-YETİŞKİN İÇERİK-
Cihan, bazı hislerinin azalacağını umarak gittiği askerlik görevinden büsbütün o hislerin esiri olarak dönmüştü. Başetmeyi öğrendiğini sandığı hisler, onu tamamen kıskacına almışken aşkını nasıl gizleyecekti, hiç bilmiyordu.
Bir a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ZAFER 🙊
17. Bölüm:
Cihan buraya gelirkenki halinden çok daha iyi görünen ve okulda yaşadığı komik bir olayı anlatan Aktuğ'u izlerken elinde olmadan gülümsüyordu.
Olayı anlatırken hızını alamayıp ayağa kalkması, elini kolunu kullanarak sanki o anı tekrar yaşıyormuş gibi hararetli bir şekilde canlandırma yapması, gülüşleri öyle güzel öyle Cihan'a özeldi ki... Dudaklarındaki bu yapışkan tebessümü silemiyordu.
"Sonra dedim ki, ama hocam Mardin de uzak doğu sayılır."
Cihan'ın dikkati konunun kendi memleketine gelmesiyle dağılırken çocuğu izlerken Aktuğ'un anlattığı şeyin başını kaçırdığını farketti. Afallayarak bakışlarını masaya indirdi ve boğazını temizleyip konuya dahil olmaya karar verdi.
"Sen şimdi iyi bir şey mi dedin, kötü bir şey mi dedin benim memleketime?" diye sordu bakışlarını Aktuğ'a dikerek.
"Ne memleketi ya?" dedi Aktuğ. Ayaklarını sırayla kaldırıp yeniden masayla birleşik olan oturma yerine girdi. "Sen doğma büyüme buralısın."
"Ee dedemler Mardinli. Ben de Mardinliyim özümde." diyerek tek kaşını kaldırıp Aktuğ'a meydan okur gibi baktı Cihan.
"Çakma Mardin'li seni." Aktuğ gözlerini devirerek masanın ortasına yığılmış çikolatalardan birine uzandığında Ilgaz'ın bakışları önce Aktuğ'un elindeki çikolataya ardından Rüzgar'a kaydı. Onun da bir pakedi açmış ve içindeki çikolatayı minik minik kemiriyor olduğunu görünce keyfi yerine geldi.
Zafer'in telefonu çalmaya başlayınca dikkatler bir an onun üstüne çevrildi. Ardından farklı bir konuya geçeceklerdi ki Zafer telefonu açmayıp biraz daha çalmasına izin verdiğinde tekrardan ona baktılar aynı anda.
"Kim arıyor?" diye sordu Rüzgar abisinin yanından. Abisi telefonu öyle bir tutuyordu ki ekranda yazan ismi göremiyordu çocuk. "Annemler mi?"
"Yok abim." dedi Zafer ayaklanırken. "Mahalleden bir arkadaş."
Rüzgar kaşlarını çatarak düşündü bir an. Mahalledeki tüm arkadaşları şu an burada, bu masanın etrafındaydı. Abisin buradaki kimse hariç biriyle anlaşabildiği görülmüş şey değildi. "Kim ki?" diye sordu yine merakına yenik düşüp.
"Mahalleden dedim ya abicim. Ben konuşup geliyorum iki dakika. Çok eğlenmeyin ben gelene kadar." Başta telefonu açası yokmuş gibi dursa da ısrarla çalan telefonu bir an önce açmak için uzun adımlarıyla diğerlerinin yanından uzaklaştı.
