TEN IS

H31. Nichtenclub

Matthy Pov

We lopen naast elkaar over de stoep richting de club. Het is al een tijdje stil. Milo lijkt diep in gedachten verzonken te zijn. Ineens schraapt hij zijn keel. 'Dus euh... wat denk jij er van?' Vraagt hij. 'Waarvan?' Vraag ik niet begrijpend. 'Dit alles, van jezelf, van anderen? Weet je wat je bent of heb je geen idee? Wil je het mensen vertellen en zo ja wie? Moeten we het openbaar maken? Want met Koen en Rob er bij word Bankzitters langzaamaan wel echt een nichtenclub' ratelt hij aan een stuk door. Hij lijkt het allemaal ook niet zo goed te weten. En eerlijk gezegd weet ik het ook allemaal niet. Ik zucht uit en hoor Milo aan die nogsteeds door aan het praten is over al zijn vragen. 'Milo..' zeg ik dan in de hoop dat hij stopt. Gelukkig werkt het. Hij kijkt me aan. 'Ik weet het ook allemaal niet. In een week ben ik mijn ex waar ik jaren mee had vergeten en heb ik mijn gevoelens voor jou geaccepteerd in plaats van weggedrukt zoals ik al maanden deed. Ik weet niet wat ik ben, ik weet niet wat anderen zullen denken van alles, of dat ik überhaupt wil dat mensen het weten. Ik weet niets Milo. Ik weet alleen dat ik me beter voel sinds ik bij jou ben' zeg ik en ik pak zijn handen vast. Milo kijkt me schuin aan en glimlacht. Langzaam legt hij zijn armen om me heen en drukt zichzelf tegen me aan. Ik voel zijn kin op mijn hoofd leunen en sluit even mijn ogen. 'Misschien ga ik ook wel te snel hiermee, maar de vragen van mijn moeder maakten me zenuwachtig' zegt hij dan. 'Dat begrijp ik' mompel ik tegen hem aan.

'Maar ik denk dat ik weet wat ik wil zeggen' zegt hij dan. Ik doe een stap naar achter en kijk hem nieuwsgierig aan. 'Wat ga je zeggen dan?' Vraag ik. 'Ik ga zeggen dat... ik ga gewoon eerlijk zijn. Ik voel me al lang zo over jou. Heel lang. Ik weet ook allang dat ik niet zo Hetero ben als ik soms zeg dat ik ben. En ik ga gewoon zeggen tegen ze dat ik al heel wat maanden gevoelens had voor je, maar dat ik ze nu pas durfde te uiten. Dat moeten ze begrijpen toch?' Zegt hij terwijl we verder lopen. Ik knik. 'Ja, nee, tuurlijk zullen ze dat begrijpen. Jouw ouders zullen het altijd begrijpen.' Zeg ik met een glimlachje. 'Jouw ouders niet dan?' Vraagt Milo bezorgd. 'Hm' zeg ik en ik haal mijn schouders op. 'Ik weet niet of ze het zullen begrijpen, maar ze zullen in ieder geval altijd van me houden, en me accepteren, dat hebben ze altijd gedaan met elke keuze die ik maakte' zeg ik terwijl ik wat steentjes wegschop. 'Maar dat is iets voor later, nu wil ik wat vragen..' zeg ik vervolgens met een grijns. Milo kijkt me vragend aan, waardoor ik begrijp dat ik mijn vraag kan stellen. 'Voelde je je echt maanden zo over mij? Waarom heb je nooit iets gezegd?' Vraag ik lachend. Milo fronst zijn wenkbrauwen. 'Ja Hallo, zag je mij al aankomen? Ja hoi Matthyas, je hebt eigenlijk een relatie met een vrouw, maar ik wilde even zeggen dat ik gevoelens voor je heb' zegt hij sarcastisch. 'Je weet hoe Koen reageerde op de gevoelens van Robbie, ondanks dat hij dat achteraf niet meende. Ik was gewoon bang, plus: Jij had genoeg aan je hoofd met...' hij stopt zijn zin. 'Met Carolijn ja' maak ik knikkend zijn zin af. 'Ja' zucht Milo. 'Ik moet toegeven dat ik ondanks alles met Caro ook gevoelens voor jou had. Maar ik dacht dat dat nooit iets zou worden dus...'. 'Dus je bleef proberen met haar' maakt Milo dit keer mijn zin af. 'Hmh' zeg ik en ik schop opnieuw wat steentjes weg.

'Mat?' Milo blijft stil staan op het pad. We staan net om de hoek, weg van de huizen, waar we alleen nog omringt zijn door de grote haag langs de weg, en de bomen die langs het treinspoor zijn geplant. Ik draai me om en kijk hem aan. Hij staat in 2 passen recht voor me. Zijn handen legt hij achter mijn kaken en hij laat me hem aankijken. Dan legt hij zijn lippen op die van mij. Ik sluit mijn ogen en laat me lijden door zijn lippen. Om me heen hoor ik niets meer dan vogels, en heel in de verte het geluid van rijdende auto's. Maar het geluid van zijn hartslag en de mijne overstemd dat alles. Hij haalt zijn lippen weer van me af en kijkt me aan. 'Ik ben blij dat ik jou gevonden heb Mat, en ik weet net als jij nog niet hoe we het gaan vertellen, en aan wie, en hoe alles zal lopen, maar dat maakt me niet uit. We lossen het samen op, ja?' Zegt hij lief. Ik glimlach en vouw mijn vingers om zijn polsen terwijl ik zacht knik. Hij drukt nog een kusje op mijn voorhoofd en stapt dan weer bij me vandaan. 'Maar goed, laten we snel naar de club gaan, voor ik op mijn kop krijg van Jannes' zegt hij terwijl hij de weg vervolgt. Ik loop snel achter hem aan. 'Denk je dat je gaat winnen vandaag?' Vraag ik ineens. Ik kijk Milo aan en zie hem bedenkelijk in de lucht kijken terwijl hij zijn handen in zijn zakken steekt. 'Ik ken degene niet tegen wie ik moet, hij zit niet bij TIOD. Dus ik heb echt geen idee van hoe goed hij is, maar ik ga er iets moois van maken' zegt hij en hij kijkt me vrolijk aan. Ik glimlach. Hij heeft er echt zin in. Wat is er toch aan hem dat zijn vrolijkheid en zijn gedrevenheid me nog verliefder maakt dan ik al was?

We lopen het pad op naar de ingang, en de voorbereidingen zijn al in volle gang. Ik zie Jannes een net naar een van de banen slepen, die moet zo waarschijnlijk vervangen worden. Ondertussen word er bij de tafeltjes flink opgeruimd, en ik gok dat iedereen gister weer te diep in het glaasje had gekeken, en dat alle rotzooi is blijven staan tot de ochtend. Over een uur is de eerste wedstrijd uit mijn hoofd. Een van de jeugdklasse. Ik heb goed gekeken naar wanneer iedereen moet, want ik ben ook erg benieuwd naar hoe Jiska en Hans in de dubbelspel wedstrijd, en Charlie het gaan doen.  Milo word gelijk geroepen door Jannes, om het net te vervangen, en ik loop gelijk achter hem aan. 'Ah, nou, Matthy komt ook helpen, kunnen jullie gelijk even jullie relatie testen.' Zegt Jannes en hij geeft me een knipoog. Ik glimlach en voel mezelf rood worden. Ik was alweer vergeten dat gister iedereen hier had kunnen zien dat Milo en ik blijkbaar toch iets meer waren dan beste vrienden.