"Sen beni terk edip kendine yeni bir yuva kurarken benim yuva kuracağım bir ailem yoktu. Senin her zaman yanında olan bir sürü insan vardı!! Ben burada kalmakla yetinebildim sadece. Acımı bile kimseyle paylaşamadım ben. İşte aramızdaki en büyük fark...
Arkadaşlar bu bölümden itibaren yorum yapan hiçbir okuyucuma cevap vermeme kararı aldım. Artık istediğiniz gibi yorum yaparak birbirinizle sohbet edebilirsiniz. Ancak artık bu şekilde cevap hiçbirinize vermeyeceğim. Diğer bölümden sonra kitabı bırakma kararı alan arkadaşlar da diğer buldukları kitapları okuyabilirler. Burada kimseyi zorla tutmuyorum. Onlarca kitap var birini okuyabilirsiniz. Cevap verilmeye bile değeri olmayan bir yazar olarak bu kararı aldım. Şimdi istediğinizi yapabilirsiniz.
Aman ya da vazgeçtim yazın her şeyi. Ben yine de cevaplarım. "Benim tutarlılık seviyesi"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*****
Diğer bölümün devamı
"Alya"
Uykuya uyanıklık arasında bir yerdeyken zihimde sürekli kendi adım birer uğultu şeklinde yankılanıyordu. Gözlerimi açmak istiyordum ancak bunun için o kadar yorgun hissediyordum ki kendimi parmağımı bile oynatacak gücüm kalmamış gibiydi.
"Kalksana kızım, davar gibi de yatmış mübarek. Ne uyku varmış be."
Omzunun bir kez daha sertçe dürtülmesiyle yerimden rahatsızca kımıldanıp dışarıya doğru yorgun olduğumu kanıtlar nitelikte bir soluk bırakarak yavaşça gözlerimi açmaya başlamıştım.
"Oh be sonunda ya. Valla öyle bir yatmışsın ki ben ömrümde böyle yatanı görmedim ha. Yarım saattir seni uyandırmaya çalışıyorum."
Bir eli belinde olan alkım yavaş yavaş görüş açıma girmeye başladığında Alkımın evinde olduğum gerçeği yavaş yavaş zihnime dolmaya başlamıştı. İyi de ben hastanede değil miydim? Benim burada ne işim vardı ki? Hastanedeydim ben.
Hastanede oluşum bir yıkım etkisiyle sarsılmamı sağlarken yavaş yavaş zihnime dolan o adamla nefesim boğazımda takılı kalmıştı adeta. Tüm sözleri bir bir kulaklarımda yankı yapmaya başlamıştı.
Bana ne söylemişti? O'nun kızı değildim ben. Abimi öldürmüştü, itiraf etmişti işte her şeyi. Kulaklarımla duymuştum.
"Ne oldu kız ne düşünüyorsun öyle kara kara?"
Ne söylediğini bile aklım halâ gerçekliğini sorgulamakta güçlük çekerken hızlıca uzandığım yerden oturma pozisyonuna doğru geçmiştim.
"Alkım o adam katil. Abimi öldürmüş benim. Beni gerçek annemin elinden almış hiç acımadan. Her şeyi anlattı bana. Ben o'nun kızı değilmişim. O katil alkım. Yakalamam gerekiyor onu kaçmadan."
