Dahlia's Lover

CHAPTER 03

Room 3-3

Three days after...

Gertrude

Gusto ko'ng itapon ang cellphone sa inis dahil seven times ko na tinatawagan si Dahlia. Pakiramdam ko ay natatanggal na ang anit ko sa sobrang pagkamot sa ulo. Nakakayamot. Did she forgot na ngayon ang labas ng resulta? I placed my hand inside of my pocket and tried messaging her again.

To: Dahlia A.

hey! do u get all my messages?? u haven't answering my tawag. results r outttt!!! bksan m email mo and sbihin mo immediately to me ang results! HURRRRRIEEEEE!!!

Binasa ko lahat ng mga messages ko sa kaniya. Almost thirty na ang mga iyon ngunt hindi man lang siya nag-r-reply kahit tuldok lang. I'm so pissed. Kulang na lang ay ihagis ko ang phone patungo sa bintana.

Nag-walk-around ako sa sariling opisina habang kinakalma ang sarili. Breathe in. Breathe out. My eyes were closed while walking. This is what I've been doing whenever I'm stressed. Umupo ako sa sofa sa gilid nang kumalma na ang sistema ko. And I tried calling her again.

"Pick up your damn phone for Christ's sake." mahina ko'ng bulong habang tinutuktok ang daliri sa lamesa.

Halos mapasigaw ako nang sinagot niya ang call. I stand up and start bombarding her words immediately.

"Oh?" her soft tiny voice sounds weak.

Is she sick? "May sakit ka ba?"

I started to feel worry when I heard her coughing. It must be serious. Ang mahina at mahinhin niyang boses ay mas lalo pa'ng lumala. I can sense that even speaking ay magiging hirap siya.

Ano ba kasi talaga ang nangyari? Gusto ko siyang kausapin pa at tanong-tanungin pero alam ko'ng mahihirapan lang siya. I think I should went na lang sa house niya.

"Sige na, ibababa ko na ito. Huwag ka'ng aalis dyan." hindi ko na siya hinintay pa'ng magsalita at ibinaba ang tawag.

I ended the call and placed my cellphone inside my bag. I brushed my hair through my fingers. Tinignan ko ang wristwatch ko, it's still early. Mamaya pa ang next class ko. Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at kinuha ang susi ng kotse't nilisan ang office.

While walking, I didn't expected na makakasalubong ko si Revaz. He's my co-teacher. And currently holding a cup of coffee. Mukhang nagulat siya nang makita ako ngunit napawi iyon agad at napalitan ng ngiti. Dahilan para mas lalong sumingkit ang singkit niya nang mata.

He's so guwapo talaga. Haaaaaays.

"Are you leaving, Miss?"

I chuckle. "Emergency,"

Tinapik ko na lamang siya sa balikat at nagpatuloy sa paglalakad. Mag-o-one-month pa lang na nakasama namin si Revaz sa department but nakasundo niya na kaagad ang mga nandito. Well, it's because of his charm and care sa lahat ng mga tao sa university. Maging ang mga janitor, janitress, cook ay walang ibang sinasabi kundi napaka-buti niyang guro. And I, agree to that. He's so generous to us. Honest siya at hindi mapagpanggap. That's why he's so well-respected here. Makasalubong mo lang siya sa hallway ay ngiti na ang igagawad niya sa iyo, parang maiisip mo na lang, 'nagagalit pa kaya ang ganitong tao'?.