Bir Nefes Umut

Bölüm 7 ~ Yeniden

Lütfen. Tekrar bana arkanı dönüp gitme. Bunu tekrar yapma. Gözlerimi açtığımda nefes nefeseydim ve saçlarım terden ıslanmıştı. Yataktan inip dolabımı açtım ve derinlere sakladığım kutuyu aldım. Fotoğrafımıza baktım. Parmağımı onun üzerinde gezdirdim. Ben sensiz yaşayamam. Bunu bildiğin halde nasıl beni terk edebildin. Biliyorum. O gözlerde bana karşı var olan aşk silinemez. O gözler, o kalp bana yalan söylemez... Neden böyle olduk biz? Beni neden bırakmak zorunda kaldın? Hala seni bekliyorum. Beklemekten vazgeçemiyorum. Seni incitmek istedim. Canını acıtmak istedim. Tıpkı benim canımı acıttığın gibi. Seni biraz süründürürdüm ama sonra affederdim. Çünkü bazen ne kadar çok inkar etsem de seni her şeyden çok seviyorum. Bu yüzden arkadaşlarımı, hayatımı ve en önemlisi de kendimi kaybettim. Ama bundan sonra benim için sadece küçük kara bir boşluk olacaksın. Sadece zaman kaybı. Çakmağı fotoğrafın altına götürdüm ve onun yüzünün olduğu yeri yakıp çektim. Daha sonra kutuya geri koydum. Dolabıma yönelip bir tayt ve atlet aldım. Üzerimi değiştirirken onu düşünmemek için kendimi zorladım. O artık benim için olmayacaktı. Devam etmeliydim. Onu unutarak. Çantama temiz kıyafetler koydum. Evden çıkıp yeniden başlamak için bir adım attım. Geçmişimi artık istemiyordum. Normal bir hayatım olsun istiyordum. Artık ben de diğer kadınlar gibi olacaktım. Belki de hala eskisi gibi olabilmem için bir şansım daha vardır. Eğer varsa bunun üzerine gitmeliydim. Spor salonuna gidip önce kaydımı yaptırdım. Kayıt işlemi biraz uzun sürdü. Aslında biraz sinir bozucuydu. Sanırım altı için ayarladığım tez çalışmasını bir günlüğüne iptal edecektim. Neden tez yazdım ki ben? Hayır bende hiç akademisyenlik bir tip var mıydı? Galiba vardı. Aslında tez yazmamın nedeni eğer albüm işlerim batarsa öğretim görevlisi olmak içindi ve aynı zamanda iki hatta eskiden üç işi yapmak hiç de kolay değil. Sonunda kayıt işlemleri bittiğinde onu nerede bulacağımı biliyordum. Bana verilen dolaba çantamı yerleştirdim. Acaba Poyraz hala buraya geliyor mu? Yok canım. Öyle olsa Taner beni buraya davet etmezdi. O kadar bana gel demişti. Boks için ayrılan özel alana gittim. Ringde iki adamla dövüşüyordu. Uçları daha açık renk olan saçları dağılmış ve üzerindeki beyaz sporcu atlet artık ıslanmıştı. Çok tatlı görünüyordu. Kendimi sırıtmaktan alamıyordum. Boks eldivenlerinden birini elime geçirirken o da adamlardan birini yere devirdi. Diğerini de yere devirince ringe yaklaştım.

Diğer eldiveni de giyerken "Belki de gerçekten biriyle dövüşmelisin." Kafasını nefes nefese bana çevirdi. Ellerini beline koydu. Ring çıkıp onun yanına gittim. Gülümsemeye başladı.

"Demek sonunda akıllandın."

"Hangi konuda?" Dövüşmek için ona gelme konusunda mı yoksa herkesi kendimden uzaklaştırmaktan vazgeçmem konusunda mı?

"İkisinde de." Geri çekilip elimi kaldırdım.

"Kararlısın." Kafamı salladım. Yumruğunu benimkiyle birleştirdi. "Bu biraz acıtabilir."

"Sen kendini düşün." Bir kahkaha attı. Diğer erkekler ringi boşaltmıştı. Geri çekildim ve ellerimi hazırladım. O kadar kibardı ki ilk hareketi benim yapmamı bekledi. Ben de genel olarak yumruk atarak başladım. Ancak kafasını eğince sadece sallamış oldum. Yumruğunu savurunca geri sıçradım. İkimiz de birbirimize vuramamaya çalışırken ilk hamleyi yapan ben oldum ve karnına bir yumruk indirdim.

"Kaşıntı gibiydi."deyince sinirlerim tepeme hopladı ve tekmelerimi konuşturmaya başladım. Ancak her seferinde kurtulmayı başarıyordu. Sonunda tek ayağımın etrafında dönerek ona tekmeler atmaya başladım. Sürekli bunu tekrarlayınca aynı hareketi yapmama alıştı ve bende bundan yararlanarak karnına bir tekme atınca geri sendeledi.

"İyisin hakkını vermeliyim ama yeterince değil."dedim gülerek. Arkamı dönüp ondan uzaklaştım. Çünkü neredeyse ringden çıkacaktık. Biri ayaklarımı yerden kesince kendimi yere yapışmış bir şekilde buldum. İnleyerek sırt üstü döndüm. Burnum acımıştı. Bana doğru eğildi.