Bones & All

48.

Jimin's pov:

- Θα αργήσεις σήμερα; ρωτάει η μητέρα μου δίνοντας μου ένα μπουκάλι νερό.

- Όχι δεν νομίζω.

Φοράω άτσαλα το μπουφάν μου και την βλέπω να μου χαμογελάει.

- Τι; την ρωτάω γελώντας αμήχανα.

- Τα γενέθλια σου είναι η αγαπημένη μου μέρα, λέει βάζοντας το μπρίκι με τον καφέ της στο μάτι της κουζίνας.

Χαμογελάω. Πηγαίνω δίπλα της και φιλάω το μάγουλο της.

- Νόμιζα πως δεν ήθελες να μεγαλώσω.

Με σπρώχνει πιο πέρα.

- Όλα τα θυμάσαι πια, λέει παραπονεμένα κάνοντας μια γκριμάτσα.

Γελάω πηγαίνοντας στον καναπέ για να κλείσω την τσάντα μου και να φύγω. Την ακούω να αναστενάζει. Ένας αναστεναγμός όχι ενοχλημένος, αλλά νοσταλγικός.

- Όλες οι μαμάδες το λένε αυτό για τα παιδιά τους. Αλλά όταν τελικά τα βλέπουν να μεγαλώνουν και να γίνονται αυτό που πάντα ονειρεύονταν αλλάζουν γνώμη. Είναι το καλύτερο και το χειρότερο πράγμα ταυτόχρονα.

Σταματάω τις κινήσεις μου και την κοιτάω. Ρίχνει τον καφέ από το μπρίκι σε μια κούπα μπροστά της.

- Έγινα αυτό που πάντα ονειρευόσουν;

Περισσότερο το ρωτάω σαν να προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω εγώ ο ίδιος. Γιατί δεν με ξέρει.

Κουνάει καταφατικά το κεφάλι της χαμογελώντας και χτυπάει μαλακά την πλάτη μου πριν κάτσει στον καναπέ και ανοίξει την τηλεόραση.

- Φεύγω, ανακοινώνω παίρνοντας τα πράγματα μου και ανοίγοντας την εξώπορτα.

- Να προσέχεις, την ακούω να μου λέει πριν την κλείσω πίσω μου.

Ξεφυσάω. Αν το σκεφτεί κανείς είναι αρκετά στενάχωρο. Είναι η μητέρα μου, η γυναίκα που με γέννησε, που με κρατούσε όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα, που μου άλλαζε κομπρέσες όταν αρρώσταινα, που με μεγάλωσε και όμως στην πραγματικότητα δεν με ξέρει. Σε βάθος τουλάχιστον. Δεν έχει ιδέα ότι μου αρέσουν τα αγόρια, πόσο μάλλον ότι είμαι σε σχέση με ένα, ότι ζορίζομαι με το φαγητό, ότι οι τελευταίοι μήνες ήταν οι χειρότεροι μου, ότι έκανα χρήση, ότι πάω σε ψυχολόγο και διάφορα άλλα. Αν τα ήξερε όλα αυτά θα αντιδρούσε όπως πριν; Θα πίστευε ακόμα ότι έγινα αυτός που ονειρευόταν όταν με κοιτούσε μικρό; Ή θα απογοητευόταν;