အပိုင်း(30)
"ဟိုမှာတွေ့လား...အဲ့ဒီကျွန်းတွေက်ို
ဖြတ်သွားကြရတာ...."
"တကယ်ပဲ.... ဝေးတယ်နော်...
အခုကြည့်တာ မှုန်ပြပြလေးပဲ
မြင်ရတယ်..."
"ဟုတ်တယ်....သူက
ဒီအတ်ိုင်းကြည့်ရင်
သိပ်မမြင်ရဘူး...''
မှန်ပြောင်းနှင့် သေချာကြည့်နေသော
မိုးထက်နှင့် ကုဋေ။
ကယ်ဆယ်ရေးခေါင်းဆောင်ကြီး
အပြောကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက်
ခေါင်းငြိမ့်လ်ိုက်ကာ...
"ဒါဆို နောက်ဘယ်နှစ်နာရီလောက်ဆို
အဲ့ဒီကျွန်းကို ရောက်မလဲ...."
"သေချာတော့ မခန့်မှန်းတက်ဘူး
ပင်လယ်လေငြိမ်ရင်တော့ ညနေ
လောက်ရောက်မယ်...မငြိမ်ရင်တော့
လမ်းမှာတစ်ညအိပ်ပြီး မနက်ပိုင်း
ရောက်မယ်...."
"အတော်ဝေးတါပဲ..."
"ကားချောက်ထဲကြတဲ့နေရာက
အရမ်းရေစီးသန်တဲ့နေရာ
အဲ့ဒီကနေ မျှောသွားရင်
လမ်းမြစ်စုံရှိတယ် ရေစီးကြောင်း
အတိုင်းမျှောပါသွားရင် အဲ့ဒီ
ကျွန်းတွေကို ခဏလေးရောက်တယ်..."
"အတော်ရေစီးကြမ်းတာပဲ....''
"ဟုတ်တယ် ရေးစီးကြမ်းသလို
အသက်ရှင်ဖို့ကလဲ မလွယ်ဘူး
အဲ့ဒီမလွယ်တာကို ကားအက်စီးဒန့်
ဖြစ်ရင် အဲ့ဒီနေရာက အဖြစ်များတယ်ဗျာ
အချို့ဆို ကံကောင်းထောက်မစွာ အလောင်း
ပြန်ရကြတယ် အချို့ကြတော့ ပြန်မရဘူး..
အသက်ရှင်တဲ့လူက ခပ်ရှားရှားဗျ.. "
"အင်း ဒါပင်မဲ့ အဲ့ဒီကျွန်းကြီးအပေါ်
စည်းတို့ရှိပါစေလို့လဲ ဆုတောင်းရမှာပဲ...#
"ဟုတ်တယ် ဒါပင်မဲ့အနားကပ်ဖို့က
ပင်လယ်အခြေအနေကို ကြည့်ရအုံးမယ်..
အရာရာကို အရမ်းမမျှော်လင့်တာ အကောင်း
ဆုံးပဲဗျ မဟုတ်ရင် ကိုယ့်ပဲခံစားရတာ..."
"ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးပါဗျ..."
"ရပါတယ်ဗျ ကျုပ်တို့တာဝန်ပဲ...
ကျုပ်အနောက်လှေမှီးသွားအုံးမယ်..."
"ကောင်းပါပြီဗျာ...''
ပင်လယ်ပြင်ကြီးထဲ လေအနည်းငယ်
တိုက်နေသောကြောင့် လှိုင်းများပုတ်ခပ်
နေကာ စက်လှေကြီးမှာ တစ်ရွေ့ရွေ့
ကျွန်းရှိရာဆီ မောင်းနှင်လာတော့သည်။
