Proloog

309 9 2
                                    

"Jij bent een onhandelbaar kind! Ik wou dat we je nooit hadden gekregen!" Tranen vullen mijn ogen als mijn moeder dit zegt. "Denk je dat ik hier had willen zijn?!" Er vormt een brok in mijn keel als ik dit heb gezegd. Ik wou dat dit allemaal kon stoppen. Even een introductie: dit was mijn moeder en ze heeft nou niet echt een warm hart voor mij. Net zoals mijn vader overigens, maar hij is minder erg. Ik ben Adrielle, 17 jaar en dit is dus mijn leven voor zolang als ik weet. Ik ren naar mijn kamer en gooi de deur dicht met en harde klap. Alleen om te zien dat er een folder op mij bureau ligt:
Een internaat.
mijn hart hart slaat een slag over. Maar niet op een goede manier. O. Mijn. God. Waarom gebeuren deze dingen altijd bij mij? Ja, ik ben enorm dramatisch. Mag het even? Deze dag was net zoals andere en toch ben ik weer (emotioneel) uitgeput Vermoeid ga ik op mijn bed liggen. Misschien is dit wel een grap, of misschien heeft mijn moeder die folder gewoon meegenomen om een punt te maken. Ze wil altijd haar wil opdrukken. Wat er ook kan gebeuren, het kan wachten tot  morgen. En met die gedachte val ik in een onrustige slaap

When enemies turn to loversWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu