BOŞLUK

Bölüm 3

Multimedia da Alen var. IYI OKUMALAR :)))

"Asansöre bin kızım"

Anne olarak tanıtılan kişinin dediğini yapıp evin binasının asansörüne bindim. Sonbahardı. Ekim ayındaydık. Hava insanı hissettirecek kadar üşütüyordu. Beşinci kata çıkınca asansörden indim. Kapıdaki '9' sayısı ilgimi çekti. Evimizin kapısı buraydı. Ama altın renkli bu sayı fazlaca ilgimi çekti. Biran aklımda gene bir anı belirdi. Merdivenlerden gayet ruhsuz bir halde çıkıyorum. Tırnaklarım da siyah oje var. Simsiyah giyinmişim hafif de bir sigara kokusu bu içilmiş değil de yanında durulmuş gibi kokan bir sigara kokusuydu. Gene kapıdaki 9 sayısına bakıp ruhsuzca kapıyı açıp içeri giriyordum.

"Alen gel kızım içeri"

Hatırladığım ikinci anı buydu. ama anı eve gelince sona eriyordu. Eve adım attım. Hemen karşıda mutfak vardı. Küçük bir mutfak ama şirin. Hemen sağda salon. Solda uzun upuzun bir koridor ve kapılar. Abim olarak tanıtılan kişinin arkasından o koridorda yürümeye başladım.

"Burası odan"

Dediği yöne baktım. Koridorun sağıydı ilk odaydı. İçeriye girdim. İçeriye girer girmez de burnuma boya kokusu geldi. Yoğun değildi ama kesinlikle boya kokusunu alabiliyordum. Fazla duyarlıydım. Oda uzundu ama geniş değildi. En karşıda duvarın dörtte üçünü kaplayan bir pencere vardı. Pencerenin solunda bir yatak yatağın yanında da dolap vardı dolabın karşısında çalışma masası bardı. Kalan büyük alan da ise koltuk ve ufak bir televizyon vardı. Duvarlar yeşil renkliydi ve benim hiç hoşuma gitmemişti. Fazla neşeli bir renkti.

"Odanı severdin"

Bu oda bana hiç tanıdık gelmiyordu. Bu ev tanıdık ama bu oda değildi. Değiş miydi? Boya kokusu buna kanıt olabilirdi ama hatırlamam gerekiyorsa değiştirmemeleri gerekmez miydi?

"Tuvaletin var mı?"

"Evet"

Odadan çıkıp hemen karşıdaki tuvalete girdim ve kapıyı kilitledim. Ve kapının önündeki gölgeyi gördüm. Sanırım kendime zarar vermemden korkuyorlardı ya da hatırlayıp hatırlamadığımı kontrol etmek istiyorlardı. Sorun şu ki bu tuvalet bana tanıdık gelmiyordu. Tuvalete oturdum bir yandan da incelemeye başladım. Anımda burası karanlıktı ama bura gibi değildi daha farklıydı. Burası değiştirilmişti. Buna eminim. Bir kere burası kırmızı. O tuvalet beyazdı. Ama o tuvalet burasıydı çünkü duşakabin aynıydı. Tuvalet aynı yerdeydi. Acaba başka bir yer olabilir miydi? Sonuçta çok fazla tuvalet vardı ve birbirine benziyor olabilirler.

İşim bitince peçeteyi alıp temizliğimi yaptım. Lavaboya gidip elimi yıkarken aklımda gene bir anı belirdi. Dişlerimi fırçalıyorum. Gözümde kara kalem var. Gene siyah birşeyler giymişim. Sonra banyodan çıkıyorum. Doktor haklıydı. Ailem benim hatırlamamamı istiyordu. Bu tuvalet o tuvaletdi fakat bir farklı tamamen değiştirilmişti.

Banyodan çıkınca çok yakın bir noktada anne olarak tanıtılan kişinin olduğunu gördüm. Beni izlemişti.

"Anne"

"Efendim kızım"

"Bu ev değişti mi?"

"Hayır kızım doğduğundan beri aynı ev aynı eşyalar"

"Duvar?"

"Duvarlar aynı yani değişmedi"

Yalan. Yalan söylüyordu. Bunu anlayabilmiştim. Beni kandırmaya çalışıyordu.

"Özel okula başlayacaksın bu yıl üniversite sınavın var."

"Bilgi hatırlamıyorum"

"Hatırlamaman normal derslerin hiçbir zaman iyi olmadı"

Konuşan baba olarak tanıtılan kişiydi. Bana birkaç kağıt uzattı.

"Bunlar öğrenci bilgilerin. Evin adresi. Bizim numaralarımız falan filan lazım olursa diye"

Cebinden telefon çıkardı. Siyah kaplı bir telefondu. Bu kesinlikle benimdi. Görür görmez tanımıştım.

"Bu telefonun. Ama şifresi var. Hatırlarsan girersin"

Telefonu elime aldım. Kesinlikle bana aitti. Görür görmez tanımıştım. Odama gidince açmayı denedim. Birkaç şifre sonrasında hakkım doldu. Ama mutlaka başka bir yolu olmalıydı.

LÜTFEN ADINIZI SÖYLEYİNİZ

Ekranda bu yazı belirdi.

"Alen"

Telefonun kilidi açıldı.