Pina Colada (manxman) [Voltooid]

E L F - J I M

Pov Jim

Ik zit op het midden van de bank. Ik heb mijn knieën tegen mijn borst getrokken en heb mijn armen er omheen geslagen. Ik staar naar de witte muur. Ik ben al dagen mijn huis niet meer uitgeweest. Ik heb al die tijd geen contact meer gehad met mensen. Ik ben hier met mezelf. Het is niet dat ik mezelf afzonder omdat ik bang ben. Nee dat is het niet. Ik ben niet bang voor de mannen met hun messen die me lastig komen vallen en op mijn geld uit zijn. Als ik ze ooit weer tegenkom, zij het zo. 

Ik ben niet bang, ik heb gewoon al dagen nergens zin meer in. Ik heb me nog nooit zo lusteloos gevoeld als nu. Het is vreselijk. Ik verveel me, ik ben dood op en ik wil niks meer doen. Ik zou wel voor de rest van mijn leven willen slapen. Mijn ogen sluiten en niks meer voelen totdat alles weer is zoals het was. Ik wil mezelf weer terug, met al mijn wensen en praatjes. Maar dit, nee dit wil ik niet meer. Ik weet dat ik weer dingen moet doen om me weer normaal te voelen, maar ik heb de zin niet om er iets aan te gaan doen.

Ik staar naar mijn telefoon. Het scherm springt aan en ik zie hoe Connors naam verschijnt. Hij belt me. Ik twijfel of ik wel op moet nemen. Maar hij kan me helpen om mezelf weer terug te krijgen, weer mijn eigen ritme op te bouwen. Ik neem op. ,,Hey, Jim!'' Klinkt zijn stem door mijn kamer. ,,Hoi'' mompel ik terug. ,,Hoe gaat het?'' Vraagt hij oprecht. ,,Kan beter. Ik voel me gewoon een beetje lusteloos de laatste dagen'' zucht ik. ,,Je kan altijd langskomen in de praktijk, dan gaan we oefeningen doen in de trainingszaal. Laat maar weten wanneer het je uitkomt'' zegt hij. Ik staar naar mijn telefoon. Ik wil geen oefeningen doen. Ik wil dat hij me aanraakt. Wacht, wat?! ,,Jim? Ben je er nog?'' Zijn stem zorgt voor kriebels in mijn buik. ,,Jim?'' Vraagt hij nogmaals. Ik hang op, waarna de stilte zich weer vult in de kamer. Ik zucht en kijk weer voor me uit.

Mijn gedachten verplaatsen zich naar Connor. Wat bezielde me om op die manier aan hem te denken? Waarom verlangde ik er überhaupt naar om door hem aangeraakt te worden? Mijn hersenen draaien overuren. Wat is er mis met me? Hij is mijn fysiotherapeut, niet mijn vriend. Als ik gevoelens voor hem krijg, is dat niet eens toegestaan en word ik meteen naar een collega doorgewezen. Ik moet mezelf beter leren te beheersen, want dit is werkelijk te belachelijk voor woorden. Connor zorgt voor een bepaald gevoel in mijn lichaam. Het is een raar gevoel en ik weet niet wat het inhoud. Ik zal het moeten negeren in de toekomst, want tussen ons is er géén toekomst.

Connors naam springt opnieuw tevoorschijn op mijn scherm. Ik besluit wel op te nemen. ,,Jim? Wat gebeurde er? Hing je nou op?'' Hij klinkt gekwetst. ,,De verbinding viel weg, denk ik'' lieg ik mezelf eronderuit. Het kan me niet schelen of hij me geloofd of niet. Hij hoeft er alleen maar voor te zorgen dat ik zo snel mogelijk herstel en daarna zie ik hem toch nooit meer. ,,Oh, vreemd. Zou je vrijdag weer kunnen?'' Vraagt hij me direct. Hij blijft stil, net als ik. ,,Om vijf uur?'' Voegt hij er na een tijdje aan toe. ,,Ja hoor'' mompel ik. Omdat het moet. Anders komt er nooit tempo in. ,,Mooi, dan zie ik je vrijdag weer'' zegt hij. Nadat ik een tijdje niet heb geantwoord, hangt Connor op. Het doet me niks. Helemaal niks kan me interesseren.

Woede borrelt plotseling in me op. Wat heb ik? Wat is er mis met me? Waarom doe ik zo ontzettend irritant? Ik spring van de bank af. Kwaad pak ik de glazen vaas van het kastje naast de tv af. Met alle kracht en woede die ik in me heb, gooi ik de vaas op de grond. Het geluid trekt als gif door mijn lichaam heen en glasscherven vliegen alle kanten op. Ik laat mezelf op de grond vallen en duw mijn vuist in mijn mond. Ik schreeuw het uit van pure frustratie. Gelukkig wordt het meeste geluid gedempt door mijn hand. Razend sta ik met mijn vuisten op de grond. De scherven prikken door mijn huid heen, maar ik voel het niet eens.

Mijn woede zet zich om in verdriet en ik krul me op op de grond. Ik sla mijn armen om mijn lichaam heen. De tranen rollen vanuit het niets over mijn wangen. Schokken trekken door heel mijn lichaam en snikken weerklinken door de kamer. Een songtekst popt op in mijn gedachten. Listen to your heart when he's calling for you. Listen to your heart, there's nothing else you can do. De tekst doet me zeer en stimuleert de tranen alleen maar meer. Het doet me zoveel zeer en ik voel me zo alleen. Ik voel me zo eenzaam. Iedereen die ik ken heeft al lang een relatie en ik kom elke dag thuis is een leeg huis. Niemand die me opwacht. Niemand die me liefdevol aankijkt. Niemand die blij is dat ik thuis kom. Niemand die me in zijn armen neemt, me vertelt dat hij van me houdt. Niemand. Ik voel me zo eenzaam en alleen.

Ik kruip vermoeid van de grond. Er ligt bloed op de grond. Ik staar naar mijn handen. Druppels bloed glijden over mijn vingers, hangen aan mijn vingertoppen en vallen daarna op de grond om in kleine druppeltjes uiteen te spatten. Ik strompel naar de gootsteen en spoel mijn handen schoon. Het stopt het bloeden niet. Ik pak verband uit een van de kastjes en wikkel mijn handen ermee in. Wanneer mijn handen bedekt zijn, slof ik naar mijn slaapkamer. Uitgeput ga ik in mijn bed liggen. Ik ben uitgeput terwijl ik niks heb gedaan. Het niks doen sloopt mijn lichaam meer dan wanneer ik intensief bezig ben. Dit is een leefstijl waar ik vanaf moet. Deze leefstijl zal ik niet lang kunnen volhouden. Het is tijd voor een restart.