Mars'ın Gölgesi

68.BÖLÜM*

Uçağa binerken gittiğimiz yer hakkında en ufak bir fikrim yoktu, biletleri Asi Kurt almıştı bense onu ve yanındaki korumayı çocuk gibi takip ediyordum. Uçağın içindeyken lavaboya gitme bahanesi ile arkalara doğru ilerledim ve yaşlı bir teyzeyi dürttüm.

Mars — Affedersiniz bu uçak nereye gidiyordu?

Teyze — Hııı, aa uçak mı Adana'ya gidiyor yavrum anonsu duymadın mı?

Teyzenin sözü biter bitmez kemer anonsu ve ardından pilotun sesi geldi. Adana mı? Acaba Gölgeyi görmeye mi gidiyorduk?

Teşekkür edip tekrar yerime döndüm. Asi Kurt VIP koltuğunda oturuyordu ancak bana normal bir bilet aldığı için bütün yol boyunca yemek yiyen ve ağlayan çocuğunu susturmak için uğraşan kadının arasında kalmıştım. İşkenceden farksızdı, yine de Gölgeye yaklaştığım her kilometre içimde yeniden kelebeklerin oluşmasını sağlıyordu. Eğer onun koğuşuna gidebilirsem bu saçma nişan hakkında konuşabilirdik.

Havaalanından indikten sonra beni başka araca bindirdiler, Asi Kurt ise beyaz bir limuzine geçmişti. Yanımdaki korumaya seslendim.

Mars — Tam olarak nereye gidiyoruz?

Koruma — Bilmiyorum, bana bilgi verilmedi.

Mars — Aslı Hanım neden bizimle gelmiyor?

Koruma — Dediğim gibi küçük kız sorgulama ve araca bin.

Mars — Şoför biliyordur ama değil mi?

Koruma — O zaman ona sorarsın!

Aniden belimden kavrayıp beni araca tıkma derecesinde itince istemsizce bir çığlık attım.

Mars — Bırak beni ne oluyor?!

Koruma — Gidene kadar sorun çıkarma!

KÜTTTHH!

Kapı sertçe suratıma kapandı. Şoför kısmının paravanla örtülü olduğunu görünce yüreğim ağzıma geldi.

Mars — Hey bu ne şimdi böyle, inmek istiyorum! Kime diyorum, Asi Kurt'un bundan haberi var mı?!

Kapıya birkaç sefer vurdum ancak çoktan kilitlenmişti.

Mars — Lanet olsun, ÇIKARIN BENİ!

Sesimi olabildiğince yükselttim.

Mars — İMDATTT!

Araç gürültüyle çalışmaya başladığında yaptığım hayatı ancak anlayabildim. Ellerim kapıya vurmaktan dolayı acımaya başlayınca direnmenin faydasız olduğunu fark ettim.

Mars — Lütfen ben bir şey yapmadım!

Kapalı ortamlar beni fazlasıyla geriyordu ve gerildikçe nefes almam zorlaşıyordu. O kadar çok korkuyordum ki köşeye doğru sindim ve ellerimi dizlerime dolayıp başımı gömdüm. Nefesim kesiliyor, kalbimin gümbür gümbür atışı göğüs kafesimi sıkıştırıyordu.

Sosyal medyada olanları gördüğümden beri içimde tuttuğum gözyaşlarımın sel gibi akmasına izin verdim ve hıçkırarak ağlamaya başladım. Her hıçkırığımda nefes almak daha da zorlaşıyordu. Deli gibi ağlamak istiyor ama aynı zamanda oksijen alabilmek için kendimi susturmaya çalışıyordum.

İnsanın ağlarken kendi kendini motive etmeye çalışması çok zordu...