Het Indianen Meisje

7. Wat zijn de overlevingskansen?

Als we terugkomen heeft Ahmik al het nodige geregeld en gedeeld met de indianen, dat zie ik aan hun blikken en toename aan respect en medeleven. Bij ''mijn boom'' ligt een stapel dampende koeken en een zak waarvan ik vermoed dat het gevuld is met water. Wematin begeleidt me terug en helpt me weer te gaan zitten. 'We vertrekken binnen een half uur, eet en drink, je zult de kracht nodig hebben voor de terugreis. Kun je paardrijden?'

Ik trek één wenkbrauw op. 'Hoe denk je dat ik hier terecht ben gekomen? Maar ik ken de indiaanse rijtechnieken niet.'

Mijn broer grijnst. 'Oh, dat geeft niet. Dat is voorlopig nog niet nodig.' Met die woorden draait hij zich om en begint zijn stamgenoten in het onverstaanbare toe te spreken. Ik grijp naar de koeken en werk ze -iets rustiger nu ik weet dat ik er genoeg krijg- naar binnen en geniet van de warme, broodachtige smaak. Ondertussen luister ik naar de toespraak van het opperhoofd, ongetwijfeld gaat het over de plannen van vandaag en het opruimen van het kamp, maar ik hoor ook twee keer mijn naam voorbijkomen. Wat best raar klinkt tussen de reeks van onverstaanbare woorden door. Zodra hij klaar is, staan mensen op en gaan ze aan het werk: gewonden van de strijd worden verder verzorgd, mensen verdwijnen en komen even later weer terug met paarden en er worden spullen op de dieren geladen. Te midden van alle drukte liggen de drie cowboys, ik voel hun blikken branden, maar ik ben vastbesloten ze te negeren.

In alle rust peuzel ik mijn eten op, terwijl ik af en toe een slok water uit de veldfles neem. De indianen laten me met rust en Wematin is verderop diep in gesprek met Ahmik. Ik denk dat dat de doorslag gaf aan Brudy. Er lette toch niemand op me. Dacht hij.

'En meislief, heb je ze zo makkelijk om je vinger gewikkeld? Wat heb je ervoor moeten doen?' Hij probeerde zijn volume laag te houden, maar hij slaagde er niet erg in. Ik ril onwillekeurig bij de rouwe klank van zijn stem, maar ik blijf hem negeren.

Hij grinnikt zacht. 'Oh, het prinsesje negeert ons. Zien jullie dat John en Skayer? Mevrouw krijgt allures... Het is duidelijk dat ze in een goed blaadje is komen te staan bij de roodhuiden.'

De tweeling lijkt er niet zo veel lol in te scheppen als Brudy, ze kijken benauwd. 'Brudy, hou uwe bakkes. Ge weet nie wat er gaande is!' Met een half oog kijkt Skayer richting Wematin, die nog steeds in gesprek is met Ahmik. Dan durft hij iets richting zijn broer te fluisteren, maar ik versta het niet. John begint te lachen.

'Da is me een vermakelijk idee, ma kweenie of da nou zo realistisch is.'

Het accent van de twee is niet aan te horen en het idee dat ik binnenkort van ze af ben, is rustgevend. Dat neemt niet weg dat de drie hebben besloten het me de laatste momenten zuur te maken.

'Heb je ze over je pappie verteld meiske? Heb je ze verteld over hoe onze Jim hem heeft laten lijden? Hoe je vader als een hond smeekte om genade, maar niet tegen hem op kon? Hoe hij Jim alles bood wat hij te bieden had?'

Ik knijp mijn ogen dicht, terwijl de gebeurtenis voor mijn ogen voorbijschiet. Met alles wat ik in me heb probeer ik de beelden te verdrijven. Brudy doet er nog een schepje bovenop.

'Dat hij Jim als zijn meerdere beschouwde en alles zou doen als hij hem zou sparen? Hoe hij huilend en schreeuwend het leven liet?' Zijn toon is honend, hatend.

Mijn ogen prikken, maar ik weiger de tranen te accepteren. 'Je was er niet bij!' Sis ik hem toe.

Hij glimlacht vals en ik bedenk me te laat dat ik heb toegegeven; dat ik hem nu niet meer kan negeren.

'Nee lieverd, maar jij was er wel. Je zult het je vast nog herinneren. Of heb je het verdrongen? Moet ik je het hele verhaal nog een keer vertellen? Zijn gejank, als een hond, als een laffe hond.'

'Zo ging het niet! Je was er niet bij, je kent hem niet! Je kende hem niet...' Woede klinkt door in mijn stem, maar onder dat masker is de wanhoop te duidelijk aanwezig. Met een blik die hem smeekt om te stoppen kijk ik hem aan. Dat ik geen gevangene meer ben, komt niet in me op. De machtsverhouding is duidelijk. Dat is altijd zo geweest.