When enemies turn to lovers

~19~

Adrielle

De schooldag verliep zoals normaal, alleen zonder Jade om me heen. Ik miste haar wel eerlijk gezegd. Ik heb haar wel gezien, maar heb haar eigenlijk ontweken. Tussen Aaron en ik was het op z'n zachtst gezegd ongemakkelijk.  We hebben meerdere malen oogcontact gemaakt, maar het lijkt alsof zijn bad boy persona terug is. Na gisternacht is mijn blik op hem veranderd, ik denk niet dat Aaron is zoals anderen zeggen dat is.

Ik wil net een ander lokaal inlopen als een koude hand me meetrekt in een onbekend donker lokaal. Ik voel mezelf in het midden van het lokaal getrokken worden. 'What the fu-.' Maar mijn zin wordt onderbroken door een harde klap van een deur die dicht gaat. Angst begint te komen. Ik haal diep adem en focus me op het silhouet die nu op me af komt glijden. 'Dus, Adri.' Luke. Waarom doet hij dit? 'Rot op Luke.' Zeg ik terug op toon. Ik voel een hand over mijn arm glijden terwijl hij om me heen cirkelt als een roofdier. Ineens uit het niets slaat hij een hand op een tafel. 'Hoe durf je?!' Schreeuwt hij. Ik ben een en al verbazing en verwardheid. 'Hoe durf ik wat?' Ik kijk hem aan met een uitdagende blik. 'Jij bent van mij. hoor je dat!' Verontwaardiging schiet door me heen. 'Nou moet jij eens even heel goed luisteren! Ik ben van niemand en al zeker niet van jou! Wat is jouw probleem?!' Woede borrelt door mijn lichaam als hete lava. Als ik niet oppas neemt het compleet bezit van me.

'Mijn probleem,' zegt hij nu met een honingzoete zachte stem. 'Is dat Aaron krijgt wat van mij hoort te zijn.' Ik vecht tegen het gevoel om met mijn ogen te rollen. 'En wat krijgt hij dan?' 'Jou.' Zegt hij tegen mij. En voordat ik het überhaupt doorheb heeft hij de afstand tussen ons al bijna overbrugt. Ik loop naar achter, maar hij volgt mij. Ik kijk rond om te bedenken hoe ik het snelst naar de deur kom. Shit, de deur bevindt zich aan de andere kant van de kamer. Ik moet meespelen in zijn spel, wil ik hier ongedeerd uitkomen. 'Wie zegt dat ik van Aaron ben?' Mijn stem komt er precies uit zoals ik het wilde. Verlijdend. Zijn woedende blik veranderd in een zelfvoldane blik. Ik windt wat haar om mijn vinger en kijk regelmatig van zijn ogen naar zijn lippen.

Langzamerhand loop ik naar achter, hopend dat ik zo snel mogelijk bij de deur ben. 'Weet je Luke...ik moet je wat vertellen.' Ik kom steeds dichter bij zijn gezicht en bij de deurklink. 'Ja..' ik voel mijn eten van vanmiddag omhoog komen. 'Ik vind jou..' zeg ik terwijl mijn hand zich om de deurklink vormt. Ik leun wat naar achter en hij leunt mee. In minder dan een seconde trek ik de deur open en valt hij plat op zijn gezicht in de hal. 'Een enorme creep!! Rot op!' Zeg ik woedend. Ik trap hem keihard in zijn maag. Leerlingen komen om ons heen staan. Ik kijk rond en ineens maak ik oogcontact met die oh zo bekende bruine ogen. Hij kijkt half trots half verward. Ik loop de andere richting op, maar sein dat hij mij moet volgen. Ik hoor hem al achter me aan lopen. Uiteindelijk vinden we een rustigere plek. 'Wat gebeurde daar in hemelsnaam?' Zegt hij. Zijn gezicht staat euforisch. 'Hij zei dat ik van hem was en ik trek dominante alfamannetjes heel slecht. Dus heb ik ervoor gezorgd dat zijn ego een kras heeft gekregen.' Hij zucht gelukkig. 'Je wil niet weten hoe lang ik dat al heb willen doen.' Ik lach en vraag: 'Waarom?' 'Weet je hoe lang hij het al over jou heeft? Het is altijd Adrielle en ik zullen samen zijn, ze is van mij, bla bla bla.' Ik ril onbewust. Gekke weirdo. 'En zoals iedereen een grens heeft, was ik uiteindelijk klaar met zijn geklep.' Dus daarom zocht hij een tijdje geleden naar Luke, toen we in de hal stonden. 'Ik snap eigenlijk 1 ding niet.' Zeg ik. 'En dat is?' Vraagt Aaron. 'Ik snap niet waarom hij mij zo graag wilde.' Hij kijkt oprecht verbaasd. 'Heb je jezelf gezien?! Ik heb minstens 5 jongens gehoord die jouw verkering willen vragen! Jij bent echt ongelofelijk...' Ik bloos hevig. Hij lijkt nu pas te beseffen wat hij net heeft gezegd, want ook hij kucht verlegen. 'Ik uhm, ik moet naar de volgende les. Ik zie je nog wel.' Zegt hij en hij loopt snel weg, en laat mij blozend achter. Meende hij wat hij zei? Ik glimlach in mezelf en het gevoel om een vreugdedansje te doen wordt groter.

Aaron

Zei ik dat nou net echt? Ik schud mijn hoofd. Ik probeer mijn gedachten van Adrielle af te halen, maar tot mijn grote frustratie lukt het me gewoon niet. Ze zweeft in mijn hoofd rond. Ik loop de klas binnen om te beseffen dat Chantal er ook is. Ze ziet me en haar vriendinnen beginnen samen met haar te giechelen. Ik rol met mijn ogen, zo overduidelijk dat ze het niet kan missen. Ik loop naar achteren waar Kayden zit. Hij zegt hallo en ik pak mijn boeken uit mijn tas. Na de les komt Chantal op me afgelopen. 'Hi babyyy.' Haar stem is echt een decibel te hoog, net een vervelend zoemende mug. 'Ik hoorde dus dat je vader een bal organiseerde en omdat je me nog niet gevraagd hebt om mee te gaan, dacht ik dat ik het maar zelf moest doen.' Ik kijk haar met verbazing aan en begin dan te lachen. 'Je bent niet serieus toch? Ik bedoel, ik heb je niet gevraagd en het is nogal gedurfd om te veronderstellen dat ik je überhaupt mee wil hebben.' Ze giechelt nerveus en kijkt rond of iemand mij gehoord heeft. 'Waarom zou je me niet mee willen?' 'Meerdere redenen, maar een daarvan is dat ik al iemand heb die meegaat.' Haar nerveuze gegiechel verandert in iets psychopatisch. 'Wat zei je nou?' 'Ik zei dat ik al iemand anders meeneem, dus jij kan helaas niet mee.' Ik zorg ervoor dat helaas sarcastisch klinkt. Sommige mensen denken dat ik gemeen doe tegen haar, maar ze gedraagt zich zo tegenover mij voor zo lang als ik me maar kan herinneren. Ik ben er echt klaar mee. Ik loop weg. Ze begint hysterisch te huilen en zegt nog: 'De bitch die met je meegaat zal boeten!' Ze schreeuwt en iedereen om haar heen kijkt haar aan alsof ze gek geworden is terwijl haar vriendinnen haar sussen. Als ze ook maar met een vinger aan Adrielle komt zal zij degene zijn die boet.