρθε στο διάλειμμα εκεί που καθόμουν με την τότε παρέα μου, μου άπλωσε το χέρι με ένα χαμόγελο και απλά είπε «Kim Taehyung, χάρηκα!». Ε, κολλήσαμε σε περίπτωση που δεν έγινε αντιληπτό μέχρι τώρα.

Είναι αεροσυνοδός. Γαμάτο, αλλά λείπει συχνά...Σήμερα γυρνάει από Ελλάδα και είμαι αρκετά ενθουσιασμένος που θα τον δω αφού έλειπε από Μάιο και έχει φτάσει Σεπτέμβριος.

Νταξει το σπιτάκι μας δεν είναι άσχημο, τρία δωμάτια με μπάνιο (τι και αν είμαστε δυο και ο ένας λείπει τον μισό χρόνο +, όπως και να το κάνουμε πρέπει να είσαι προνοητικός) , ένα σαλόνι, μια κουζίνα και ένα μπαλκόνι. Έχει τώρα τουλάχιστον ένα τέταρτο που μιλάω με την μητέρα μου στο τηλέφωνο και ακούω τα ίδια και τα ίδια...γενικά από τότε που μετακόμισα στην Seoul από Daejeon οι συζητήσεις μας πάνε κάπως έτσι:

- Πως είσαι αγάπη μου;

- Μια χαρά. Εσείς όλα καλά;

- Όλα καλά όλα καλά. Πότε θα σηκωθείς και θα έρθεις επιτέλους να σε δούμε;

- Όταν βρω χρόνο, πνίγομαι τώρα.

- Τρως καλά; Θα σου στείλω μερικά ταπεράκια.

- Δεν χρειάζεται δεν χρειάζεται μια χαρά είμαι.

- Καμία κοπελίτσα βρήκαμε;

- Καμία κοπελίτσα δεν βρήκαμε.

Κάτι που δεν γνωρίζουν οι γονείς μου είναι ότι δεν με ενδιαφέρουν οι κοπελίτσες... Δεν είναι ότι φοβάμαι κάποια υπερβολική αντίδραση, εγώ είμαι αυτός που είμαι και ελπίζω για το καλύτερο, απλά δεν είναι ότι έχω βρει και κανέναν μέχρι στιγμής που να δω και να με δει σοβαρά, πέρα από τα της μια φοράς, για να θέλω να τους τον γνωρίσω κιόλας και να τους το πω.

Ε λοιπόν, τώρα ήμασταν στην φάση της συζήτησης βρήκαμε δεν βρήκαμε και καταντούσε λίγο κουραστικό όταν άκουσα κλειδιά στην πόρτα και χαμογέλασα.

- Jimin;

- Άντε τα λέμε, πέταξα το τηλέφωνο στην άκρη και έτρεξα προς την πόρτα, αγκαλιάζοντας τον Tae σαν να μην υπάρχει αύριο.

- Κάτσε κάτσε να πάρω ανάσα, είπε γελώντας.

Έφυγα από πάνω του και προχώρησε προς τα μέσα ανοίγοντας τις βαλίτσες και βγάζοντας τα πράγματα του. Κοιτούσα ένα ένα ό,τι έβγαζε και πήγα έκατσα δίπλα του στον καναπέ.

- Καλά ρε...ούτε ένα σουβενίρ; Τίποτα πια; Είπα ειρωνικά.

- Σκάσε ρε παράπονο κατευθείαν, σου έφερα κάτι καλύτερο! Toblerone κατευθείαν από τα αεροδρόμια! είπε και έβγαλε μια σακούλα γεμάτη σοκολάτες δίνοντας μου την με ένα χαμόγελο.

Κοίταξα μια τις σοκολάτες και μια αυτόν και το στομάχι μου σφίχτηκε αμέσως...

Δεν ξέρει...

Σηκώθηκα και του πέταξα την σακούλα.

- Καλά γύρισες τόσες χώρες ρε φίλε και σοκολάτες από το αεροδρόμιο σκέφτηκες να μου φέρεις; Του φώναξα νευριασμένα και με κοίταξε με απορία.

- Πρώτον τι έπαθες και φωνάζεις και δεύτερον με δουλεύεις; Νόμιζα σου άρεσαν, κάθε φορά σου φέρνω μια και χαίρεσαι ε αυτήν την φορά σου φέρνω πολλές και χαλιέσαι, τι ανάποδος άνθρωπος που είσαι, μην κάνεις σαν μωρό, είπε και σηκώθηκε και αυτός.

- Ε δεν τις θέλω δεν μου αρέσουν πλέον, είπα πιο σιγά αποφεύγοντας να τον κοιτάξω.

- Στα αρχίδια μου θα τις κρατήσω όλες για μένα, μην τολμήσεις να ζητήσεις ούτε ένα κομμάτι, είπε θυμωμένα πηγαίνοντας στο δωμάτιο του.

Ξεφύσηξα και μπήκα στο δωμάτιο του.

- Συγγνώμη έχεις δίκιο έκανα σαν μωρό πριν...θα τις πάρω και σε ευχαριστώ αλήθεια, του είπα ήρεμα και τον αγκάλιασα από πίσω.

Πήγε και έκατσε στο κρεβάτι, τραβώντας με να κάτσω από το χέρι.

- Jimin το πρόβλημα δεν είναι αν θα τις πάρεις ή όχι αλλά το ότι γύρισα μετά από τόσους μήνες και ξεκίνησες ολόκληρο θέμα για να τσακωθούμε για σοκολάτες, έλα τώρα τι είμαστε; Πες μου τι έχεις.

Ήταν σοβαρός και δεν ήξερα τι να του πω δεν μπορούσα να τον κοιτάξω...τι να του έλεγα ότι τους τελευταίους μήνες έχω χάσει και δεν ελέγχω τον εαυτό μου και το μυαλό μου; Δεν πειράζει, είμαι καλά και θα το ξεπεράσω. Πήρα μια βαθιά ανάσα και του χαμογέλασα.

- Δεν είναι τίποτα, απλά ζορίζομαι λίγο στην δουλειά...έχουμε παράσταση σε λίγο καιρό και ξες πως γίνομαι λίγο πιο ευαίσθητος όταν πιέζομαι, συγγνώμη.

Ψέματα, ψέματα, ψέματα.

Με έπιασε από τον ώμο, κοιτάζοντας με.

- Ξέρω και θα δεις όλα θα πάνε καλά το χεις. Θες να βγούμε το βράδυ όπως πριν κλασσικά; (Το κλασσικά είναι να γίνουμε κωλος) είπε και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο πονηρά.

Χευυ ελπίζω όλοι να είστε καλά♡, άμα είστε εδώ και πρόκειται να συνεχίσετε να διαβάζετε την ιστορία μου πρώτον θα πω άλλη μια φορά TRIGGER WARNING ⚠️ eating disorder⚠️ και δεύτερον ευχαριστωω♡. Είναι η πρώτη ιστορία που γράφω οπότε go easy on me χαχαχαχ. Αχ δεν το έχω πολύ με αυτά στο τέλος συγγνώμη 🤧θα τα ξαναπούμε xoxo♡.