Ειμαι ευτυχισμενη. Ειμαι ευτυχισμένη . Ειμαι ευτυχισμενη.
Βγαινουμε στο σκοτεινό δρόμο έξω απο την παμπ. Η πινακίδα Happy Day με τα φωτεινα γράμματα αναβοσβήνει και διαγράφεται ανα δευτερόλεπτα η μορφη του αυτοκινητου που μας περιμενει παρκαρισμενο, καλυμμένο με κρυα παγωμένη πάχνη. Το κοιτάμε και οι δυο ακίνητοι. Ενώνω τα χέρια μου σε μια φούχτα και τα ζεσταινω με την ανάσα μου. Έχει κρυο και φυσάει αργά κάνοντας τα σαπισμένα φύλλα του δρόμου να σέρνονται με δυσκολία.
"Πέρασες όμορφα?"
"Ναι" πολύ πολύ. Αυτη την φορά αντι να φυσηξω την ζεστη ανάσα μου στις φούχτες των χεριών μου τα μυρίζω. Η μυρωδιά του αρωματος του είναι ακόμη στο χέρι μου. Μου κρατούσε το αριστερό χέρι μου για ώρα. Ίσως για λίγο. Ισως το λίγο του Γιώργου να είναι ένα μεγάλο πολύ για μένα.
"Να σε επιστρέψω σπίτι " λεει ξανά αλλά ούτε εκείνος ούτε εγώ κάνουμε έστω ένα βήμα μέσα στο σκοτάδι.
"Ναι"
Οχι. Οχι.
Σκύβει το κεφάλι καθώς τον βλέπω να θρυμματιζει σκεφτικός ένα φύλλο κάτω απο το παπούτσι του. Φοράει δερμάτινα μαυρα παπουτσια . Είναι ωραια. Και αυτος είναι ωραίος. Αν πω στα κοριτσια οτι μου κρατούσε το χέρι μέσα στο μαγαζί δεν θα το πιστευουν.
Δεν θελω να φυγουμε. Δεν θελω να πάω πουθενά. Θέλω να πάμε βόλτα και να μου κρατησει πάλι το χέρι.
"Θελεις να παμε βόλτα? μια μικρή. Θα περπατάμε γρηγορα για να μην κρυώσεις. Αν θελεις σου δίνω το πανωφόρι μου δεν κρυωνω. " ο Γιώργος σταματα να διαλύει το φύλλο και με κοιταζει. Το σκοτάδι νιώθω πως κρυβει τα χαρακτηριστικά του προσωπου μου. Τον κοιτάζω και του γνεφω θετικά. "Αλλά δεν θελω το πανωφόρι σου. Ειμαι ενταξει"
"σιγουρα?"
"ναι"
"εγω λεω να σου το δωσω και αν σκασεις μου το δίνεις πίσω"
"δεν το θελω αλήθεια. Ζεσταινομαι. Τα μαγουλα μου ειναι κοκκινα απο την ζεστη"
"απο την μπυρα είναι" μισοχαμογελα σαν να μην ήταν σωστο να χαμογελασει με αυτο.
"Πάντως δεν το θελω" του λεω λιγακι πιο ανετα. Οριστε μπορώ να κανω μια συζητηση μαζί του. Μεγάλο βήμα ε?
"Θα ντραπεις να το ζητησεις αν κρυωσεις"
"Δεν ντρεπομαι" λεω και δαγκωνω το κατω χειλος μου.
