Θηραμένης x Κριτίας One-Shots

●▬▬▬▬๑8๑▬▬▬▬▬●

AU όπου ο Κριτίας δεν πεθαίνει στην μάχη με τον Θρασύβουλο

Ήταν ο δέκατος χειμώνας που περνούσε χωρίς τον Θηραμένη. Κάθε χρόνο η εξορία γινόταν λιγότερο επίπονη, αφού πλέον είχε εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές εισόδημα και ήταν σίγουρος πως δεν θα ψοφούσε από το κρύο τώρα που θα ξεκινούσαν τα χιόνια.

Αυτό οφειλόταν λιγότερο στην αξιοκρατία που χαρακτήριζε την αρχαία ελληνική κοινωνία και περισσότερο στον Κλεομένη.

Ναι, Κλεομένη.

Ο Κλεομένης ήταν σχετικά ψηλός, είχε εντυπωσιακά γένια και ήταν ιδιοκτήτης αρκετών εκτάσεων. Όταν πλησίασε για πρώτη φορά τον Κριτία, σε καμία περίπτωση δεν είχε φανταστεί τις προθέσεις του.

Βλέπετε, ο Κλεομένης ήξερε πολύ καλά ποιός ήταν ο Κριτίας, και ας μην ήταν από την Αθήνα. Όμορφος, νέος, με ξανθές μπούκλες μέχρι τους ώμους του, ο Κριτίας φαινόταν από χιλιόμετρα μακριά, και ο Κλεομένης δεν είχε σκοπό να χαραμίσει αυτήν την μορφή στην χειρωνακτική εργασία στα χωράφια.

Δεν ήταν δύσκολο να τον προσεγγίσει, να του προσφέρει λίγη βοήθεια και να τον κάνει να νιώσει καλύτερα. Από τον πρώτο κιόλας χρόνο της εξορίας του Κριτία, ο Κλεομένης ήταν εκεί για αυτόν. Δεν άργησε να γίνει ο πιο κοντινός του άνθρωπος, ο στενότερός του σύντροφος, το στήριγμα του.

Ήξερε καταβάθος ότι ο μόνος λόγος που ο Κλεομένης έπαιζε αυτόν τον ρόλο στην ζωή του ήταν λόγω της εμφάνισής του. Όπως ήξερε και ότι αυτή σιγά σιγά είχε αρχίσει να φθείρεται.

Συχνά τα βράδια το μυαλό του πήγαινε στον Θηραμένη. Στον γλυκό, ανιδιοτελή, ευγενικό Θηραμένη. Ο Θηραμένης ποτέ δεν θα τον παρατούσε. Ούτε και αν γερνούσε, ούτε και αν έχανε τις όχι τόσο πυκνές πλέον μπούκλες, ούτε ακόμη και αν δεν μπορούσε να περπατήσει πλέον.

Ήθελε να κλάψει, να τσιρίξει, να τραβήξει τρίχα τρίχα το μαλλί του, να πάρει ένα μαχαίρι και να κάνει τον εαυτό του να πονέσει. Δέκα χρόνια τώρα δεν υπήρξε στιγμή που η καρδιά του να μην χτυπούσε σαν να ήθελε να τον αφήσει και αυτή, σαν να αηδίαζε που έπρεπε να τον κρατάει ζωντανό. Η ίδια του η ύπαρξη ήταν ένα λάθος και το σώμα του το ήξερε, το ένιωθε.

Δεν έπρεπε να ήταν ζωντανός. Ίσως δεν έπρεπε να γεννηθεί ποτέ.

Τότε θα ζούσε και ο Θηραμένης.

Ήταν δύσκολο να μην συγκρίνει τον Θηραμένη με τον Κλεομένη. Μοιάζανε εμφανισιακά, με τα μούσια τους και τα επίσημα ρούχα τους, με την τάση να χρησιμοποιούν λέξεις που ο μέσος άνθρωπος δεν καταλάβαινε, ενώ είχαν την ίδια ηλικία πάνω-κάτω. Είχαν αναλάβει και οι δύο να τον προστατεύουν και να προσπαθούν να τον ικανοποιήσουν, ο καθένας για δικούς του λόγους.

Όμως μέχρι εκεί έφταναν οι ομοιότητές τους. Το πονηρό γέλιο του Κλεομένη όταν βρίσκονταν στις κάμαρες του, μακριά από τα επικριτικά βλέμματα του κόσμου, καμία σχέση δεν είχε με το δέος και τον θαυμασμό που στόλιζε το πρόσωπο του Θηραμένη όταν τον κοιτούσε, σαν να ήταν ένα πολύτιμο έργο τέχνης, σαν να ήταν εύθραυστος, λες και ήταν υπερβολικά αγνός και αγγελικός για να το άγγιγμά του.

Άλλωστε, και όταν τον άγγιζε ο Θηραμένης ήταν διαφορετικά από όταν τον άγγιζε ο Κλεομένης. Τα χέρια του Κλεομένη ήταν μαλακά, αλλά τον έσφιγγαν και σπάνια τον χάιδευαν. Βέβαια, κανείς δεν τον είχε ακουμπήσει ποτέ όπως ο Θηραμένης. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Δεν ήξερε και ο ίδιος πως τον έκανε να νιώθει λες και το άγγιγμα του ήταν το μόνο πράγμα που είχε σημασία στον κόσμο. Λες και όλα θόλωναν γύρω του και υπήρχε μόνο αυτός. Θα έκανε τα πάντα για να ξανανιώσει αυτό το άγγιγμα, αυτήν την αίσθηση, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ ξανά, και δεν μπορούσε να κατηγορήσει κανέναν για το γεγονός αυτό, πέρα από τον εαυτό του.

Ένιωσε να σφίγγεται η περιοχή χαμηλά στην κοιλιά του, ενώ το ύφασμα του χιτώνα του είχε αρχίσει να τον ενοχλεί. Δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με αυτό όμως. Όσο και αν ήθελε να βυθιστεί στις αναμνήσεις του με τον Θηραμένη και να υποκύψει στον πειρασμό, κάθε δευτερόλεπτο μετρούσε.

''Ή τώρα ή ποτέ,'' σκέφτηκε, και έκρυψε κάτω από τον χιτώνα του την φρεσκοακονισμένη λεπίδα του.

Είχε προσέξει εδώ και καιρό ότι ο Κλεομένης δεν τον κοιτούσε όπως παλιά. Είχε αρχίσει να μην τον αγγίζει τόσο πολύ, ενώ είχαν αυξηθεί οι επισκέψεις του στο γυμνάσιον. Αυτό φυσικά ήταν κάτι που περίμενε.

Κάποια στιγμή θα έβρισκε κάποιον περισσότερο γυμνασμένο, κάποιον ομορφότερο, κάποιον νεότερο.

Απλά δεν περίμενε να ερχόταν τόσο γρήγορα αυτή η στιγμή. Και έπρεπε να δράσει ακόμη πιο γρήγορα, πριν ξαναβρεθεί στον δρόμο, χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι του. Και αυτήν την φορά, δεν θα είχε την νεότητά του να τον σώσει.

--

πέρασα μια φάση που απογοητεύτηκα φουλ με κάποια πράγματα που έγιναν στην όμορφη εφαρμογή μας αλλά γύρισα γιατί δεν γινόταν να λήξει τόσο άδοξα η περιπέτειά μας.

ελπίζω να είστε όλα καλά <3 θα προσπαθήσω να ανεβάζω πιο συχνά, αλλα δυσκολεύομαι η αλήθεια είναι