Jeśli jeszcze kiedyś

Rozdział 4 - Sally

Sally

Otwieram drzwi i rozglądam się po pomieszczeniu z nadzieją, że tam jest.

Wnętrze pozostało praktycznie takie samo jak za tamtym czasów, nie licząc nowych krzeseł, które zapewne na przestrzeni lat zostały całkiem zniszczone, i odnowionych ścian, jednakże w takim samym kolorze.

Czuję jakbym cofnęła się w czasie. Jakbym znów miała piętnaście lat i przyszła po szkole na ciasto z przyjaciółkami. Z Alexandrem na randkę...

Szukam go wzrokiem i gdy jestem pewna, że go nie ma, obracam się i widzę samotnego mężczyznę siedzącego przy oknie. Opiera się o stolik i patrzy na mnie zmęczonym wzrokiem, a w jego oczach widzę iskierki.

Stoję jak wryta i patrzę na niego w osłupieniu. Nie wierzę, że przyszedł. Nie wierzę, że to on, ale nie może to być nikt inny.

Patrzy na mnie tym samym wzrokiem jak dziesięć lat temu, gdy przychodziłam na spotkanie, a następnie się uśmiechał i czule mnie obejmował.

I właśnie w tym momencie robi to samo, wstaje, uśmiecha się i podchodzi do mnie, a następnie bierze mnie w ramiona i mocno ściska. Pierwsze łzy zaczynają płynąć spod moich zamkniętych powiek.

Stoimy koło wejścia, trzymając się w ramionach, a czas jakby się zatrzymał. Ja bez pohamowań zaczynam szlochać, ale pierwszy raz od dawna są to łzy szczęścia, a nie rozpaczy.

Zaciągam się jego zapachem, drogich męskich perfum oraz cynamonu i kawy. Cieszę się, że nie czuję zapachu papierosów, nie lubię gdy mężczyzna pali.

Nie potrafię się od niego oderwać, boję się co będzie dalej. Tyle czekałam na ten moment, ale gdy w końcu nadszedł, nie wiem co mam zrobić ani co powiedzieć. Na szczęście on odsuwa się pierwszy, patrzy mi w oczy i mówi:

- Myślałem, że już nie przyjedziesz. Właśnie się zbierałem do domu.

Również spoglądam w jego oczy, nie płacze tak jak ja, ale są nieco bardziej wilgotne i zielono-brązowe.

- Wiem, spóźniłam się, przepraszam - Każde kolejne słowo ledwo przechodzi mi przez gardło - Zaspałam, potem był wypadek... Nie planowałam tego - Tłumaczę rozpaczliwie.

- Hej, nie przejmuj się. Najważniejsze, że się udało i znów się widzimy.

- Tak, masz rację.

- Siądziemy? - Dotknął ręką moich pleców i poprowadził mnie do stolika. Odsunął mi krzesło i wspólnie oparliśmy na krzesła. - To co zawsze? - Spojrzał na mnie wymownie, uśmiechając się.

- T..tak, jeśli nadal pamiętasz - zaśmiałam się przez łzy, które przestały płynąć.

Kelnerka widząc, że weszła nowa osoba, podeszła do naszego stolika.

- Dzień dobry, coś podać? - zapytała z uśmiechem, wpatrując się we mnie z zaciekawieniem.

- Poprosimy dwa razy ciasto marchewkowe i dwie latte machiato. - A więc pamiętał, co zamówiliśmy na naszym pierwszym i każdym następnym spotkaniu. Uwielbiam ciasto marchewkowe, ale gdy usłyszałam o nim po raz pierwszy byłam pewna, że będzie ohydne.

Gdy kelnerka odeszła, poczułam się bardzo niezręcznie. O czym mielibyśmy rozmawiać? Jesteśmy całkiem innymi ludźmi, niż byliśmy wtedy. Aby nie trwać w ciszy, postanowiłam się odezwać.

- Dziękuję, że pamiętałeś i postanowiłeś przyjechać, wiele to dla mnie znaczy.

- Tak właściwie, to nie pamiętałem - Zaśmiał się, a ja spojrzałam na niego pytającym spojrzeniem. - Gdyby nie karteczka, którą znalazłem dwa miesiące temu, prawdopodobnie by mnie tu nie było. Chyba, że jakimś sposobem bym sobie przypomniał. Musisz podziękować mojemu psu!