Dahlia's Lover

CHAPTER 12

Why Is There Such Thing As Problem?

Kusa akong humiwalay sa kaniya. Kinapa ko ang sarili. I must be really crazy. Bakit ko ginagawa ito? I'm not the type of woman who does that kind of 'thing'. Malinis akong babae. In my thirty years of existence, I only had one past relationship. When I met Arthur, we became lovers and apparently, nagpakasal kami pagkatapos ko'ng malaman na.

Na buntis ako. Yes. I became pregnant with Arthur when I was twenty-three. Every day that comes into my life... it was sunshine. A rainbow nang maramdaman ko na may buhay na nabubuo sa loob ng aking womb. Pakiramdam ko ay lahat ng nakikita ko ay may kasamang paru-paro. I cherished every moment that we spent together.

Vitamins... supplements.... hindi ako nagkulang sa pag-take ng mga iyon. Iniinom ko iyon alinsunod sa schedule ng aking doctor. My OB-Gyne is always there to support and fulfill my needs and wants to my baby.

Sa lahat ng taong tumulong sa akin habang dala-dala ko ang bata na nasa sinapupunan ko, ang numero unong tao na pinaka-binigyan ako ng pagmamahal at pag-kalinga ay si Arthur. Araw-araw, wala siyang sinayang na oras. Siya ang naging in-charge sa lahat habang buntis ako. He takes care of me. Nag-leave siya pagkaraan ng mga araw na sinabi ko na buntis ako. He does all the house chores. Twenty-four hours siyang hindi umaalis sa tabi ko. Pati ang pagkain ko ay siya na rin ang gumawa.

Sabay naming pinag-isipan ang magiging pangalan ng anak namin. Lucian Arthur. Handsome name, isn't it?  He told me that Lucian is a unique name for our first boy baby. Arthur said that if Lucian grows up, he will teach him about the principles of law. Sisiguraduhin niya na siya ang susunod sa yapak niya bilang prosecutor.

It was almost perfect. His crib, his clothes, our plans for him... were settled.

Not until, that incident happened. Nakunan ako.

"We have tried everything. Ngunit wala na talaga ang bata." the doctor said.

Ganoon pala ang pakiramdam, 'no? Na kapag may nawala na nanggaling sa 'yo, na pinaka-malapit sa 'yo, hindi lang pala masakit. Hindi mo lang magagawang umiyak, humagulhol, at sisihin ang sarili mo. You'll start to do things that are impossible to do of a person. Suddenly, I think of dêäth. Many times I have ever done that. Uminom ako ng pills pagkatapos lang ng pangyayaring iyon.

I only think of one person that day. My child. Kahit pa nasa kabilang kuwarto lamang si Arthur at ipinaghahanda ako ng pina-deliver niya na pagkain.... I've got no remorse. Dîé. Dìè, Dahlia. Iyon lang ang tanging naiisip ko.

Dinala ako ni Arthur sa hospital. I was unconscious nang marinig ko ang mga sinasabi ni Arthur, that I was laying down on this bed because I tried sûiçîde. Hindi lang ako nagtangka, ginawa ko talaga.

Wala akong kinausap na kahit sino. Even Arthur, I didn't talked to him, hindi ko sinagot ang mga katanungan niya kahit hindi ko na yata mabilang sa daliri ko kung ilang beses niyang binanggit kung bakit ko ginawa iyon, at kung bakit kailangan ko'ng pahirapan ang sarili ko. Natutulog ako ngunit gising ang aking diwa. Naririnig ko ang bawat hinaing ni Arthur, ang mga hikbi niya, ang pagsisisi, at ang pagdaramdam.

Seven days after nang ma-discharged ako. Hindi ko pa rin kinakausap si Arthur. And I've got my reason. I had a miscarriage, right? I think it's reasonable para hayaan ko muna ang sarili ko na mapag-isa.

Hindi ko alam kung paano ko nakayanan na tumagal ng dalawang buwan. Bumalik ako sa dating ako. Si Arthur ang unang-una na natuwa nang muling bumalik ang dating sigla at saya ko. Hindi niya na kailanman inungkat ang tungkol sa anak namin. Maaaring, dahil sa akin. Because he doesn't want to hurt my feelings. Hindi niya ako sinukuan. Arthur never left me. At hindi ko alam kung paano niya nakayanan na dalhin ang bigat na dinadala ko sa loob ng dalawang buwan.