İÇİMDEKİ SUÇLU

2. BÖLÜM

Bazen uyuyunca da geçmez...

2.BÖLÜM

Gözlerimi araladığım da çok keskin bir baş ağrısı da varlığını hissettirmişti. Yine kabus görmüştüm ama bu seferki kabus çok farklıydı. Bazı anlar kafamda çok netti. Kerem ölmüştü, yatakta kanlar içinde yatıyordu, biri vardı sen yaptın diyordu. Neyse ki rüyaydı ve kerem yine kesin sabah erkenden kalkıp gitmiş ve bana not bırakmıştı.

Başımı sol tarafa çevirdiğim de koltuk sırtıyla karşılaşmıştım, ben koltukta mı uyuya kalmıştım? Kesin gece keremi beklerken uyuya kaldım.

Yattığım yerden doğrulup etrafa baktığım da baş ağrım şiddetini arttırmıştı. Bu eşyaların hiçbiri ve ev bana ait değildi. Ben neredeydim?

Panikle ayağa kalktığım da hafif başım dönmüştü. Mutfaktan sesler geliyordu, adımlarımı mutfağa çevirdiğim de bugün artık saymayı bıraktığım başka bir şok geçiriyordum. Bu yarı çıplak adam kimdi?

İsmini bilmediğim adam "günaydın," dediğin de parmaklarımı gözlerime bastırdım. Ben bu adamı nereden tanıyordum?

Parmaklarımı gözlerimden çekip tekrar adama baktığım da yabancısı olmadığım yüzü tanımaya çalışıyordum. O ise tezgaha yaslanmış bir şekilde kahve içiyordu.

"Sen kimsin? Ben seni nereden tanıyorum?" Dediğim de yüzünde kendinden emin bir gülümseme oluşmuştu.

Elinde ki kahveyi bana uzattığında "Hatırlamanı kolaylaştırır." Demişti.

Elindeki kahveye, ardından yarı çıplak adama, tekrar kahveye baktığım da elinden bardağı almış dudaklarıma götürüp bir yudum almıştım. Kahve o kadar acıydı ki yüzümü ekşiterek bardağı dudaklarımdan uzaklaştırmıştım. Ben sütlü kahve severdim.

Bakışlarımı tekrar karşımdaki adama çevirdiğim de dikkatle bana bakan gözleriyle karşılaşmıştım. "Hatırlayamadım kimsin?"

"Yakında öğrenirsin." Dedikten sonra sonra yanımdan geçerek mutfaktan çıkmıştı, ben ise arkasından bakakalmıştım.

Hiçbir şey anlamıyordum. Ben en son keremi bekliyordum ona sürpriz yapacaktım. Benim keremi aramam gerekiyordu, telefonum neredeydi?