YARININ KIRIKLIĞI /Ara Verildi

10. Bölüm

Bölüm şarkısı
Cem Solo ft. Patron ~Dönmem Artık~

Anne...
Tek kelime 4 harf.
Oysa  ne çok anlamı var o dört harfin. Bir kız ağlıyor sevgiye muhtaç küçük bir kız. Annesini yanında isteyen yaralı bir kız.

Bazen düşünüyorum annem yaşasaydı burada, bizimle birlikte olsaydı nasıl olurdu diye. Acaba böylesine canım yanar mıydı annem yanımda olsa. Böyle çok acır mıydı kalbim annem kollarını bana sarsa.

Ya onlar.
Annem burada olsa yine de bana nefretle bakar mıydı o gözler, yine de buz
tutar mıydı o kalpleri.

Bazen, diyorum arkadaşların var yanında dostların var arkanda. Onlarla zaten mutlusun senin bir aileye ihtiyacın yok ki. Bu zamana kadar onlar yoktu şimdi de olmasınlar. Koyar mıydı yoklukları, acır mıydı canım onlar yanımda değil diye.
Beni istemeyenler onlar değil miydi zaten.

Ama sonra diyorum kendime ne biçim konuşuyorsun öyle diye. Annem benim yerimde olsa böyle korkak gibi
kaçar mıydı gerçeklerden. Ailem beni sevmiyor, istemiyor diye umudunu yitirip gider miydi buralardan. Savaşır mıydı ailemiz için, mücadele
eder miydi herşeye rağmen.

Yapardı.
Annem benim yerimde olsa ailemiz için savaşırdı, mücadele ederdi.

Ben de öyle yapacaktım. Ailem için, annem için savaşacaktım. Bu yolun sonu çıkmaz olsa da  sonunda pişman da olsam, acı da çeksem yapmalıydım.

Her zaman yaptığım gibi annemin toprağına gömdüğüm defterimi çıkarıp yazmaya başladım.

19/10/2023

Üşüyorum...
Çok üşüyorum...

"İçimde bir şey kanıyor. Buz gibi bir şey akıyor. Kanın sıcak olması gerekmez miydi.
Neden kanım dondu ki benim.
Neden sanki kalbim buz tutmuş gibi. Neden onu ısıtacak kimse yok. Neredeler onlar neden gelmiyorlar. Nasıl çığlıklarımı duymuyorlar, nasıl duymazdan gelebiliyorlar."

Defteri tekrar toprağa gömüp mezarlıktan ayrıldım

O son olaydan sonra odama girmiş herkesin uyuduğuna emin olunca buraya gelmiştim. Annemle konuşmak iyi gelmişti. Her zamanki gibi...

Yağan yağmura aldırmadan yavaş adımlarla eve doğru yürüyordum. Büyük ihtimalle hasta olacaktım ama bu şu anda umrumda bile değildi.

Eve gelince kendimi 3. Katın banyosuna attım niye mi çünkü 4. Katın banyosu yok!

İşlerimi halledip odama geldiğimde saat çoktan 7 olmuştu okula az kalmıştı o yüzden yatma gereği duymadım zaten yatsam da o rahatsız yatakta asla hemen uyuyamazdım.

Edebiyat test kitabımı çıkartıp biraz soru çözmeye karar verdim.

Edebiyat testim bittiğinde saat de 8 olmuştu. Okula otobüsle gideceğim için erken çıkmalıydım. Hemen okul formamı giydim. Saçımı ensemde dağınık bir topuz yapıp hızlıca aşağıya indim.
Kimseye bakmayıp evden çıktım. Zaten şu an yüzlerini bile görmek istemiyorum. Evet kırgınım onlara ama şu an kızgınlığım çok daha ağır basıyordu.

Okula geldiğimde sınıfa çıktım. Dersin başlamasına 15 dk kalmıştı. Orta sıra en arkadaki sırama geçtim. Gökçe hâla gelmemişti. Zaten o hep geç kalıyordu.

Gökçe'yi sevmiştim hemen ısınmıştım ona. Bulutgil yokken hiç sıkılmamıştım onun sayesinde.

Yanımdaki hareketlilikle başımı yan sırama çevirdim.
Çatıdaki çocuktu bu.

"Günaydın" dedi ben de "günaydın" dedim. Ne diyem yalnız ben niye bu kadar heyecanlı panikli hissediyorum noluyo mk!
Ölüyorum galiba daha zaman vardı ama-
"Tam tanışamamıştık Akın ben Akın Soydan" dedi sıcak bir gülümsemeyle.
"Arya" dedim soy adımı ne desem bilemediğim için şimdilik sadece Arya
"Arya ne?" Dedi
Aha sordu işte çocuk ne diyeceksin çok merak ediyorum şimdi gerizekalı diyen iç sesimi bastırmaya çalışarak "sadece Arya" dedim. Nedense beni anlayacağını hissediyordum. Hatta en iyi o anlar beni gibi geliyordu. Yoksa çatıda niye öyle desin dimi?
- 7. Bölüm sonu☝️-