ဆုံနေရက်နှင့်လွမ်းလေခြင်း

12

(၁၂)

မမ

Youngတို့ဘဝတွေကို မမရဲ့ ကိုယ်ကျိုးအတွက် လူပုံအလယ်မှာ ချခင်းမပြလောက်ဘူးလို့  ယုံကြည်ထားခဲ့ပါတယ်။ အခုတော့ မမလုပ်ရက်တယ်။ Young တကယ်ပဲ ဝမ်းနည်းရပါတယ် ။

မမတင်မယ့်စာတမ်းကို Young မပိတ်ပင်ရက်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မမ တစ်ချက်လောက် ပြန်စဉ်းစားပေးပါလို့ Young တောင်းပန်ပါတယ်။

Jang Wonyoung

ကျွန်မသည် စာတိုတိုလေးကို ရင်တလှပ်လှပ်တုန်ရီစွာ ဒုတိယအကြိမ် ပြန်ဖတ်လိုက်မိ ပြန်သည်။ ဒုတိယအကြိမ်ဖတ်တော့ ပထမအကြိမ်လောက်တော့ မခံစားရတော့ပါ။ သို့သော် ... ။ သူ ပြောင်းလဲသွားပြီပဲ။

ဟိုတုန်းက ကျွန်မဆီ သူစာရေးလျှင် အီးမေးလ်ဖြင့်ပဲရေးရေး စာရေးစက္ကူပေါ်မှာပဲ ရေးရေး ချစ်သောမမ ဟု ချစ်သောဟူသည့် စကားလုံးကို အမြဲထည့်ခဲ့သည်။ Jang Wonyoung ဟု လက်မှတ်ထိုးသည့်အခါတိုင်း ချစ်မြတ်နိုးစွာဖြင့် Wonyoung ဟုရေးလေ့ရှိသည်။

အခုတော့ အပိုစကားတွေ တစ်လုံးမှ မပါဘဲ လိုရင်းကို တိုတိုရှင်းရှင်း ရေးထားသော စာတစ်စောင်ဖြစ်လေသည်။ စာ၏ဖွဲ့စည်းပုံနှင့် အရေးအသားကို ကျွန်မ မရှင်းလင်းပါ။ မရှင်းလင်းဘူး ဆိုတာထက် လက်ခံရတာအောင့်သက်သက် ခံစားရလို့ပါ။

သူ ကျွန်မကို “ချစ်သောမမ” ဟု မသုံးတော့ဘူး။ ကျွန်မသည် သူ ချစ်သောမမ မဟုတ်တော့ဘူး။ “ချစ်မြတ်နိုးစွာဖြင့်”ဟု သူ မသုံးတော့ဘူး။ သူသည် ကျွန်မကို ချစ်မြတ်နိုးနေသူ မဟုတ်တော့ဘူး။ အဲဒီလို ကျွန်မ သဘောပေါက်အောင် ထိုစကားလုံးတို့ကို သူ ရည်ရွယ်ချက်ပါပါ တမင် ချန်လှပ်ခဲ့တာမဟုတ်လား။

စာအဓိပ္ပါယ်ကတော့ ရှင်းပါသည်။ ကျွန်မ၏စာတမ်းကို မတင်စေချင်ဘူးဆိုတာပဲ။ အော် သူတောင်းဆိုချင်သည်ဆိုတာ ဒါလား၊ သူ့ဆီက ကြားနေကျ တောင်းဆိုမှုတစ်ခုကို မျှော်လင့်ထားမိသော ကျွန်မအတွက် ဒါက ပြင်းထန်သော ရိုက်ချက်တစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ကျွန်မ နားမလည်တာက ထိုစာတမ်းကို ဘာစာတမ်းဟု သူ ထင်နေခဲ့လို့လဲ။ ဘာဖြစ်လို့ မတင်စေချင်တာလဲ။ သူတို့ဘဝကို ကျွန်မက လူပုံ အလယ်မှာ ချခင်းပြမည်ဟု ဘာဖြစ်လို့ စွပ်စွဲရတာလဲ။ ကျွန်မ စာတမ်းခေါင်းစဉ်ကို သူသိနေခဲ့လို့လား။ သူက ဘယ်လို သိနေခဲ့သလဲ။