Bones & All

38.

- Πως σας φάνηκε; ρωτάω τους γονείς μου ενώ φτιάχνω την τσάντα στον ώμο μου.

Με περίμεναν έξω από το θέατρο αφού τελείωσε η παράσταση και αν κρίνω από τα πρόσωπα τους φαίνονται ικανοποιημένοι.

- Έκανες πολύ καλή δουλειά, απαντάει η μητέρα μου πιάνοντας το πρόσωπο μου και αφήνωντας ένα φιλί στο μάγουλο μου.

Ο πατέρας μου χαμογελάει και περνάει το χέρι του γύρω από τον σβέρκο μου πριν αρχίσουμε να περπατάμε προς το αμάξι μου. Μου είχε λείψει η προσοχή του, όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό.

- Δεν βαρέθηκες; τον ρωτάω και κουνάει το κεφάλι του.

- Καλά ήταν. Ποιον ρόλο θα χόρευες εσύ;

Δαγκώνω το εσωτερικό του στόματος μου και χαμηλώνω το βλέμμα μου.

- Ή τον πρίγκιπα ή τον καβαλιέρο.

- Και τι πήγε λάθος;

Τι δεν πήγε λάθος... Κυριολεκτικά και τι δεν πήγε λάθος εκείνες τις μέρες. Όμως δεν ξέρουν τίποτα. Τους κοιτάζω τώρα καθώς περπατάμε και συνειδητοποιώ πως πλέον δεν ξέρουν τίποτα για μένα.

- Απλά δεν πήγε καλά.

- Δεν πειράζει, στην επόμενη παράσταση θα ειναι καλύτερα, λέει η μητέρα μου και της χαμογελάω.

- Σου αρέσει αυτό που κάνεις Jimin;

- Ναι

- Δεν ξέρω κατά πόσο φαίνεται.

Κοντοστέκομαι και τον κοιτάω. Παρατηρώ τα ρούχα του. Μπλε σκούρο παντελόνι και σακάκι, λευκό πουκάμισο και μπορντό γραβάτα. Παπούτσια που γυαλίζουν και φτιαγμένο μαλλί. Μοιάζει με πολιτικό γαμώτο.

- Τι εννοείς;

- Στην προηγούμενη παράσταση τι έκανες; Είχες μικρό ρόλο. Εγώ πάντα προσπαθούσα για σένα. Να είσαι στην κορυφή, λέει και κρατιέμαι να μην χάσω την υπομονή μου.

Μπαίνουμε στο αμάξι και κλείνουμε ταυτόχρονα τις πόρτες.

- Δεν θέλω να το συζητήσω.

Πάντα προσπαθούσα να αγνοώ το πόσο εγωκεντρικός είναι ο πατέρας μου. Ό,τι και αν έκανα, ότι και αν γινόταν πάντα τον αφορούσε. Καταφέρνει με έναν μαγικό τρόπο να τα γυρνάει όλα πάνω του και να τα κάνει δικά του. Το σιχαίνομαι αυτό.

- Δεν πρέπει;

- Όχι, λέω ξεφυσώντας.

Αλήθεια δεν έχω όρεξη. Ευτυχώς δεν το συνεχίζει οπότε δυναμώνω την μουσική και δεν κουνάω το βλέμμα μου από τον δρόμο μπροστά.