Tekrar Karşılaştık

Giriş

Hayatın olmayan gerçekliğinde salıncakta sallanma hayalleri kuran sahteliğin gerçeğiydim ben. Acılarım sessizliğim olmuştu, yalnızlıktan yalnızlığı sever hale gelmiştim. Hayatla olan kavgam doğduğumda başlamıştı. Hatta doğmadan önce bile diyebilirdim.

Doğdum, büyüdüm, renkleri öğrendim. Renklere anlam kattı küçük aklım, renklere hayat hediye ettim daha çok minikken. Okuma yazma bilmeyen bir kızdım daha hayatımı renklendirmeye başlarken.

Gökyüzüne mavi dediler, mavi oldu ve kendimi gökyüzü olarak tanımladım. Maviye aşıktım, gökyüzünün her tonuna bayılıyordum. Özellikle sonbahar havalarında oluşan o koyu mavi ton kendine hayran bırakıyordu.

Ay ve güneşi araştırmaya başladım, beyaz ve sarı rengini merak ediyordum. Sarıya karışan turuncu ve kırmızı renkleri de cabasıydı. Ayın aslında güneş ışığından kaynaklı bu kadar parladığını anlamıştım. Güneş’in gezegen değil orta boydaki bir yıldız olduğunu da öğrenmiştim mesela.

Kolumda oluşan o şişliklerin rengine mor demişlerdi. “Yine morarmış kolların, ne bu halin?” diye bağırırlardı hep. Korkardım başlarda, ağlardım kendi köşeme çekilip.

Gece olurdu, karanlıktan korkardım bir süre. Fakat sonralarında korkum aşka dönüştü. karanlığa aşık kız olmuştum. Hayatım manevi karanlıktan ibaretti, sevdiğim anlar ise maddi karanlıktı. Karanlık benim her yerimi sarmaşık misali sarmalamış ve beni kendine esir etmişti.

Büyüdükçe karanlığın sandığım kadar masum ve güzel olmadığını farkettim. Hayatım berbat ilerliyordu ve ben bunu romantize etmeye çalışıyordum. Ben resmen kendimi öldürüyordum ve bunu çok geç anlamıştım.

Sevdim bir kere, turuncu dedim ilk ve şuana kadarki son aşkıma. Turuncumdu o benim, çoğu kişi severdi fakat istemezdi de. Ben severdim de isterdim de ama bu sefer de istenmeyen olmuştum. Geçmişim karanlığımdan ibaretti. Karanlıkta yaşamıştım ve bu karanlığa aşık olmuştum. Veya öyle olduğumu sanmıştım, bilmiyorum. Karmaşık konular bunlar.

Karanlık her şeye rağmen güzeldir, acıtır canı çok fazla ama bu ihtişamını örtmeye kesinlikle yetmez. Karanlık çok özeldir, tabiatın sihiridir, belki de hediyesidir biz aciz insanlara.

Karanlığa hayran olmayanlar karanlığı yaşamayan insanlardır benim fikrimce. Evrende bir şeyi değiştirme çabamız eski bir gazete kağıdından yapılan küçük gemiyi denize koyup onun kilometrelerce sağlam şekilde yüzmesini beklemek gibidir.

Evren her zaman kendi bildiğini okur, üzer, savaştırır, öldürür, İyi olan şeyler ise daima bize uzak kalır. Ucunu gösterir fakat elde ettirmez kendini.

Mutluluk ulaşılması zor bir sıfattı ve benim amacım mutluluğa değil başarıya ve huzura ulaşmaktı. Huzur ise mutluluktan da zordu. Ama ben zor olan şeyleri severdim. Başarı benim için zevkti.

Ben zevkine düşkün bir kadındım.