"Όλο τον καιρό έχετε να πειτε τις κουβέντες σας κάντε υπομονη!" η μαμά μου μπαίνει ανάμεσα μας και κλεινει το μάτι στους μέσα . "Ανυπομονουν τα πιτσινουκια μου!" χαζογελάει κιολας η μαμά μου κάνοντας το να φανει πονηρό. Τι πονηρό? μια ερώτηση μου έκανε και δεν πρόλαβα να απαντησω .
"Όλα θα γινουν μπαγασα" του φωνάζει ο μπαμπας μου και κατεβαζει το τσιπουρο μεμιας
"Αχ" μου φευγει ένας αναστεναγμος καθώς νιώθω τα μάγουλα μου να καινε
"Παρασκευή εγώ δεν ήθελα να-" ακουω απο δίπλα την φωνη του Γιώργου γρηγορη και απολογητικη αλλα πριν σωριαστω κάτω η μαμα μας πιανει αγκαζε και μας παει στο σαλόνι.
"Πολλα ειπατε ελατε μέσα παιδι μου δεν ειναι της ωρας τα προσωπικα"
Τι εννοούσε δεν ήθελε?
ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ?
ΟΡΙΣΤΕ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΕΓΩ ΤΟ ΕΛΕΓΑ!
"Εδώ παιδι μου κάτσε" ακούω την φωνή της μαμάς μου να έχει κατεβει οκταβα και να δειχνει στον Γιώργο μια θεση στο βελούδινο καφε μας καναπε στον οποίο ζήτημα να καθομαστε τρεις φορες το χρόνο.Απο πάνω υπάρχει ένα τεράστιο κάδρο με ένα κεντητο παγώνι, καμάρι της μάνας μου.
Εγω κοιτάω το παγωνι όρθια.
Αφου δεν έχει θεση και αυτος δεν θελει ειπε! τι κανουμε βρε παιδια εδώ? γιατι δεν παμε στα δωματια μας να κλαψουμε?
"Η νυφη δίπλα στον γαμπρό" λεει η μανα μου και με τσακωνει απο το μπρατσο και με παει...
ΟΧΙ ΟΧΙ ΕΚΕΙ
Κάτω απο το παγωνι και δίπλα απο τον Γιώργο.
Τον ακούω να ξεφυσα καθώς κοιταω τις κόκκινες γόβες μου. Φυσικο να ξεφυσά, λίγα τραβάει και αυτός?
"Να μας ζησουν τα παιδια " φωναζει ο κυριος Πέτρος , τα ανιψια του ακουγονται να παιζουν καρατε στο διαδρομο, η Αρτεμουλα τσιριζει και εγώ-
"Να πει πρώτα η Παρασκευή αν θελει να δωσουμε λόγο" ο Γιώργος αποφασιστικά επιβάλλει την φωνή του δυνατά κάνοντας όλους να σιγήσουν.
Να και τα εγκεφαλικα. Γιατι εσύ θελεις ? μου έρχεται να του πω και να τον τσιμπήσω ετσι διπλα μου που κάθεται. Εμ βεβαια αυτος δεν θελει και τώρα μου πεταει το μπαλακι να αρνηθώ εγώ. Εγω θα βγαλω το φιδι απο την τρυπα?
Τοσο θυμώνω που ξεχναω οτι ντρεπομαι και σηκώνω το βλεμμα μου σε εκείνον , αλλα-
Με κοιτάει ήδη. Τον κοιτάω θυμωμένα.
