BAĞNAZ BİR YÜREK

Ay'da Gece de

Hiç aklıma gelmezdi. İlk okuduğum, okuma alışkanlığımı edindiğim kitabın konusu ile hayatımı da  aynı şekilde yaşamayı tahmin bile etmezdim.
Kavuşamayacağımı bile bile o gece aya el salladım.
Mutluluğumu paylaşacağım tek yer mesafelerdi .

"3391 km"

Okuduğumuz kitaplar hayatımızın bir yerlerinde saklanıyor, havada asılı kalıyordur belki de..

Mumları üflemeden önce herkes benim bir dilek tutacağımı düşündü ama benim bir dileğim bile yoktu. Tüm dileklerimi kullanıp tüketmiş ve bir daha dileyemeyecek kadar bitkin hissediyordum. Çok sevmeyin olur mu? Sevgi güzel, sevmek harika ama her başlangıcın, bir bitişi olduğunu unutuyor insan..
İçimde öldüremediğim, susturup; bıçakla kesemediğim bir şeyler var.

Gözlerimi kapatıp geçmişte ki o küçük çocuğun; yüzünü, avuçlarımın içine aldım. Gelecekte ki seni büyüten olaylar yaşasan da sen çok ama çok değiştin, büyüdün, olgunlaştın, hissizleştin. Geriye bir şey kalmadı belki ama belki de hayatını değiştirip dünyanın kaç bucak olduğunu öğrendin. Şimdi sabahtan akşama, akşamdan sabaha kadar ağla ağla çünkü ileride o kadar duygusuz canavar gibi bir kişiliğe bürünüceksin ki insanlar seni tanımakta zorluk çekicek. Önüne geleni itip, reddedip hatta kalbini bile kırıcaksın. Bir oyunu oynadık başlangıç finalden kötü oldu belki ama bir bitiş olamadı. Hâlâ kanlı canlı ellerini tutabiliyorum. Seni kimse kaldırmıyıcak. Kendi kendine dizlerinin üzerinde bir kuğu gibi gün yüzüne çıkıcaksın.
Çığlıklarını duymayanlara inat hayatının daha da yanlışlarını yapıp her şeyi tatmak zorunda kalıcaksın. Dostların yanında kalmayacak daha güzelleri eklense de insanların hayatından çıkması belki de saniyelerini alıcak.
Seninle konuşmak için can atan ama senin elinin tersiyle bir kalemde sildiğin insanlar da olucak. Kendine iyi bakmasan da gelecekte ki ben sana o zamandan sonra çok iyi bakıcak. Belki de bu durum seni yeniden diriltip hayata daha güçlenmeni sağlayan tek kaynak hâline bile gelmiş olabilir. Enkazın altında bağırsakta duymayanlara inat kendi tırnaklarımızla tekrardan o çukurdan çıktığımızı herkese ispatlayacağız.

Gözlerin kızarıp, insanlara bakamayacak kadar derbeder bir şekilde yaşatanlara ithafen diyorum bu sözleri, verilen sözlerin hiçbiri tutulmaz. Tutulmayacak sözler verilir. Ve hayatımızı tekrardan kurmamız o sözleri düşünüp bir köşede ağlayıp kendimizi toparlamamızla zaman alır sadece..
Evin yıkılır.
Odan yıkılır.
Eşyaların gider.
Kalbin başı boş..
Elinde bir katilin sözleri kalır geriye..
" ben seni çok sevdim."

Sen bana neler yaptığını düşünmeden yaşadığın bu hayatı diri diri yakıp sokağa attığın çocuğu ben toparladım. Lafın kısası mumlarım söndü. Kaç mum söndü saymadım bile, anlamsız dileğimin o olamayacağını, hak dâhi etmediğinde anladım. Dünyadan kaçmış ki benim hevesim. Yeni yaşım bana güzellikler getirir belki..

Gücümün yetemeyeceği şeylere yelkendim belki de..

Başkasına veremeyeceğim sevginin hepsini bir insana yükledim. Kimseye bu denli gözü dönmüş bir şekilde sevmemiştim halbuki..
Değmeyecek kişilere anlam yüklemişiz. Tanıdık ama yabancı..

Geçmişe bir gittim de ben sevgimi gösteremeyen en duygusuz bir insanmışım aslında sevmek kelimesinin ne demek olduğunu, bir yabancı nasıl sevilir bunların ne demek olduğunu onunla öğrenmişim. Şimdi sevgimi hak etmeyen ve veremeyeceğim sevgiden beslenemeyecek kimseye kapımı açmıyorum. Çünkü o kapıdan adımını atan iki gün yaşayamıyor.
Bilmedikleri şeyleri onlara destan destan anlatmakla zamanımı harcamıyorum bile..

Issız bir adada ne kadar süre yaşar ki bir insan?
Aç susuz kalmış kimsesiz birini düşünün..
Yaşayamaz diyorsun içinden değil mi? Yaşayamaz..
Ama yaşamak zorunda olduğunu anladı.

İçim kanrevan, dışım güller bahçesi.

Aşk;
       Üç harf, benim hayatta sadece bir sefer yaşayabildiğim daha sonrası gönül eğlendirmelik olan ve en korktuğum şeylerden biri haline gelmiş üç küçük harf, bir büyük anlam içeren acı kelime..

Uzun aranın ardından bir çok insan alsam da hayatıma; gözüm ve gönlümün aradığı insanın aynı kişi olduğunu hissetmek bile hayal kırıcı..
Neyse ki amacıma ulaşıp hayatta yapmak ve başarmak istediğim şeylerin olması ve artık onlardan da umudumu yitirmem sadece hayatımın aşk üçgeninden ibaret olduğunu göstermiyor.
Ellerim de çizikler var
Hayatta tutunabilecek dalımın olduğunu kanlı ellerimin üstünde kalkarak değilde bir el uzatıp yardımcı olmak isteyen birisinin olduğunu farkettim.
Mutluyum.
Mutlu olun.
Yaralar bir gün iyileşir.
Pansuman yara bandı gerekmeksizin yaşayın hayatınızı yarın nolucak bugün nolmuş dün neden öyle olmuş diye sorgulamadan istediğiniz ne varsa onu yapıp çabalayın hatta bazen hiçbir şey yapmayın durun yerinizde sekin.. Sizi elbette bir şeyler bulucaktır. Dönüp dolaşıp geliceği kapı siz olsanız bile, eğlenin..
❤️‍🩹🩹

11.06.23