Het Grote Nutteloze Boek

~Fabian~

Ik heb een verhaal geschreven voor de schrijfwedstrijd van xITSxJUSTxMEx, het moest beginnen met de zin: "Daar stond ik dan, helemaal alleen" in het genre romantiek. Tips? Wat vinden jullie?❤

Daar stond ik dan, helemaal alleen. Ik greep mijn telefoon uit de jaszak van mijn groene trenchcoat, gewoon om me minder onconfertabel te voelen.
De blaadjes die van de boom waren gevallen knisperden onder mijn donkerbruine laarsjes.
Ik bestudeerde -de al maanden dezelfde-profielfoto van mijn vriendje Fabian.
Een brok ontstond in mijn keel, de tranen brandden achter mijn ogen. Ik stond als versteend tegen de grond. 'Fabian..' murmelde ik tegen het beeldscherm, terwijl de tranen zich uit mijn ogen losmaakten en hun weg naar beneden vonden.

Lieve Fabian,
Waar ben je? Ik heb het al te vaak gevraagd, ik weet het. Maar het is niet mijn bedoeling om je de stuipen op het lijf te jagen met mijn gestalk, maar ik mis je gewoon zo erg. Ik vraag me af of ik je nog mijn vriend kan noemen, aangezien we al maanden niet meer gepraat hebben. Ik zou het niet aankunnen om mijn relatiestatus op facebook te veranderen, het zou als verraad voelen.
Zonder jou hier is het leven gewoon doorgegaan als voorheen. De leraren zijn even vervelend, maar tonen soms wel een medelevend glimlachje aan me als ik weer eens tegen de tranen vecht.
De leerlingen zijn vreselijk. Ik ga niet veel met ze om, ik heb geen echt vriendengroepje, maar ik merk aan hoe ze naar me kijken, aan de manier hoe ze hun hoofd schudden als ik vraag of ik een pen mag lenen, dat ze me haten.
Waar ben je? Zonder jou is het leven niets meer waard. Zonder jou is er niemand die me zal missen, niemand waar ik werkelijk om geef.

Marisa

Ik verstuurde het berichtje in de wetenschap dat Fabian het toch nooit zou lezen.
Mijn vingers omklemden de telefoon alsof mijn leven er van afhing, wat ook werkelijk zo was. Ik was een gemiddeld tienermeisje, ik kon elk moment een berichtje krijgen van een modewebsite dat dat ene leuke rode jurkje van The Sting in de uitverkoop was. En dat moest ik dan natuurlijk snel gaan halen.

Een beetje versuft van de warme chocolademelk die ik had gedronken in het cafeetje van mijn tante liep ik verder door de grijze straten van New York, de stad waar ik geboren was.
Ik zakte neer op een donkergroen bankje dat koud aanvoelde tegen mijn rug.
Opnieuw haalde ik mijn witte telefoon uit mijn jaszak.
Mijn ogen werden groot.
Mijn hart sloeg een slag over.
Fabian had mijn berichten gelezen en was aan het typen.

'Lieve Marisa,
Ik weet dat het moeilijk voor je is dat Fabian is verdwenen, ik zweer, dat is het voor ons ook. Maar het is voor ons allemaal beter dat we stoppen met het volspammen van zijn telefoon. De kans is klein dat hij terugkomt, dat weet je zelf ook.
Het spijt ons.
Meneer en Mevrouw Velasquez'

Het voelde alsof er iets vanbinnen in knapte. De tranen stroomden over mijn wangen, mijn mond trok rare sluiptrekkingen.
Ik wilde zo graag alle gebroken delen laten maken. Laten maken door Fabian. Niemand anders dan alleen Fabian.

Het begon te sneeuwen en ik keek toe hoe de sneeuw de straten langzaam witkleurden. Alsof het een kleurboek was. Het begon te schemeren en ik besloot dat het tijd was om naar huis te gaan, maar ik werd tegengehouden door een bliebje van mijn telefoon.

Ik opende mijn telefoon en zag een berichtje van Fabian. Mijn hart maakte een klein sprongetje. Ik bleef nog altijd hoop hebben.

'Mariposa, Houd de achterdeur in de gaten.'
Mariposa. Mariposa. Het betekent vlinder in het Spaans, zijn moedertaal. Hij noemde me al zo sinds de eerste keer dat hij me zag, aan de rand van het schoolplein.
De haartjes op mijn armen gingen rechtovereindstaan.
Ik sprong op van het bankje en rende terug naar mijn kleine huisje. De kou deed me niks meer. Ik voelde me opgelaten. Fabian leefde nog. Niemand anders wist dat hij haar zo noemde. Al mijn hoop, al de dagen in mijn kleine slaapkamertje wachtend op hem,
Het was niet voor niks!

Hoe dichter ik mijn huisje naderde, hoe meer de moed me in de schoenen zakte. Misschien had hij het stiekem aan iemand verteld of hadden zijn ouders onze berichten teruggelezen.

