Kayıp Varis

22. Bölüm

Yorumlarınızı bekliyorum.

°°°

Elfrad eski haline dönmüştü.

Eskisinden bile daha güzel olmuştu.

Elfrad'ı eski haline getirmiştim.

Evimi eski haline getirmiştim.

Mutluydum, günler sonra.

"Başardın." dedi Lucas.

Ben her zaman başarırım canım.

Hiç mi egosu eksilmez birinin ya.

Çok ayıp ya.

Ne egosu.

Lenora.

Sustum.

Şimdi asıl meseleye gelirsek, Valencia.

Lucas'a diyemediğim tek şey, Valencia.

Onu bulmadan mutlu olmak bana yasaktı. Bir gerçek öğrenmiştim ve peşinden gitmem lazımdı.

"Siz diğerlerini, çağırın." dedi Lucas, kendi ruh hayvanı ve Amos'a bakarak.

Aradan geçen saniyeler sonunda Kraliyet üyeleri de buradaydı.

Özellikle Kraliçe Perla abartılı bir tepki vererek eli ile ağzını kapatmış, mutluluk göz yaşları dökmeye başlamıştı.

Cidden abartıydı. Hakiki abartıydı yani.

Kim çağırdı bilmiyorum ama dakikalar sonunda halk da buradaydı. Geldikleri gibi Kral ve Kraliçeler ile birlikte kendi bölgelerine geri dönmüşlerdi.

Ama bunlar olurken gözüm Cadıların Kraliçesi'ndeydi. O halkı gitmesine rağmen bir yere gitmemişti, hala burada bekliyordu.

Ve yüz ifadesinden biriyle konuştuğu çok belliydi. Ya Ruh hayvan'ıydı, ya da Valencia'ydı.

Eskiden Kraliçeye sadece bakardım, hiç dikkat çekmezdi. Ama şimdi gerçekleri biliyordum. Ve tavrım daha değişik bir hal almıştı.

Normal olan da buydu.

Aklımda şu düşünce de vardı.

Valencia yıllardır onunla birlikteydi, ya Kraliçeyi benimsemişse. Ya ondan ayrılmak istemezse.

Belki onu bulduğum zaman Kraliçe ile kalmak isteyecekti. Umarım bu olmazdı.

Kraliçe ona baktığımı bir süre sonra fark etti ve kafasını 'ne oldu?' der gibi iki yana salladı.

Bende sahte bir şekilde gülümseyerek kafamı bir kere öne eğdim ve kaldırdım.

Saygı, saygı gösterdiğimi sanacaktı.

Ama ben o saygıyı alıp onun müsait bir yerine, neyse.

Kayıp Varis olmak böyle bir şeydi işte, elinde sonsuz güç vardı ama hiç bir şey yapamazdın.

Belki Kayıp Varis'tim ama çoğu kişinin bana olan tavrı değişmemişti, eskisinde neyse şu anda da oydu.

Buna yersiz cesaret mi deniliyordu yoksa, yoksası yoktu.

Bir şey yapmayacağımı biliyorlardı ve bu haldeydi, bana davranışları değişen toplulukta beni tanımıyordu.

"Ee gitmiyor muyuz?" dedi Lucas kolunu omzuna atarak.

Kolunu omzuna atmakla kalmamış tüm ağırlığını bilerek bana vermişti.

"Cehenneme gidelim ve bir süre orada kalalım lütfen." dedim.