TEN IS

H34. Invloed

Matthy Pov

Ik sta aan de zijlijn van het tennis veld, tussen Joeska en Jiska in. Hoe Milo het voor elkaar krijgt om een zusje en een beste vriendin met bijna dezelfde naam te hebben weet ik ook niet. Ik kan het de jongen zelf ook niet vragen, want hij staat op het veld, klaar om zijn finale wedstrijd te spelen. Hij is zenuwachtig, dat zie ik aan hem. Dit is het soort zenuwen dat hij ook had voor onze Tivoli show. Spanning maar wel zin. Het gevoel dat je een prestatie moet leveren waarvan je weet dat je het kan, maar toch ergens bang bent dat het niet gaat zoals je wil. Plankenkoorts wil ik het niet noemen, want als iemand dat niet heeft is het Milo. Het is spanning die hoort bij momenten zoals deze, en ik vind het stiekem enorm schattig. Ik ben zelf ook zenuwachtig. Ik wil natuurlijk dat hij wint. Dat zou voor Milo het mooiste cadeau zijn, ik ken hem en dat weet ik.

Milo mag als eerste serveren en slaat de bal hoog op, waarna hij er een flinke klap tegen aan geeft. De man tegenover hem, iemand die Milo niet kent en waarvan hij niet weet hoe hij speelt, weet de bal prima op te vangen en slaat terug. Echter gaat de bal net niet hoog genoeg, schuift hij over het net en kaatst hij terug. Punt voor Milo, en daar wordt luidt voor geklapt door het publiek dat zich heeft verzameld rond het veld. Milo krijgt de bal terug, stuitert hem een aantal keer op de grond, gooit op en slaat opnieuw. Iets minder hard dit keer, en de man tegenover hem raakt hem weer keurig, en dit keer hoog genoeg. Milo slaat terug, hard genoeg om hem over het net te slaan, en in een richting die de man niet goed genoeg weet te raken, waardoor de bal de grond raakt. Milo balt zijn vuist en juicht half binnensmonds terwijl er weer geklapt wordt. Milo serveert weer en er word een aantal keren overgespeeld, tot de man iets zachter slaat, Milo niet optijd is en de bal mist. Punt voor de man tegenover hem, waardoor hij ook mag serveren.

Milo wint de bal al snel terug en pakt nog een aantal punten waarmee hij de eerste set wint met 6-4. Er wordt geapplaudisseerd en Milo loopt even naar de kant om zijn gutsende voorhoofd af te vegen met een handdoek en een halve fles water achterover te tikken. Hij kijkt me even aan tijdens het drinken en ik kan het niet helpen om vlinders te voelen bij dit toch wel redelijk aangename beeld voor me. Hij gooit een deel van het water over zich heen en loopt dan terug. Fuck, dat was op z'n zachtst gezegd opwindend. Hij gaat klaarstaan voor de tweede set. Als hij deze ook wint heeft hij de finale gewonnen, als de andere man wint dan wordt er nog en derde set gespeeld. Intussen hebben ze waarschijnlijk wel van elkaar door hoe de ander speelt, en dat kan nog wel wat verandering brengen in hoe de tweede set zal verlopen.

De man mag nu als eerst serveren, en Milo vangt de bal goed op waardoor er een heel aantal keer wordt overgespeeld. 'Kan je het zien Matthy?' Hoor ik dan achter me. Ik kijk om en zie Jiska me lachend aankijken. De opmerking is niet ongegrond. Ik sta met mijn neus haast door het hek heen omdat ik zo in de wedstrijd zit. Ik grinnik en zet een stapje naar achter. 'Ik denk dat hij deze gaat winnen' zegt ze. Ik kijk weer naar het veld, waar het intussen al 1-0 staat voor Milo. 'Denk je, ik bedoel ik heb niet mega veel verstand van tennis hoor' zeg ik, terwijl ik naar het veld blijf kijken. 'Ja, Milo heeft zijn tactiek door, dat zie je aan hem. En deze man kent Milo's tactiek blijkbaar nog niet goed genoeg, want hij reageert te laat' zegt ze. Ik knik. 'Ik denk wel dat dit zijn beste finale wedstrijd tot nu toe is' zegt ze dan. Ik kijk haar even aan. 'Milo heeft vorig jaar de finale verloren, en daarna heeft hij geen toernooien meer gespeeld door werk' zegt ze. Ik grijns. 'Dan gaat het al snel' zeg ik. Ze grinnikt. 'Maar als hij deze wint... dan zullen jullie hem misschien komend jaar af en toe wat vaker kwijt zijn aan tennis. Dan heeft hij er weer zin in' zegt ze. Milo scoort op dat moment zijn derde punt, waarmee het 3-1 staat. Ik glimlach breed. 'Tja, dat moeten we dan maar accepteren denk ik' zeg ik. 'Kom je dan wel mee naar de wedstrijden?' Vraagt ze ineens. Ik kijk om. 'Euh, als Milo dat leuk vindt' zeg ik. Jiska kijkt me verrast aan. 'Tuurlijk, Milo wil jou er altijd bij hebben' zegt ze. Ik bijt op mijn lip. 'Zeker?' vraag ik. I mean, we hebben nu wel iets denk ik, al weet ik niet wat. Maar betekend dat dat Milo mij altijd in zijn buurt wil hebben? Tennis is zijn ding, zijn eigen tijd, wil hij dan wel mij in zijn buurt, en niet liever even wat tijd zonder mij. '100 procent zeker. Jij bent hier de hele week en dit is de eerste week dat ik Milo geen enkele keer echt chagrijnig heb gezien. Daarnaast is hij een enorme uitslover, dus jouw aanwezigheid zorgt er voor dat hij nog meer zijn best doet dan normaal. En niet alleen in tennis' zegt ze lachend. Verrast kijk ik haar aan. Ik begin steeds meer in te zien hoe Milo de hele tijd tegen me doet, en dat dat inderdaad anders is dan hoe Milo af en toe kan zijn. Zelfs toen hij brak was. Zou het echt zijn dat ik een positieve invloed op hem heb? En dat hij echt zijn best voor me wil doen? Want dat is wat ik ook wil. Ik wil niets liever dan mijn best doen voor hem, zorgen dat het echt iets kan worden tussen ons. Ik wil eindeloos ritjes rijden naar Gouda en Utrecht om hem te zien. Ik wil closer worden met zijn vrienden en familie, mezelf open stellen voor nieuwe dingen. Alles wat ik heb gedaan in de afgelopen week is zo niet mezelf, maar ik deed het onbewust allemaal voor hem.

Het staat 4-5. Match point. Milo mag serveren en slaat de bal hard naar de overkant. Het lijkt of de man al haast op heeft gegeven op dat punt, want hij kan hem niet eens een beetje raken. De bal knalt tegen het hek en de grond. Milo gooit zijn racket op de grond en juicht terwijl hij zijn armen de lucht in gooit, onder luidt geklap van ons allemaal. Hij heeft gewoon gewonnen.