Toen ik mijn huisje in de verte zag verschijnen was de enige hoop die ik al had verdwenen en liep ik veel langzamer. Correctie, ik strompelde.
Ik trapte uit woede en vermoeidheid een blikje energy om, maar struikelde er dan over.

Ik liep de oprit op en sloot mijn hand om de deurklink. Ik liet de kou die het metaal afgaf tot me door dringen voordat ik de sleutel in het slot stak. Ik duwde de deur open en gooide mezelf naarbinnen.

Ik nestelde me op de bank met een fleecedekentje en greep de HolyGirls van de bijzettafel. Maar ik kon me deze keer niet concentreren op mijn lievelingsblad en legde het weer aan de kant.

Toen ik me weer omdraaide omdat mijn ogen wel erg zwaar begonnen te worden, na een slapeloze nacht waarin het verkeer me telkens maar weer wakker hield, begon ik toch te twijfelen aan het idee dat Fabian nooit zou komen. Het was natuurlijk erg toevallig dat hij net na zijn ouders reageerde, maar zijn ouders zouden nooit zeggen dat ik de achterdeur in de gaten moest houden.

Ik duwde mezelf met één elleboog omhoog en observeerde de rode achterdeur van ons huisje.
Toen gleden mijn ogen naar het raam dat uitzicht bood op onze verwilderde tuin. De bomen waren al zo lang niet geknipt dat de takken met elkaar vervlochten zijn.
Een zwarte schim bewoog in de hoek, schuifelde dichterbij. De houding, de zwarte capuchion van zijn sweater die ik maar met een persoon kon koppelen: Fabian.

Ik stond op om de deur te openen, maar ik kon me niet verder bewegen. Ik heb hem zo erg gemist. Een traan gleed uit mijn ooghoek naar beneden, maar met een ruw gebaar veegde ik hem weg. Ik mag niet huilen. Niet nu Fabian op het punt staat weer in mijn leven te komen.

De schim schuifelde langzaam dichterbij, langzaam herkende ik de gelaatstrekken van zijn gezicht. De perfecte lippen die ik al zo'n twee jaar niet had kunnen zoenen, de felgroene ogen waar ik al zo lang niet meer in was verdronken. Ik wilde naar hem toe rennen, maar ik weet niet wat ik moet doen. Ik durfde niet te bewegen.

Voor de deur stond hij even twijfelend stil, hij observeerde de kamer tot zijn ogen de mijne vonden. Zijn mondhoeken krulden omhoog, zijn gezicht begon te stralen. Eindelijk lukte het om mezelf te bewegen, ik rende naar de deur, lachte naar hem. De sleutel zat nog in het slot dus ik hoefde deze niet ver om te draaien.

Fabian leefde nog.

Het duurde niet lang voordat ik de deur openslingerde. Fabian spreidde zijn armen en ik liet me er in vallen. Hij tilde mijn kin op en zoende me, vol passie. Ik legde mijn armen om zijn nek, en hij de zijne rond mijn middel.
"Ik heb je zo erg gemist," fluister ik tussen onze
lippen door.
Nee, Marisa, je moet dit realativeren. Hoe kan het dat hij hier ineens staat? Ik wurm me los uit zijn greep en ga zitten op de bank. Het fleecedekentje gooi ik naar de hoek en ik gebaar hem dat hij naast me moet komen zitten. "Fabian. Hoe kan.. dit?"
Hij zucht even heel diep en kijkt me recht aan. "Ik.. Gijzeling.." Hij slikt even en richt zijn blik totaan de hemel. Hoe erg hij het ook probeert te verbergen, het is duidelijk dat hij vecht tegen de tranen. "Gijzeling?" Ik schrik van de hardheid in mijn stem, die waarschijnlijk veroorzaakt is door mijn schrik. "Sorry. Gijzeling?"
Fabian knikt. "Nathan.. En.. Oh mijn God ik was zo bang, Mariposa. Ik heb je zo erg gemist." In films vragen ze altijd geld voor de gegijzelde, maar ik kan me niet herinneren dat dat bij Fabian is gebeurd. "Waarom? Ik bedoel.. Wat was de reden van de gijzeling?" Fabian kijkt me recht aan. "Een woord: Dealorian en Peter."
Dealorian is niets meer dan een vreselijke bitch. Het is de ex van Fabian en ze is ontzettend kwaad op hem geworden nadat hij het met haar heeft uitgemaakt. Een schuldgevoel borrelt op in mijn buik. Hij heeft het uitgemaakt voor mij.
"Marisa.." ik kijk hem vragend aan. "Ik hou van je."
Hij neemt me in zijn armen, en hoewel ik nogsteeds vol zit met vragen, geniet ik van het moment. Hij laat me niet los, en eindelijk,
Voelt het alsof ik echt
Weer eens
Thuis ben.