Miyuki Sihina, Islahevinden çıktı. Özlediği gökyüzüne sonunda kavuştu.
Kavuştuğu özgürlük ise, onu tutsak etti.
Ama o, Toman'ın en kötü geleceğine karşı savaşmayı bırakmadı.
Dostları ve ailesi için.
Söylenmemiş sözler ve verilmiş yeminler için.
Heps...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●¤'¤●
Miyuki annesi ile birlikte mağazalardan mağazalara atlarken artık kollarının kopacağını hissetti. Alışveriş iyi hoştu da, annesinin sırf Miyuki'nin biraz karın kası var diye satın aldığı her poşeti ona taşırttırması kötüydü.
"Ah, Miyuki! Şuraya bak! Çok şirin bir elbise değil mi? Eminim ki üzerinde muhteşem durur." Miyuki artık bileklerini acıtmaya başlayan poşetleri çekiştirmeyi bırakıp annesinin hayran hayran vitrindeki elbiseyi seyrettiğini gördü.
Elbise süt beyazıydı ve mankenin dizlerinin iki karış altında bitiyordu. Çok hafif robalı*ydı. Ama bu elbiseye hoş bir hava katmıştı. Kolları da hafif balondu ve elbisenin göğüs kısmında düğmeleri vardı. Miyuki etkilenmeden edemedi. Gerçekten çok hoş bir elbiseydi bu.
Bayan Sihina da kızının gözlerindeki parıltılardan beğendiğini anlamış olacak ki yaklaşık yirmi dakika sonra nihayet uygun bedeni bulduklarında elbiseyi satın alıp mağazadan çıkmışlardı.
Annesinin ısrarı üzerine ikisi de bir kafeye girip parfelerini yerken sohbet ediyorlardı. Normalde Miyuki'nin dün okula başlaması gerekiyordu ama daha kendisine değil okul araç-gereçleri doğru düzgün kıyafet bile almamışlarken Bayan Sihina onu hemencecik okula göndermeyi reddetmişti.
Miyuki bir yandan annesinin işte yaptıklarıyla ve Haru ile Naru'dan çektiği eziyetlerle ilgili konuşmasını dinlerken bir yandan da telefonunu kontrol etti. Saat henüz yeni dört buçuk olmuştu. Draken ile buluşmak için geç kalmış sayılmazdı.
Nihayet parfelerini bitirip hesabı ödedikten sonra kafeden çıktılar. Miyuki aslında direk buradan Shibuya'ya geçebilir ve Draken ile buluşabilirdi ama nedense içine bir sıkıntı doğdu. Annesini yalnız eve göndermek istemiyordu. Ayrıca öyle çok alışveriş yapmışlardı ki ikisinin de elleri poşet doluydu.
Pekala, aslına bakarsanız bunlar sadece Miyuki'nin kendisine söylediği bahanelerdi. Annesi pekala da bir taksi ile eve dönebilirdi.
Miyuki poşetleri daha kuvvetli sırtlanırken annesinin neşeli sohbetine ayak uydurdu. Hayır, onu bu bölgede yalnız başına bırakıp eve tek başına dönmesine izin vermeyecekti.
Tam bu düşüncelere dalmış bir şekilde yürürlerken Miyuki tuhaf bir şey fark etti. Şuanda bulundukları bölge normalde oldukça işlek ve insanlarla dolu bir yerdi ama ilk defa buralarda bu kadar fazla serseri görüyordu.
İrili ufaklı gruplar halinde bazıları cadde köşelerinde bazıları ise gölgelerde durmuş, yanlarından geçen insanları tedirgin ediyorlardı.
