Θηραμένης x Κριτίας One-Shots

●▬▬▬▬๑2๑▬▬▬▬▬●

όλα είναι ειρωνικά.

---

Για άλλη μια φορά, ο Κριτίας είχε μείνει μόνος του.

Είχαν περάσει 2 μέρες από τότε που γύρισε απ'την εξορία και ο Θηραμένης ήταν άφαντος.

Τον αναζήτησε στην Αγορά. Τον έψαξε σε όλους τους ναούς μήπως είχε βρει καταφύγιο εκεί. Μέχρι και μερικούς δημοκρατικούς ρώτησε.

Άκρα του τάφου σιωπή. Κανείς δεν είχε ακούσει τίποτα.

Η ώρα περνούσε και ένιωθε τα μάτια του να τσούζουν. Δάκρυα απειλούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους και ήξερε πως αν δεν τον έβρισκε σύντομα δε θα μπορούσε να τα συγκρατήσει.

Όταν έμαθε πως ο Θηραμένης είχε διαπραγματευτεί την επιστροφή τους, έκλαιγε από την χαρά του. Ήταν αρκετά ηλίθιος για να πιστέψει πως αυτός ήταν ο λόγος που είχε επιμείνει σε αυτόν τον όρο. Αρκετά ηλίθιος για να πιστέψει πως ο Θηραμένης τον ήθελε πίσω τόσο απελπισμένα.

Απελπισμένα με την καλή έννοια. Απελπισμένα με τον ίδιο τρόπο που και ο Κριτίας ήθελε αυτόν.

Απελπισμένα με την έννοια ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδια στην εξορία χωρίς αυτόν, χωρίς να νιώθει την θερμότητα του σώματός του. Απελπισμένα με την έννοια ότι κάθε μέρα μακριά του ήταν ένας μικρός άθλος.

Απελπισμένα με την έννοια ότι δε μπορούσε να αφήσει κανέναν άλλον να τον αγγίξει. Απελπισμένα με την έννοια ότι προτιμούσε την παλάμη του παρά τον γοητευτικό νέο από την Θήβα που σχεδόν τον παρακαλούσε να ''του δώσει ένα χέρι''.

Απελπισμένα με την έννοια ότι του έλειπε και θα έκανε τα πάντα να τον ξαναδεί.

Όμως, ο Θηραμένης είχε εξαφανιστεί. Που σημαίνει ότι δε τον ήθελε όσο απελπισμένα τον ήθελε αυτός.

Που σημαίνει πως ο Κριτίας ήταν απλά άλλο ένα πιόνι στο παιχνίδι του.

Κάθισε δίπλα στο βωμό της θεάς Αθηνάς. Ήταν το πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Ακριβώς δίπλα ήταν το σανίδιον, όπου υπήρχαν γραμμένα τα ονόματα των Ιππέων.

Σιγά-σιγά, τα δάκρυα του άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους, αν και προσπαθούσε να τα κρύψει όσο πιο διακριτικά μπορούσε. Δεν ήθελε να τον δει κανείς να κλαίει, αλλά και δεν ήθελε να φύγει απο'κει, σε περίπτωση που εμφανιζόταν ο Θηραμένης.

Όσο πιο πολύ το ανέλυε τόσο πιο πολύ έκλαιγε.

Ο Χαρμίδης είχε δίκιο τελικά.