Karanlığa Gömülen Hayaller -tamamlandı

Bölüm 72~

Yorum atmayı unutmayın..

"Sen beni oradan çıkarttın, yıllar sonra ilk kez amaçsızca sokaklarda koşmamı sağladın. Yaptığım seninkinin yanında hiçbir şey!"

"Tekrar yaparız. Her seferinde, bir öncekinden daha çok eğleniriz!"

Ural&Ayza~

Düşene bir tekme daha vururlar derlerdi okuduğum kitaplarda.

Küçükken inanmazdım. Öyle şey mi olur ya der güler geçerdim.

Ama büyüdükçe anlamıştım.

Ben kendi öz ailemin yanındayken, -ki, öz ailem demek bile midemin bulanmasına sebep oluyor- ayakta zor durduğum zamanlar bile yere düşmem için darbeler yemiştim.

Ne zaman ayağa kalksam, ne zaman bir yere tutunmak istesem bir tekme daha yemiştim.

Ben zamanla ayağa kalkmayı bırakmıştım, ama onlar darbe atmayı bırakmamıştı.

O zamanlar umudum vardı, ama artık yoktu.

Bizim bir aile olmamız imkansızdı artık.

Şaşıracaksınız ama.. bu cümle canımı yakıyordu. Kalbim ağrıyordu.

Hatta bazen onlara aşırı öfkeleniyordum, ağlıyorum kaybettiklerimiz adına. Belki başka şartlarda tanışsaydık, mutlu olabilirdik diye.

Ama artık bitmişti. Ne kadar öfkelensem de, kızsam da, ağlasam da onlar benim için bitmişti.

Sadece onlar değil, Akar'ların hepsi benim gözümde bitmişti.

Biraz sevse babamın yerine koyacağım dedem, bunca zaman bir kere bile görmeye gelmemişti beni. Arayıp sormamıştı. Hiçbir akrabam, kuzenim gelmemişti.

En az Cihangir ve Nehir Akar kadar, onlar da suçluydu bu durumda olmamdan.

Artık onlar düşünce, bir tekme de ben atacaktım.

Hep bir adım arkalarında olacaktım.

Fakat yanlarında olmak için değil, en ufak bir sarsıntılarında onları yıkan darbeyi vurmak için.

Belki onlara büyük şeyler yapamazdım. Belki bir süre sonra ne kadar ergenmişim diyecektim. Fakat ilk kez insanların hayatından sessizce çıkıp gitmek istemiyordum.

Onların karşılarına geçmek, bir şeyler kanıtlamak istiyordum. Belki de beni bu kadar aşağıladıkları için, kendimce güçlü olduğumu kanıtlamak istiyordum sadece.

Ne istediğimi tam olarak bilmiyordum. Fakat en kısa zamanda, onların canını yakacaktım. Önüme çıkan ilk fırsatta onları bitirecektim.

Birkaç dakika süren sessizlik, Ural'ın sesi ile bozulmuştu. "Burada kalabilirsin." Dedi hevesli sesiyle bir odayı gösterirken. Bakışlarım odaya kaydı sessizce.

Normal bir odaydı, fakat kurumuş çiçek saksıları vardı cam kenarlarında. Sertçe yutkunarak Ural'a döndüm ve gülümsedim.

"Çok teşekkür ederim, gerçekten." Dediğimde kıkırdadı. "Sen beni oradan çıkarttın, yıllar sonra ilk kez amaçsızca sokaklarda koşmamı sağladın. Yaptığım seninkinin yanında hiçbir şey!" Dedi abartılı bir sevinçle. Dudaklarım iki yana kıvrıldı hızla.