Moonlight and You

14

I lost everything.

Hindi ko na alam, hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Kung saan ako pupunta, saan ako tutungo para mahanap ang anak ko. Para akong pinag bagsakan ng mundo. Gusto ko na lang sumuko.

Why do I feel like lord hates me so much. Lahat yata ng sakit at problema, sa akin niya ibinigay. Aiyanna was my only hope, my last hope, but in a snap, I lost her. It feels like I lost everything.

Lahat ng bagay na mahalaga sa akin, kinukuha. Lahat ng taong mahal ko, binabawi.

All I want is to be happy.

Is this my karma for wishing to be happy? Is it even bad to be happy? I don't know what to do. I just want to get lost, I just want to disappear.

Lahat na lang. Bakit hindi niyo na rin ako kunin? Why do I always need to suffer? Bakit laging ako at ako.

"Ashaia, kumain ka muna." I heard Tita Fhlia's voice. I didn't mind and continued crying.

Wala akong gana.

Ilang araw na akong nakakulog sa kwarto ko. Hindi ako lumabas kahit anong tawag nila. Minsa'y kinakain ko ang pagkaing iniwan nila, minsan nama'y hindi.

Umaasa pa rin ako na buhay ang anak ko. Umaasa ako na maayos ang lagay niya ngayon. Ngunit minsan, nawawalan na ako ng lakas at paniniwala na mahahanap ko pa siya.

Isang linggo. Isang linggo na siyang nawawala. Isang linggo pa lang pero nababaliw na ako. Ni hindi ko alam kung nakakain ba siya nang tama, kung maayos ba ang napunta sa kanya. Maayos ba ang natutulugan niya.

I always spend my days crying. Walang minutong hindi. I always embrace her stuffed toy, with this, I feel like she's with me.

Buhay pa siya. Pilit kong iniisip na buhay pa ang anak ko. Patuloy pa rin ang paghahanap nila Tita. Habang ako, andito sa kwarto, nakakulong. Hindi ko alam kung anong nangyayari pero ramdam ko ang pagkawala ng lakas sa aking katawan.

I prefer being in my bed, I don't want to leave my room or else I'll freak out. They often try to talk to me but they don't get a response.

Tulala lang, lagi akong nakatulala.

Then month passed. I heard loud footsteps coming. Nagmamadali at parang may hinahabol. Bumukas ang pinto at tumambad sa akin ang magulang ko.

They look at me with pitiful eyes.

The hugged me but I didn't feel anything. Nakatulala pa rin ako sa kawalan, iniisip ang anak ko.

"Ashaia, anak." My mother cried.

Patuloy ito sa pag iyak habang yakap ako. May kasama rin itong doktor na malungkot na nakatingin sa akin. Siguro nga'y, nababaliw na ako. Sino bang hindi mababaliw. Ang anak ko, isang buwan ng nawawala ang anak ko.

I tried killing myself countless times. But they always stop it. They always meddle with it. I want to rest, but they're stopping it.

Maybe, if I vanished I will finally have the rest I'm craving for. There's no reason to continue my life. Wala na, wala ng rason.

Kung wala na ang anak ko, wala na ring saysay ang buhay ko. Para saan pa, diba? Para saan pa ang pagpapatuloy ko kung wala naman na sila.

I heard everyone calling my name day by day. Hindi sila napapagod. Oras oras, umaakyat sila sa kwarto ko.

Hindi sila sumusuko. Hindi nila ako pinapabayaan kahit ako mismo, suko na sa sarili ko.

It was a normal day again. I am expecting Tita Fhlia to be with me again. But today was different. She has news that brought back my sanity.