When enemies turn to lovers

~6~

De geur van koffie dringt mijn neus binnen. Ik open mijn ogen met moeite en ga zitten op de bank. Ik wrijf even in mijn ogen. Het licht wat mijn ogen binnendringt is nu nog te fel. Als ik eindelijk wat kan zien, maak ik oogcontact met Aaron. Hij glimlacht naar me en een warm gevoel vestigt zich in mijn buik. Ik heb hem nog niet zien glimlachen. 'Koffie?' Vraagt hij mij. 'Graag, dankjewel.' Hij zet zijn kopje neer  en begint vervolgens die van mij klaar te maken. 'Heb je goed geslapen?' De zachte rand in zijn stem verbaasd me, dit is niet de Aaron die ik in hem zag gisteren. Ik denk dat mijn verbazing op mijn gezicht te lezen is, want hij lacht in zichzelf. Ik voel het bloed naar mijn wangen stromen. 'Ja ik heb heerlijk geslapen.' Het is half een leugen. Ik probeer te glimlachen, maar de herinneringen van gisteren stromen mijn hersenen weer binnen. Ik besef me dat ik Aaron niet eens bedankt heb. Dus zeg ik: 'dankjewel.' Hoewel ik niet specifiek zeg waarvoor, knikt hij begrijpend. Hij rijkt me mijn koffie aan en ik drink het gretig op. De hitte een welkom gevoel in mijn maag. Ineens bedenk ik me wat mevrouw Valente ons had verteld. Ik had gisteren vóór 01:00 uur terug op de school moeten zijn. En alsof Aaron mijn gedachten kan lezen verteld hij: 'Ik heb mevrouw Valente gesproken en ze vond het deze ene keer goed dat we niet op school waren.' Ik werp hem een dankbare blik toe. Een preek was het laatste waar ik nu zin in had. We zitten in stilte onze koffie op te drinken. Niet een ongemakkelijke stilte. Ik bestudeer hem voor heel even. Zijn warrige haar een slaperige uitdrukking maken zijn normaal zo koele uitstraling zachter. Ineens merk ik iets op, zijn shirt hangt iets lager aan één kant en net boven zijn sleutelbeen is er een tattoo. Hij ziet me er naar kijken en zegt: 'een klein aandenken voor mezelf.' Het is een tekstje in typemachine lettertype wat zegt: 'Create yourself.' We zitten weer in stilte. Ik kijk naar de tijd op mijn telefoon. 12:00 uur. Aaron kijkt me aan en ik zeg tegen hem: 'misschien is het een goed idee om terug te gaan? Stilte. 'Naar de school bedoel ik.' Hij lijkt uit zijn trance te ontwaken en zegt : 'Oh ja, goed idee.' Hij lijkt afwezig maar staat op van de bank en wenkt me om te komen. We lopen samen de deur uit, waar twee jongens staan die ik vaag herken als Aarons vrienden. Één ervan staand in de houding om aan te kloppen. Ik zie Aaron verstijven. Ze kijken van mij, naar Aaron, terug naar mij en rusten hun blik uiteindelijk op Aaron. Ze kijken hem aan alsof hij een derde oog erbij heeft. Aaron kucht en ze schrikken op. 'Adrielle, dit zijn mijn vrienden:  Damon en Kayden. Damon en Kayden, dit is Adrielle. Hij gebaart naar mij. En ik en Adrielle gaan nu terug naar de campus, dus the house is yours. Ze begroeten me en lopen zijn huis binnen. Ik kijk ze na en Aaron trekt me mee. 'Sorry daarvoor, ik wist niet dat ze kwamen.' Hij werpt me een verontschuldigende blik en ik antwoord: 'Dat is echt oké, ik ben al dankbaar dat je me liet slapen bij jou thuis.' Stilte omvangt ons als we naar de school lopen. Ik bedenk me dat school morgen echt begint. Ik ben benieuwd of ik wat klassen volg met Kenny. Ik hoop er op. Met Aaron heb ik sowieso geen klassen. Hij zit 1 jaar hoger dan ik. Gelukkig maar. We komen aan op de scheiding tussen de vertrekken van de jongens en de meiden. 'Dus....doei.' Zeg ik ietwat ongemakkelijk. We hadden de hele weg niet gesproken. 'Doei.' Afstandelijke Aaron is terug. Ik loop mijn kant op en durf niet om te kijken. Ik voel zijn ogen in mijn rug als duizenden speldenprikken. Als ik uit zijn blikveld ben ontsnapt een zucht van opluchting uit mijn mond. Ik ren nog net niet mijn kamer binnen. Ik besluit maar een filmmarathon te houden. Ik bel Kenny. 'Haiiii Adri, what's up.' 'Hey Ken, heb je toevallig zin in een filmmarathon?' Ik hoor hem rommelen aan de andere kant van de telefoon. 'Ken?..Kennyyy?' Geen antwoord. Even later schiet mijn deur open. 'IM HERE BITCH.' Kenny staat in de deuropening en ik sssstttt hem. 'Ik heb zo veel vragen op dit moment, de eerste daarvan: hoe ben je in hemelsnaam zo snel naar mijn kamer gekomen zonder gesnapt te worden?' 'Dat laten we een mysterie.' Ik giechel en doe de deur dicht. Opeens zie ik een tas in zijn hand. 'Wat zit daar in Ken?' Hij opent de tas en er ontvouwt zich alle snacks die je maar kan bedenken. Ik laat een gilletje uit mijn mond ontsnappen. Ik hoor gebonk op mijn muur. 'KAN HET WAT STILLER?' Ken en ik kijken elkaar aan en we beginnen te lachen. We gaan op mijn bed zitten en beginnen films te kijken. Heel veel films later rond de 03:00 uur 's nachts sluipt hij terug naar zijn kamer. Ik besluit dat het de hoogste tijd is om te slapen en ga naar bed.