"Επανέλαβε μετά απο εμενα"
η Κατερίνα σε ρόλο προπονητή.
"Να σου πω Κατερίνα ..ο Κυριάκος μας κοιτάει μέσα απο το μαγαζί , θα αναρωτιέται τι κάνουμε μέσα στο κρύο και δεν μπαίνουμε. Άφησε την χίλιες φορές της τα είπες. Θα αγχωθεί"
"Ναι εμένα περίμενε Μαρία για να αγχωθεί!"
Κοιτάω ανάμεσα απο τα κορίτσια προς την τζαμαρία της καφετέριας. Είναι γεμάτη..στο βάθος βλεπω τον Κυριάκο να κάθεται και-
"Ο Γιώργος έχει έρθει ή μήπως-"
Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την φράση μου όταν η Κατερίνα αποφασιστικά μου πιάνει το πηγούνι και κοντευει το πρόσωπο μου πολύ.
"Τι θα πεις όταν τον δεις ? τι ειπαμε?"
"Γεια σου Γιώργο"λεω αγχωμένα
Η Κατερίνα κοιτά ψηλά στον ουρανό και ξεφυσά.¨" Εννοείται αυτο θα το πεις. Το αλλο πες μας . Τι θα πεις όταν κάτσεις δίπλα του?"
"Γιατί ρε δεν με πήρες ξανα τηλέφωνο? με δουλευεις? παίζεις μαζί μου?Μια φορά δεν σου το σηκώσα και μετά με εγραψες? εσύ που πριν λίγες μερες μου επιανες το χέρι?"
Τωρα που θυμήθηκα που σαν την κωλώνα της Δεη καθόμουν δίπλα απο το τηλέφωνο πολύ θυμωνω.
"Όχι βρε Παρασκευή. Αλλα συμφωνήσαμε. Θα πεις ..που χάθηκες ?ανάλαφρα αλλά και σοβαρά"
"Ανάλαφρα και σοβαρά " επαναλαμβάνω και κοιτάω προς το βάθος της καφετέριας " μήπως να μην έρθω? "
Με τσακώνουν και οι δυο απο τον κάθε αγκωνα μου και με πάνε προς την είσοδο.
Ο εγκέφαλος μου νιώθω να απενεργοποιείται απο το άγχος και μηχανικά περπατάω προς το βάθος. Ο Κυριάκος και ο Γιώργος αυτόματα κοιτάζουν προς το μέρος μας .
"Γεια σου Κυριάκοοο! Και ..Και Γιώργο!" Κουνάω το χέρι μου απο μακριά ενώ ο Γιώργος διστακτικά το σηκώνει και αυτός.
"Περίμενε πρώτα να φτάσουμε εκεί και μετα χαιρετας."η κατερινα ψιθυριζει στο αφτί μου κάνοντας με να γαργαληθώ
"Θέλω να φύγω ντρεπομαι. Δεν κανονισε καν ο ίδιος την συνάντηση. Αυτός ουτε τηλέφωνο δεν ήθελε να πάρει"
"Θα πας"
"Δεν πάω"
"Σιλάνς ακουγόμαστε"
Και με αυτες τις τελευταίες κουβέντες στεκομαστε όρθιες μπροστά απο τα αγόρια. Ο Κυριάκος σηκώνεται απο την θέση του και κάθεται σε μια διπλανη καρεκλα αφήνοντας την ενδιάμεση κενη.
