ဆုံနေရက်နှင့်လွမ်းလေခြင်း

21

(၂၁)

ဟုတ်ကဲ့။ ကျွန်မ Youngကို ငြင်းခဲ့ပါသည်။ Youngကို ကျွန်မ လက်မထပ်နိုင်ပါ။ လက်မထပ်နိုင်သည့် Youngကို ချစ်တယ်ဟု ပြောဖို့လည်း စိတ်မလုံပါ။

သို့သော် ကျွန်မနှင့် နီးနီး အခန်းငှားဖို့ သူငယ်ချင်းတွေစုပြီး အခန်းရှာနေသည့်Young ကို မတားမြစ်ဘဲ စိတ်ထဲက ကြိတ်ပြီး ကျေနပ်ကြည်နူးနေခဲ့မိသည်။ Youngတို့ စုငှားလိုက်သည့် တိုက်ခန်းနှင့်နီးနီး တစ်ထပ်အိမ်လေးတစ်ခုကို ကျွန်မစုထားသောငွေဖြင့် ဝယ်ယူနိုင်လိုက်တော့ သူငယ်ချင်းကိုတောင် အားနာစရာမလိုတော့ဘဲ Youngကို ကျွန်မအိမ်သို့ တံခါးမရှိ ဝင်ထွက်ခွင့် ပေးနိုင်ခဲ့သည်။ ကျွန်မနှင့်Young တော်တော်နီးသွားတော့ Young ခုတင်နှင့်စားပွဲလေးကို ကျွန်မကိုယ်တိုင် မွမ်းမံပြင်ဆင် ပေးချင်ခဲ့သည်။ Young နီးလာမှာကို မကာကွယ်ခဲ့မိလို့ သို့မဟုတ် ကိုယ်တိုင်က နောက်မဆုတ်ခဲ့မိသည့်အပြင် ရှေ့တောင် တိုးခဲ့မိလို့ ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ ယူကြုံးမရ ဖြစ်ခဲ့မိပါသည်။ ဒါတွေအားလုံး ကျွန်မ အပြစ်ပါပဲ။

Youngကို မွေ့ရာပါးပါးလေးပေါ် အိပ်စေချင်ခဲ့လို့မွေ့ရာ နှင့် အိပ်ရာခင်းကို ကျွန်မကိုယ်တိုင် အရောင်ရွေးပြီး ရှာဝယ်ကာ ကိုယ်တိုင်ခင်းပေးခဲ့တာ။ Youngအတွက် စာအုပ်စင်လေးကို ရှာဝယ်ပေးခဲ့တာ။ ထိုစာအုပ်စင်ပေါ်မှာပဲ Young ဖတ်စေချင်သည့် အင်္ဂလိပ်စာအုပ် ခပ်လွယ်လွယ်တို့ကိုပါ ဖြည့်ပေးခဲ့တာ။ Young အတွက် ကော်ဖီမတ်ခွက်၊ ရေနွေးကျိုသည့် လျှပ်စစ်ကရား ထမင်းချက်ဖို့ လျှပ်စစ်ပေါင်းအိုး၊ ဒါတွေလည်း တဖြည်းဖြည်း စုဆောင်းပေးခဲ့တာ။ Young ဆီသို့ တံခါးမရှိ ဓားမရှိ ဝင်ထွက်ရုံမက ကျွန်မ အခန်းကိုလည်း Young အတွက် အမြဲတမ်း တံခါးဖွင့် ကြိုဆိုနေခဲ့တာ။ ဘီယာစက်ရုံမှာ လုပ်နေတာကို ကျွန်မ မနှစ်မြို့သဖြင့် Youngက ရေမွှေးထုတ်သောကုမ္ပဏီတစ်ခုသို့ ပြောင်းရွှေ့ရန် ကြိတ်ပြီး ကြံစည်နေရာက အလုပ်ရသွားသည့် တစ်လပြည့်နေ့မှာတော့ ကျွန်မတို့ အမှတ်တရ အခမ်းအနားလေးတစ်ခု ကျင်းပခဲ့ကြသည်။

“မမရယ် သူတို့ပြောတဲ့ အမွှေးနံ့က အတုတွေပါ။ Young သိတယ်။ တကယ့်နှင်းဆီကနေ ထုတ်ယူထားတာ မဟုတ်ဘူး။ အမွှေးဆီတွေ အမျိုးမျိုးပဲရှိတယ်လေ”