Akala ko nung umpisa tanggap ko na na hindi ako nakapasa, ni hindi man nga lamang ako umiyak. Akala ko lang pala iyon. Heto ako ngayon nasa silid pumapatak ang luha habang may kumakatok sa kwarto ko, para utusan ako. Haha. Nakakatawa kasi feeling ko wala akong oras para magpakita ng kahinaan sa kanila. Ayoko sabihin sa kanila tong nararamdaman ko kasi baka sabihin nila maarte ako or baka sabihin nila "okay lang yan, subukan mo na lang ulit"
Yan ang ayaw na ayaw kong maririnig. Yung "okay lang yan". Kasi alam ko naman sa sarili ko na hindi ako okay eh, na hindi na okay tong mga nangyayari, na hindi talaga okay. SO bakit kailangan kong ideny kung di naman talaga okay, diba? nakakainis. nakakapanghina. Ganto kami suportado ka lang sa salita. Pero pag oras mna, wala na.
Alam mo kaya ako nagsusulat ngayon kasi hindi ko na kaya, kung anu-ano ng pumapasok sa isip ko na parang di ko na talaga kaya. Pero kakayanin ko kasi anjan Siya para sakin. Para sa Kanya kaya ko to gagawin, ang lumaban.
Sana maging okay pa ulit ako noh. Sana lang.
YOU ARE READING
THE CPA LICENSE JOURNEY
Short StoryThis is a real story, preparation for the testimonial dinner since the main character badly wants that CPA license. She's going to make her speech now and tell her story even she hasn't passed yet. Yeah, that's right, she hasn't passed yet. Not yet...
