Pina Colada (manxman) [Voltooid]

N E G E N - J I M

Pov Jim

Ik begin te rennen. Ik gooi de deur van het trappenhuis open en sla hem achter me dicht. Ik ren met twee treden tegelijk de trap op. Zodra ik op mijn eigen verdieping ben, zoek ik in mijn jas naar mijn sleutel. Gelukkig voel ik het koude metaal al snel tegen mijn vingertoppen. Ik kijk kort achter me. Ze zijn met zijn tweeën. En ze hebben allebei een groot mes op zak. Ik draai mijn deur open met de sleutel en haast me naar binnen. Ik knal de deur dicht en draai hem vervolgens weer op slot. Nog voor ik klaar ben hoor ik ze aan de andere kant aankomen. 

,,Open doen, nu!'' Schreeuwt één van de twee mannen. Ik deins achter, bij de deur vandaan. Ik schiet mijn slaapkamer in en verstop me om het hoekje van de deur. Als ze binnenkomen, heb ik een groot probleem. Ik heb mezelf opgesloten in mijn appartement. En nog specifieker: de slaapkamer van mijn appartement. De mannen bonken hard op de deur en de hele verdieping kan het ongetwijfeld horen. Ik hoor glasgerinkel en duw mezelf verder de hoek van de kamer in. Er zit, op dit moment zat, een klein glazen raampje in mijn deur. Gelukkig is het raampje te klein om doorheen te klimmen.

Ik gluur voorzichtig om het hoekje de kamer in. Glasscherven liggen verspreid over de vloer. Trillend van angst kijk ik naar de hand die door het gat in de deur het appartement binnen komt. Hij zoekt om zich heen en met lede ogen zie ik aan hoe hij een fotolijstje van het kastje naast de deur afpakt. In een beweging gooit hij het op de grond, waardoor het glas breekt. Mijn oog valt op mijn telefoon. Ik word gebeld door een onbekend nummer. Wie belt mij? Ik slik en besluit op te nemen. Ik verwacht een dreigement te horen, maar inplaats daarvan hoor ik Connors stem. Hoe komt hij dan weer aan mijn nummer? En waarom belt hij mij?

,,Jim?'' Vraagt hij. ,,Hoor je me?'' ,,Ja,'' antwoord ik, mijn stem klinkt hoog en piepend. Ik slik nog eens. ,,Gaat alles wel goed?'' Vraagt hij. Ik kijk naar de deur. De hand is weg. ,,Ja, het gaat prima'' zeg ik tegen hem. Net nadat ik mijn zin heb uitgesproken, klinkt er een enorme knal. Ik slaak een kreet van schrik. ,,Wat gebeurd er?'' Vraagt Connor direct. Ik reageer er niet op. Ik kijk naar het kleine vlammetje dat aan de lont van het vuurwerk brandt. Shit, shit, shit. Straks vliegt mijn appartement in de fik. Ik hoor voetstappen. Ze worden steeds zachter. Ze gaan weg! Ik kom van mijn plek af en doof snel het vlammetje onder de deur. ,,Jim, zeg iets!'' Roept Connor. Hij klinkt wanhopig. Ik kom weer overeind en voel plotseling hoe een hand de capuchon van mijn hoodie vast pakt. Ik geef opnieuw een kreet van schrik. ,,Jim!'' Klinkt het meteen hard door mijn telefoon. De hand trekt me tegen de deur aan en ik zie het glinsterende mes.

Ik duik naar beneden, maar de man laat niet los. Hij probeert me aan mijn capuchon omhoog te trekken, terwijl ik juist zo laag mogelijk probeer te blijven, zodat hij me los laat. Het resulteert erin dat de stof van mijn hoodie hard tegen mijn keel aandrukt. Met mijn handen probeer ik ruimte tussen mijn keel en de stof te maken, maar het zit te strak. Ik kijk naar mijn telefoon die naast me op de grond ligt. Connor is nog aan de lijn. ,,Jim, op welke verdieping woon je?'' Vraagt hij. ,,De derde'' antwoord ik moeizaam door het tekort aan lucht. ,,Wat gebeurd er?'' Roept hij aan de andere kant. Ik antwoord niet. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik niet kan. Ik krijg nauwelijks lucht. ,,Alsjeblieft, antwoord'' smeekt Connor me. Ik probeer te antwoorden, maar in plaats daarvan komen er alleen maar rare geluiden uit mijn keel. ,,Het lijkt wel alsof hij stikt'' hoor ik iemand anders zeggen.

De man aan de andere kant van de deur doet nog een aantal pogingen me omhoog te trekken, maar het lukt hem niet. Het begint me te duizelen voor mijn ogen en mijn hoofd voelt licht aan. Op deze manier houd ik het niet erg lang meer vol. Connor is onderweg naar hier, althans, dat is wat ik er van mee kreeg. De man moet het ook gehoord hebben, dus hij zal hem vast al opwachten.

Zwarte vlekken verschijnen voor mijn ogen en verdwijnen niet veel daarna weer. Het herhaald zich een aantal keer, waarbij de zwarte vlekken steeds langer blijven. Ik hoor hoe stikkende geluiden mijn keel verlaten.  Tranen schieten in mijn ogen. Hij is te laat. Connor is te laat. Naar boven komen is geen optie. Daar is het mes. Als ik iets verder omhoog kom, kan hij me raken met zijn mes. Ik laat me niet neersteken door zijn mes. Ik hoor vaag wat gebeuren aan de andere kant van de deur, maar wat er precies gebeurd weet ik niet. Alsof het in slowmotion gebeurd, voel ik hoe ik word losgelaten en tegen de grond val. Ik snak hevig naar adem en grijp mijn keel vast. Een aantal glasscherven prikken in mijn huid. Een tijdje later, wanneer ik weer een beetje op adem ben gekomen, wordt er op de deur geklopt.

,,Jim, ik ben het, Connor. Kan je de deur open doen?'' Vraagt hij vanaf de andere kant van de deur. Ik krabbel onhandig overeind. De kamer draait en ik tast met mijn handen naar de sleutel. Zodra ik hem heb, klungel ik met het slot. Pas na enkele minuten na zijn vraag, slaag ik erin de deur te openen. Ik zie Connor en een andere man staan. ,,Ben je oké? Hij is weg, hij kan je niks meer doen'' zegt Connor. Ik voel hoe ik wegval, maar de man naast Connor stapt naar me toe en vangt me net op tijd op. Hij brengt me naar de bank en zet me neer. Connor hurkt voor me neer en kijkt me aan. ,,Je bent veilig hier, Bart en ik zijn bij je. We blijven bij je, oké?'' Ik knik en maak mezelf zo klein mogelijk. Ik kijk naar Bart die de deur van mijn appartement sluit. Ik ben veilig nu. Connor en Bart zijn bij me. Ik ben veilig nu.