"Bir anda bir nefes söner miydi? Alınan kararlar, verilen sözler ne kadar da mahvedebilir bir hayatı.
Yaptığınız seçimlerin bedelini her daim ödersiniz, zira sıra bendeydi. Peki ben nasıl bir bedel ödeyecektim?"
Nehir ARMAN & Karahan EVLİYAOĞLU...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶 Grup Abdal - Şifa İstemem Balından
Güneşin odaya vuran ışığı, kuşların sesleri Nehir'in gözlerinin açılmasını sağlamıştı. İlk olarak nerede olduğunu anlayamadı. Boş boş etrafa baktı. Yan tarafına baktığında ise kız kardeşini gördü. Suzan, sıkıca ona sarılmış uyuyordu. Suzan ile uyumuştu. Yan tarafında bulunan saate baktığında yedi olduğunu görmüştü. Yavaşça kalkmak için hareketlenmişti. Suzan'ın kolunu yavaşça diğer tarafa koydu. Uyunmaması için çok yavaş hareket ediyordu. Sonunda yataktan çıkmıştı. Odanın içerisinde bulunan tuvalete gidip elini yüzünü yıkadı. Aynadan kendisine baktığında gün gecenin izlerini görmüştü. Ağlamaktan kızarmış olan gözler ona el sallıyordu. Suyu kaç kez yüzüne çarptı bilmiyordu. Yüzünü kurulayıp odadan çıktı.
Odadan çıkması ile rüzgar yüzünü yalayıp geçti. İrkildi ama yoluna devam etti. Üstündekilerden kurtulması lazımdı. Hızlıca odasına yöneldi. Kapıyı hızla açmasıyla Karahan'la çarpışmıştı. Karahan, gelen darbe ile olduğu yerde kalırken Nehir geriye doğru gidecekken Karahan elini Nehir'in beline atıp kendisine doğru çekti.
Nehir, Karahan'ın göğsü ile göz göze gelmişti. İkisi de öylece duruyordu. Nehir, belindeki elin belini okşamasıyla bakışlarını Karahan'a çevirdi. Karahan da ona bakıyordu. Gözler birbirine kavuşmak isterken Nehir hemen geri çekilmek için hamle yaptı.
Bir şey demeden hemen dolapta eline ne geçtiyse onu alıp banyoya girdi. Kapıya yaslandı. Sanki uzun bir maratondan çıkmışçasına kalbi çok hızlı atıyordu. Nefes nefese kalmış gibiydi. Elini kalbinin oraya koydu. Göğsünü dövercesine atan bu kalp onu şaşırtmıştı. Niçin böyle atıyordu ki. Kendisini hasta da hissetmiyordu. Gözlerinin önüne Karahan'ın gözleri gelince yine kalbi hızlanmıştı. Bunu hissetmesiyle kaşlarının çatılması bir oldu.
"Saçmalama Nehir, kendine gel."
Karahan'a bir şeyler hissetmesi olağan değildi. Saçmalık ötesi diye düşündü. Dünden beri yorgundu. Kalbi bu yüzden düzensiz atıyor diye düşündü.
Karahan ise hala kapının orada dikiliyordu. Nehir'in ki gibi kalbi hızlıca çarpıyordu. Vücutlarının birbiriyle temas etmesi Karahan'ı hayallere itiyordu. Karahan başını sağ sola salladı. Düşüncelerden kurtulmak için silkelendi. Bu kadına bu kadar kapılması manasızdı. Ne kadar olmuştu ki daha evleneli. Bu hisler ona yabancı geliyordu. İçindeki oluşan kıpırtılar onu korkutmaya başlamıştı.
Birden nefes almakta zorlanmıştı. Hemen odadan çıktı. Şimdi rahat rahat nefes alabiliyordu. Bu kadın kalbine iyi gelmiyordu. Fakat bir yandan da ilacın ta kendisiydi. Karahan, çıkmaz bir yola girmişti. Gerisi ne getirirdi bilinmez.
Nehir, duşunu almış üstünü giyinmişti. Az önceki yaşanan şeyi göz ardı etmeye çalışarak banyonun kapısını açtı. Odanın içerisine baktığında Karahan'ı göremedi. Demek ki dışarıda idi. Sakin adımlarla o da dışarıya çıktı. Sağ tarafına baktığında Karahan'ın orada olduğunu gördü. Az önceki durum yaşanmamış gibi davranmaya karar vermişti. Yavaşça Karahan'ın yanına adımladı.
