One Direction one shots (dutch)

Sick -Harry/Larry

Dit verhaal speelt zich af in de laatste week van de "on the road again tour" Zayn is dus een paar maanden geleden uit de band gegaan. Harry is 22 jaar.

Harry
Met een zucht loop ik het ziekenhuis uit. Het is 25 Oktober 2015 en ik heb zojuist te horen gekregen dat ik ernstig ziek ben, ik heb leukemie. Het begon een paar weken terug, ik was constant moe, had vaak bloedneuzen en sneller blauwe plekken. Toen besloot ik me toch maar even te laten controleren. Ik heb de boys er niks over verteld en nu gezegd dat ik even naar mijn ouders ging.

Ik wil de jongens er niks over vertellen, we zitten namelijk in de laatste week van de "on the road again" tour en we hebben al met genoeg drama gedealed, Zayn is namelijk 7 maanden geleden uit de band gegaan, en we missen hem allemaal heel erg.

Dus ja, hier sta ik dan, voor de ingang van het ziekenhuis. Over 2 weken begint mijn eerste chemokuur en dan moet ik het dus wel aan de jongens verteld hebben. Maar eerst ga ik proberen fatsoenlijk de tour af te maken.

Ik rijd snel naar het hotel waar we in slapen, ik wilde eigenlijk met Louis op een kamer, maar dat mocht niet van het management, maar nu lig ik met Liam op een kamer dus dat is ook leuk.

'Hey Liam', zeg ik als ik de kamer inloop, Liam zit op het bed op zijn telefoon, hij heeft wallen onder zijn ogen en ziet er moe uit, raar kijk ik er niet van op. We hebben bijna elke dag een optreden en dat kost veel energie en tijd, maar het is wel heel leuk.

'Hey Haz, hoe was het bij je ouders?', vraagt hij. 'Oh uh, ja gezellig hoor', zeg ik snel. 'Hoe gaat ie? Je ziet er moe uit', zeg ik, Liam knikt. 'Ja, ben ik ook, de tour kost veel energie, maar gelukkig is het bijna afgelopen', zegt Liam met een glimlach. 'En met jou?' 'Oh, ja goed hoor, alleen moe', lieg ik.

'Weet je het zeker Hazza? Je doet een beetje anders dan normaal namelijk', zegt Liam, ik hoor aan zijn stem dat hij bezorgd is. 'Ja, het gaat prima Li, maak je geen zorgen', zeg ik.

Ik ga op het bed zitten en we praten nog een beetje, dan opeens krijg ik een bloedneus, voor mij is het redelijk normaal geworden, maar Liam schrikt. 'Jesus Haz!', zegt hij, ik sta snel op en loop naar de badkamer, Liam volgt me. Na een paar minuten is de bloedneus weer over.

'Alles oké?', vraagt Liam. 'Ja hoor', zeg ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. 'Haz, hoezo kreeg je opeens zo random een bloedneus?', vraagt Liam. 'Oh geen idee! Zal we door stress komen or something', zeg ik snel. Ik maak snel even mijn neus schoon. 'Maar we moeten nu gaan, laten we Ni en Lou even halen.'

We lopen naar de kamer naast ons, ik klop op de deur. 'Lads we moeten gaan!', roep ik. 'We're coming!', hoor ik de Britse jongen zeggen. Het is de stem van Louis, de Louis die ik eigenlijk al jaren leuk vind, de Louis waarvan Simon heeft gezegd dat we niet meer zo close moeten doen. Louis Tomlinson.

Louis en Niall komen de kamer uit, we zijn al bij de uitgang van het hotel als ik me ineens besef dat Niall zijn gitaar is vergeten. 'Nialler, je gitaar', zeg ik. 'Ohw shit! Vergeten!', zegt Niall. 'Ik loop wel mee', zegt Liam, en hij knipoogt naar mij en Louis. 'Geen gekke dingen doen als wij er niet zijn hè', zegt hij, en hij en Niall lopen lachend weg.

Ik voel dat ik keihard sta te blozen, en ook Louis is aardig rood gekleurd, maar hij laat zich natuurlijk niet kennen. 'Wordt je verlegen Harold?', zegt Louis plagend. 'Hou je bek', zeg ik lachend terug. Louis duwt plagend met zijn schouder tegen de mijne en slaat zijn arm om me heen, als het management ons zo zou zien...

Ik zie iemand van het management lopen en duw snel Louis van me af, hij kijkt me verbaasd aan. 'Sorry Lou, er liep iemand van het management', zeg ik, Louis knikt begrijpend maar ik zie de pijn in zijn ogen, waarom kunnen we niet gewoon zijn wie we willen zijn?