16

191 9 15
                                    

"Smile, shaia!" Itinapat ni Dion sa akin ang bitbit bitbit niyang camera. This annoying creature again.

I just rolled my eyes and covered it with my pillow. I focused on the mesmerizing view outside the place's window. Nakakamangha ang ganda, sobra sobra ang ganda.

Sinimulan kong gumuhit. Taking pictures isn't enough, I was to savor the breathtaking beauty of this place.

We are on our way to Bicol, again. I was the one who suggested it. Hindi ko balak mag relax, balak kong maghanap nang patago. Andito na rin naman, bakit ko pa sasayangin?

Siguro, para na rin malibang ako. I kept on drowning myself in working to keep myself distracted from missing my daughter and his father.

I miss them, so so much. My family, my almost.

Masakit pa rin, hindi ko pa rin tanggap na wala na si Fourth. Hindi matanggap ng puso ko, I can't, I can't acknowledge the fact that he's gone.

Wala akong nagawa.

Hindi ko pa rin matanggap. Aaminin ko, hindi ko kaya. It's hard, it's hard to let go of something that isn't yours in the first place. I am just his ex, yet I mourn like his wife.

Kung kailan handa na ako, saka naman siya nawala. I was finally ready to accept him as my daughter's father, but it was too late. Everything was useless, huli na.

Hanggang ngayon, nagsisisi pa rin ako. I regret everything I've done. This is what I've got for being selfish.

Maybe, it was not really meant to be.

"Shaia." I felt a light tap on my shoulder. Driving away my thoughts. "Calm down, you're spacing out again." He added.

I just sighed.

"I know you miss him a lot. Hindi kita pipigilan. I will let you miss him until you surrender." He gave me a reassuring smile. "Though, I want you to remember that I am here to listen to whatever you are thinking. Mas maganda kung nailalabas yan."

I chuckled and smiled. He's the best, one of the best friend I had. He helped me in every ways he can, hindi niya ako hinayaang mag isa kahit gustong gusto kong mapag isa, he didn't let me go with this battle alone.

He was like a brother to me.

"Eat your food na." Inabot nito ang isang tray sa akin— puno ng mga pagkaing paborito ko. Alam na alam niya talaga kung paano pagaanin ang loob ko.

I started eating the food he bought. I forgot, hindi ko pa pala tinatawagan si Aldrix. "Dion, nakausap mo ba si Ryu?" I asked him, he only knows Aldrix by his first name.

"Uh-huh, not yet. He seems to be a very busy person, minsan nga I'm doubting if he's royalty." He joked.

Agad naman akong natawa. "Corny mo palagi."

Kinuha ko ang cellphone ko sa bag. I looked for his number and dialed it. Baka kasi magtampo, naalala ko na sinabihan ako nitong tumawag kapag nakapag desisyon na ako.

Ang nangyari, nasa byahe na ako naka tawag. "Hello, drix?" Agad kong tawag dito nang sagutin niya ang tawag.

"Hey, kamusta." He asked. Halata sa boses nito na kakagising lamang. "What's your decision?"

"Uh, hehe. We're already on our way. Nasa plane na ako, papuntang Bicol." I said, happily. Knowing I am near the place where my daughter was last found, it makes my heart jump in joy.

"Huh? What the heck Ashaia." Bulyaw nito.

Agad kong nilayo ang telepono sa aking tenga, tangina anong problema nito. "Did you just scream at me?"

Moonlight and You Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon