Θηραμένης x Κριτίας One-Shots

●▬▬▬▬๑3๑▬▬▬▬▬●

Ο αέρας φυσούσε δυνατά και ξεσήκωνε τη θάλασσα. Ο ήλιος που έδυε στον ορίζοντα ήταν το μόνο που έκανε τον Θηραμένη να καταλάβει πόση ώρα είχε περάσει.

Το τεράστιο κασκόλ του Κριτία αγκάλιαζε και τους δύο. Ήταν ένα κρύο απόγευμα, οπότε η παραλία ήταν άδεια και με εξαίρεση τις αναπνοές τους και τον ήχο των κυμάτων, δεν ακουγόταν τίποτα.

Είχαν καθίσει εκεί που χτυπούσε το κύμα και τα πόδια τους βρέχονταν. Ο Κριτίας αμυδρά ένιωθε τα πετραδάκια να τον ενοχλούν αλλά δεν είχε το κουράγιο να πει στον Θηραμένη να αλλάξουν θέση.

Δεν ήθελε να χαλάσει τη στιγμή.

Ο Θηραμένης έτσι όπως τον αγκάλιαζε του δίπλωσε τα μανίκια. Ανέκαθεν τα φούτερ του έπεφταν μεγάλα στον Κριτία όμως δεν υπήρχε τίποτα πιο όμορφο στα μάτια του.

‘’Όταν θα πάμε σπίτι, θα’μαστε μες την άμμο, ξες’’ του’πε ο Κριτίας, όχι γιατί τον ένοιαζε αλλά επειδή ένιωθε πως κάτι έπρεπε να πει.

Ο Θηραμένης του χαμογέλασε, απαλά και αυθόρμητα, όπως πάντα. Αντί να απαντήσει με λέξεις, τον αγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά και του φίλησε μαλακά το λαιμό.

Ο Κριτίας έκλεισε τα μάτια του και, έστω για λίγα δευτερόλεπτα, αφέθηκε. Στο κάτω-κάτω είχαν να βρεθούν μέρες.

Αυτή τη φορά ήταν ο Θηραμένης αυτός που μίλησε ‘’Δε μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι πριν από λίγους μήνες έκανα πρόβα στον καθρέφτη για το πως θα σου ζητήσω να βγούμε και τώρα είμαστε αγκαλιά σε μια παραλία στις 9 το βράδυ ενώ φοράς το φούτερ μου”

Ένιωσε τα μάγουλα του να φλέγονται και χαμήλωσε το βλέμμα του. ‘’Τα παραλές’’

"Μακάρι, αλλά όχι. Στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη και πρόβαρα τα λόγια μου σαν να’μουν παιδί δημοτικού που μαθαίνει το ποίημα του.’’ είπε χαμογελώντας και συνέχισε ‘’Βέβαια, όλες οι πρόβες πήγαν τζάμπα, αφού όταν σε είδα δε μπόρεσα να βγάλω λέξη και αναγκάστηκα να σου ζητήσω να βγούμε από το instagram ενώ καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι.’’

Ο Κριτίας χαμογέλασε στην ανάμνηση αυτή. Το θυμόταν σαν χθες. Ήταν η μοναδική φορά που είχε δει τον Θηραμένη τόσο αγχωμένο και νευρικό, σε βαθμό που πίστευε πως κάτι σοβαρό είχε συμβεί. Όταν άνοιξε το μήνυμα του, δε μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του.

‘’Θυμάμαι ήμουν τόσο χαρούμενος εκείνη την ημέρα. Και φοβισμένος. Αλλά κυρίως χαρούμενος.’’ του αποκρίθηκε χαμογελώντας κι αυτός