"Γιατί θέλεις να διαλύσουμε τον λόγο? τι συνέβη? εκανα κάτι εγώ? το μετάνιωσες ? " κλαιω με λυγμους και σκουπίζω την μυτη μου στο ταγιεράκι μου.
Ο Γιώργος κάθεται ορθιος στο μισοσκόταδο. "Ξέρεις" μου απαντά κοφτά χωρίς να μπει στον κόπο να μου δώσει άλλη εξήγηση. Στο νου μου ξαφνικά ζωντανεύει ο πρώτος φόβος μου, η πρώτη σκέψη που είχα για όλη αυτην την πρόταση λόγου του, ήταν όλα ένα σχέδιο. Ενα σχέδιο ήταν εξαρχής. Το ήξερα! Πως με αφησα να το ξεχάσω? Επειδή μου κρατησε το χέρι και μου έδωσε ένα φιλί? Υπήρχε σχέδιοοοοοο
"Υπήρχε σχεδιο έτσι? Ήμουν σίγουρη οτι απο την πρωτη στιγμή πως εσύ δεν ενδιαφέρεσαι για εμένα. Αλλωστε όλα τα χρόνια που ζούμε στο ίδιο χωριό επειδικτικά αδιαφορείς για την υπαρξή μου. Και ξαφνικά έρχεσαι στο σπίτι μου και ζητάς λόγο. Ήταν όλα σχεδιασμένα. Ήθελες κάτι με όλο αυτό? τι? " με κοιταει θυμωμενα , τα λογια μου τον κάνουν να μοιαζει σχεδόν εκπληκτός
"Δεν εχεις να πεις κάτι ε? τι κερδισες απο όλο αυτό?" τον σκουνταω με δυναμη στο μπρατσο αλλα δεν καταφέρνω να μετακινήσω ούτε ένα χιλιοστό το μυώδες αθλητικο σώμα του.
"Μην το τραβάς Παρασκευή. Θα μπορούσα να αντιδρασω πολύ διαφορετικά"
"Μας έκανες και χαρη Γιώργο? Που με εξέθεσες σε όλο το χωριό? ολοι ξερουν οτι δώσαμε λόγο και αυριο όλοι θα ξέρουν οτι με παράτησες, Και χωρίς να μου δώσεις μια εξήγηση. Ποια είναι η εξήγηση? Ήθελες να ζηλέψει η Αμαλία? Ηθελες να κανεις το χατήρι στους γονείς σου αλλά δεν αντεχες να με ακουμπας? σου ειμαι αποκρουστική?"
Δυναμώνω την ενταση της φωνής μου. Είμαι σίγουρη πως μπορεί να ακουγόμαστε ως κάτω , στους γονείς μας, αλλά δεν με νοιάζει.
"Τι σχεδιο είχες για να με κοροιδεψεις? " του φωνάζω ξανά και βλέπω τον Γιώργο να χάνει την υπομονή του.
"Μην πας να βγεις απο πάνω Παρασκευή. Και μην με κατηγορείς για πράγματα που θα έκανε ένας άντρας χωρίς τιμή. Με έχεις για ανέντιμο? Εκανες οτι έκανες και τώρα με κατηγορείς απο πάνω? Ξέρω . Με ακους ? Ξέρω ποια είσαι και τι κάνεις. Φροντισαν αλλοι να μου τα πούνε γιατι εγώ κοιμόμουν τον υπνο του δικαίου." το βλεμμα του είναι γεμάτο αποστροφή και θυμό. Και τότε ξεκινάω να συλλαμβάνω όλο το μέγεθος της προσβολής που μου κάνει αυτή την στιγμή. Αδυνατεί το μυαλό μου να το χωρέσει αλλά..
"Συγνώμη..πες μου οτι νομίζεις -"
"Δεν το νομίζω . Σε ειδαν να μπαινοβγαινεις στο σπίτι του καθηγητή, τον ακουσαν με τα ίδια τους τα αφτιά να λεει πως έχει σχέση αλλά την κρατά κρυφή" σφιγγει τις γροθιές του " τι θελεις να ακουσεις? ή μηπως νομιζεις πως θελω εγώ να ακουσω πως την ίδια στιγμή που παριστανες την παρθένα όταν σε αγγιζα , εσύ την επομένη έτρεξες σε εκείνον? "
