KARANLIĞIN UYUMU

~8.Bölüm~

Altıncı bölümün devamıdır.Medyadaki şarkı sizlere eşlik edebilir.İyi okumalar dilerim🤍

⛓⛓⛓

Umut demiştik.

İnanç demiştik.

Güven demiştik.

Cesaret demiştik.

Bütün bu duyguların her biri sanki vücudumuzda bir yerlerde saklıymış gibi gelir bana hep.Ve sanki bütün bu duygular elbet bir gün vücudumuzun herhangi bir noktasından herhangi bir noktasına ulaşmak için hareketlenecekmiş gibi hissettirir.

Gökyüzünden dökülen kar taneleri gibi;tane tane serpilir vücudumuza tüm duygular.

Mesela umut;kollarımda saklıymış gibi.Biri kollarımdan şefkatle tutmaya çalışırsa bir gün umudum olacak,bunu hissediyorum.Ama şefkatle değil de öfkeyle tutmaya kalkarsa her kimse,umudumun yerine nefretimle karşılaşacak.

Mesela inanç;kalbimde saklıymış gibi.Biri eliyle kalbime dokunursa bir gün,inancım onun o elleri olacak,bunu hissediyorum.Ama o eller kalbime hançer saplayacaksa eğer,o kişi benim gözyaşımdaki yangınla karşılaşacak.

Mesela güven;omuzlarımda saklıymış gibi.Biri kollarını omzuma sararsa bir gün ,onun kolları benim güvenim olacak,bunu hissediyorum.Ama o kollar,omuzlarıma beni alaşağı etmek için dokunursa eğer ,o benim depremimle sarsılacak.

Mesela cesaret;dizlerimde saklıymış gibi.Biri dizlerimdeki yaraları da sevecekse eğer, o benim cesaretimin bir parçası olacak,bunu hissediyorum.Ama yaralarımı kanatacaksa eğer ,o kişi benim cesaretimin esiri altında kalacak.

Tüm bu duygular ve daha fazlası.Yeryüzünde ne kadar duygu varsa bütün bu duyguların hepsi vücudumuzda saklı,bunu biliyorum,bunu hissediyorum.

O duygular gün yüzüne çıkmayı bekliyor.

Beni bekliyor,seni bekliyor,onu bekliyor.

Bizi bekliyor,sizi bekliyor,onları bekliyor.

Benim umudum kollarımda saklı,benim inancım kalbimde saklı,benim güvenim omuzlarımda saklı,benim cesaretim dizlerimde saklı...

Saklı bir kutu olduğumu söylemiştim.

Kapağım kaybolmuştu;kapağımı aramıyordum.

Kapağım kaybolmuştu;duyguları hissetmek istiyordum.

Kapağım açılmıştı,içinde bir ben bir de duygularım vardı.Duygularım karanlık gökyüzüne bulaşsın istiyordum,o duygular bana karışsın istiyordum.

Ben;eski beni geri istiyordum.

Ben birinci yaşımı geri istiyordum.

Ben ikinci yaşımı geri istiyordum.

Ben üçüncü yaşımı geri istiyordum.

Ben dördüncü yaşımı geri istiyordum.

Beşinci yaşım ve sonrası ise;onları duymak bile istemiyordum.

Ben dört yaşıma kadar masumdum ;ya da bunlar yalnızca benim hatırlayamadığım yaşlarım olduğundan masum geliyordu.
Ya bana daha bir yaşındayken bile kötülüğü yapıştırmaya çalışmışlarsa ve ben bunu bilmiyorsam?

Ya benim elime iki yaşındayken,sekiz yaşımda da olduğu gibi bir makas vermişlerse?Ve benden o makasla bir oyuncak ayının yüzeyini oymamı istemişlerse?

Bir oyuncağın yüzeyini bana neden makasla oymamı,parçalamamı istemişlerdi sahi?

Beni karanlık yapan onlar mıydı,yoksa ben zaten karanlığa aşık bir kız çocuğu olarak mı doğmuştum?Karanlığı sevmem beni kötü yapar mıydı?Ben daha kötü olacak mıydım?